Podobieństwa anatomiczne nie muszą dowodzić pokrewieństw filogenetycznych

Trzy sposoby oddychania w królestwie zwierząt:

htps://www.ck12.org/c/biology/bird-evolution/lesson/Bird-Evolution-BIO/

Dalej o podobieństwach i pokrewieństwach. Współczesne ptaki również posiadają cechy anatomiczne, które można znaleźć u gadów, ale jak powyżej zaznaczyłem: podobieństwa nie zawsze dowodzą pokrewieństw! Dowodzi tego fakt, że np. puste kości, a co za tym idzie być może układ oddechowy przypominający ten u ptaków występował najprawdopodobniej u zauropodów!

Artykuł z 2018 roku:

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5803587/

„Worki powietrzne są ważnym elementem ptasiego układu oddechowego i ważne podczas ewolucji gigantyzmu zauropodów. Jak dotąd wnioskowanie o obecności tych struktur w skamielinach ograniczało się do kości zachowujących wewnętrzne jamy pneumatyczne i otwory umożliwiające dostarczeanie powietrza. Przedstawiamy tu histologiczne korelaty kości dla możliwości wnioskowania o występowaniu worków powietrznych, jako nowe potencjalne narzędzie umożliwiające identyfikację tych elementów układu oddechowego. Analizy kilku próbek ptasich (teropodów) i nieptasich (np. zauropodów)dinozaurów wykazały delikatne włókna we wtórnej kości beleczkowatej i wtórnej kości śródkostnej, które w pierwszym przypadku (ptaków) są dobrze poznane. W drugim przypadku (nieptasich dinozaurów) również występują (….) Pneumatyzowane kości kilku taksonów innych niż dinozaury nie wykazują tego rodzaju cech. Nasze nowe podejście oparte na histologii może być pomocne w rekonstrukcji pochodzenia worków powietrznych u dinozaurów, a tym samym pomóc w zrozumieniu tej niezwykłej innowacji ewolucyjnej układu oddechowego. (…..) Otwory pneumatyczne jako punkty wejścia wraz z zagłębieniami w kościach (pleurocoele) pozwalają nam wnioskować o występowaniu tych struktur u wymarłych czworonogów. Przypuszcza się, że współcześnie właściwe jedynie ptakom worki powietrzne były obecne u zauropodów i nieptasich teropodów, a także oczywiście u wszystkich [wymarłych] ptaków.”

https://ucmp.berkeley.edu/science/profiles/wedel_0609.php

https://www.researchgate.net/figure/Hypothetical-reconstruction-of-the-respiratory-system-of-a-diplodocid-sauropod-The_fig8_252505176

Podstawowa konstrukcja ptasiego układu oddechowego i wentylacja przepływowa u nieptasich teropodów

https://www.nature.com/articles/nature03716

https://blogs.scientificamerican.com/laelaps/secret-air-sacs-made-this-dinosaur-extra-light/

„Największe dinozaury, jakie kiedykolwiek żyły na ziemi, były zaskakująco lekkie. Wiem, że może to zabrzmieć dziwnie, gdy mówimy o zwierzętach o długości ponad 100 stóp i wadze ponad 45 ton, ale to prawda. Ogromne dinozaury o długich szyjach, takie jak Supersaurus, miały niezwykle lekkie kości, wspomagane przez złożony system worków powietrznych, które tak przenikały ich szkielety, że można było dokładnie zobaczyć, gdzie się znajdowały, mimo że tkanki miękkie uległy rozkładowi miliony lat temu. Dotyczyło to również stosunkowo mniejszych gatunków. Nawet „przeciętny” zauropod był znacznie większy niż słoń afrykański, czy Paraceratherium największy ssak lądowy wszech czasów. W porównaniu z nimi zauropody były ogromne! Występowanie worków powietrznych i pustych kości umożliwiały im sprawne poruszanie bez względu na rozmiar i wagę. Jednak nie wszystkie zauropody miały taki sam zestaw worków powietrznych [co można traktować jako dowód na to, że nie wszystkie zauropody były ewolucyjnie spokrewnione). Anatomia i zasięg tych struktur różniły się w zależności od gatunku, czy obszaru geograficznego. Jak donosi paleontolog Luci Ibiricu i jego współpracownicy, południowoamerykański zauropod nazwany Katepensaurus goicoecheai posiadał taki rodzaj tego systemu, którego nigdy wcześniej nie widziano u innych zauropodów.

Jeśli nie słyszałeś wcześniej o Katepensaurusie , to prawdopodobnie dlatego, że był częścią stosunkowo mało znanej grupy zauropodów zwanych rebbachizaurami, które żyły w Ameryce Południowej, Afryce i Europie. (….) Katepensaurus miał dość lekki szkielet. Kości szyi i kręgosłupa dinozaura zdradzają obecność rozległego systemu worków powietrznych połączonych ze szkieletem, takiego jak u wielu innych zauropodów, ale odkrycie nowych przestrzeni powietrznych w kręgach wzdłuż grzbietu dinozaura tylko potęguje potrzebę wyjątkowego postrzegania tych zwierząt. Ten unikalny system prawdopodobnie obejmował nawet kręgi ogonowe! Najbardziej oczywistą konsekwencją posiadania tego rodzaju rozwiązań anatomicznych było to, że worki powietrzne pozwalały zauropodom posiadać lżejsze kości, co się przekładało na redukcję masy i ciężaru, dlatego zauropody traciły mniej energii podczas poruszania się. Jest to jedna z korzyści, jakie współczesne ptaki czerpią z posiadania rozbudowanych systemów worków powietrznych. Ibiricu i współautorzy badań zauważyli, że lżejszy szkielet wymaga mniejszej siły mięśniowej do poruszania się, a zatem zmniejsza ilość ciepła wytwarzanego przez ruch. Biorąc pod uwagę, że Katepensaurus i inne dinozaury żyły w czasach wysokich globalnych temperatur, wszystko co zapobiegło stresowi cieplnemu było zaletą. Niemniej inne zauropody nie miały tak rozbudowanego systemu worków powietrznych, jak Katepensaurus, zatem może istniały jeszcze inne korzyści z takiego rozwiązania.”

Nawiązując jeszcze do podobieństw, które nie muszą dowodzić pokrewieństw podam inny przykład. Pod tym adresem „opisano” w polskiej wikipedii gatunek gęsiopodobnego, wodnego ptaka żyjącej w okresie kredowym. Pamiętam po dziś dzień posta, z którego treści dowiedziałem się o odkopaniu kości tego ptak. Był zatytułowany: „Blaszkodzioby kredowy”. Rzućmy okiem, co na temat tego wymarłego gatunku piszą na dzień dzisiejszy:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Vegavis

Vegavis iaai – gatunek wymarłego ptaka, żyjącego pod koniec kredy (około 65 milionów lat temu) na obszarze obecnej Antarktydy. Należał do rzędu blaszkodziobych; spośród współczesnych ptaków, z Vegavis najbliżej spokrewnione są kaczki i gęsi (kaczkowate). Nie jest jednak uważany za ich bezpośredniego przodka.

2. Odkrycie zwierzęcia zostało okrzyknięte pierwszym dowodem na to, że najbliżsi krewni współczesnych ptaków żyli równolegle z dinozaurami, niebędącymi ptakami.

Ad:1 Co to w ogóle ma znaczyć? Co autor konkretnego chce nam powiedzieć? Że nie jest przodkiem współczesnych kaczek i gęsi, ale jest z kaczkowatymi spokrewniony? Innymi słowy uważa, że wspólny kredowy blaszkodzioby Vegavis iaai i przodek współczesnych kaczkowatych mieli wspólnego przodka, który musiałby w takim razie żyć w tamtym okresie! Nie rozumiem tylko na jakiej podstawie tak twierdzi ???? Rzućmy okiem do pracy napisanej przez odkrywców Vegavis iaai z 20 stycznia 2005 roku. Jest to artykuł niezmiernie interesujący, bo autorzy elegancko pokazali, co tak naprawdę wiadomo o zapisie kopalnym współczesnych ptaków, gdy swoje chwalili a cudze ganili:

https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/15662422/

„Od dawna kontrowersje otaczają pytania o pochodzenie współczesnych ptaków, to znaczy o to, czy głowne linie dające początek współczesnych ptaków zaczęły się po wyginięciu ptasiopodobnych (teropodów) i nieptasiopodobnych dinozaurów – na granicy kredy i trzeciorzędu (K/T), czy też linie te współistniały z innymi dinozaurami i przeżyły to masowe wymieranie. Wnioski płynące z biogeografii i danych o sekwencjach molekularnej wskazują na to, że główne linie ptasie, które dały początek ptakom współczesnym były głęboko zakorzenione w okresie kredowym, co sugeruje, że przeżyły tą masową eksterminację na granicy K/T. Inni badacze przekonywali, że zapis kopalny obala tą hipotezę, umieszczając wieki wybuch radiacji adaptacyjnej, która dała początek współczesnym gatunkom po zakończeniu okresu kredowego. Jednak inne, fragmentaryczne dane kopalne w postaci kości, które odnoszono do zachowanych przy życiu rodów ptaków zostały uznane za dyskusyjne, nieprzekonujące. Dane te nigdy nie zostały poddane analizie filogenetycznej. W tym artykule opisujemy rzadki okaz, złożony z częściowo zachowanego szkieletu, pochodzący z Antarktydy, uznając za pierwszą skamielinę ptaka pochodzącego z okresu kredowego i definitywnie uznajemy, że jest to ptak, który wyewoluował podczas tej tej samej radiacji adaptacyjnej, co reszta ptaków współczesnych. Kilka analiz filogenetycznych popartych niezależnymi danymi histologicznymi wskazuje, że nowy gatunek, który został nazwany: Vegavis iaai, jest należy do Anseriformes (ptactwo wodne) i jest najbliżej spokrewniony z Anatidae, do którego należą prawdziwe, w tym współczesne kaczki – a co za tym idzie jest krewnym współczesnych kaczek i kurczaków oraz ptaków bezgrzebieniowych, który współwystępował z dinozaurami.”

Trafiłem na kolejny artykuł, tym razem z 2017 roku. Opisano w nim kolejne odkrycia tych żyjących miliony lat temu blaszkodziobych. Okazało się, że ich występowanie nie ograniczało się jedynie do Antarktydy. Żyły w Australii i w Nowej Zelandii. Była to grupa charakteryzująca się znacznym zróżnicowaniem morfologicznym.

„Izolowane kości pochodzące z kredy i paleogenu Ameryki Południowej, Antarktydy i Nowej Zelandii są tutaj przypisywane do Vegaviidae i potwierdzają pogląd, że te podstawowe anseriformy były liczne i zróżnicowane na dużych szerokościach geograficznych. Co więcej, vegaviidy reprezentują pierwszą linię ptaków, która definitywnie przekroczyła granicę K/P (kreda/paleogen) 65 000 000 lat temu, wspierając przekonanie wielu badaczy, że niektóre klady ptaków nie zostały dotknięte masowym wymieraniem w mezozoiku, co jest sprzeczne z wcześniejszymi interpretacjami.”

Proszę zachować w pamięci słowa:

„[……] co jest sprzeczne z wcześniejszymi interpretacjami”,

bo właśnie na tego rodzaju (nad)interpretacjach, opartych na garści kości które swobodnie zmieściłyby się w jednej trumnie i jeszcze zostałoby trochę miejsca, skleca się te wszystkie kruche hipotezy, z których niemal żadna nie wytrzymuje próby czasu! Publikuje się rzekomo w miarę szczegółowe drzewa filogenetyczne ptaków i innych organizmów, dodatkowo w oparciu o odpowiednio zinterpretowane dane molekularne, które pozostawiają dużo do życzenia. Na tym polega właśnie budowanie hipotez na innych hipotezach, które same domagają się UZASADNIENIA – na błędach logicznych. W biologii ewolucyjnej aż roi się od tego typu pomysłów, które podaje się ludziom, jako prawdy, a nie luźne hipotezy! Darwiniści nie będą ubolewać, gdy kolejna wyprodukowana przez nich „prawda naukowa’ stanie się z dnia na dzień folklorem pokutującym jeszcze latami w szkolnych podręcznikach do biologii, jak hipoteza rekapitulacji, bo zawsze tak jest, że jak nawali plan A to już czeka plan B.

Przekonują wówczas, że tak działa nauka, że zawsze byli wśród nich światli badacze, którzy byli przekonani do poglądu, który oni wcześniej zarzucali (niejednokrotnie obelgami) będąc w mniejszości. Poza tym nawet jeżeli darwiniści mieliby rację i ta kredowa gęś rzeczywiście była w jakimś stopniu spowinowacona genetycznie z obecnie żyjącymi blaszkodziobymi, to i tak nie są w stanie tego udowodnić na podstawie samych danych anatomicznych! Potrzebne są dodatkowe dane genetyczne i to nie takie ustalane na podstawie wybranych sekwencji, tylko po przeprowadzeniu gruntownych badań. Obecnie filogenetycy molekularni mogą badać i porównywać materiał genetyczny od współcześnie żyjących organizmów, lub po uzyskaniu kopalnego DNA.

Nikt jeszcze nie pobrał odpowiednich próbek od wymarłych ptaków z okresu kredy, australopiteków, czy od innych organizmów, których tyle wymarło w historii ziemi, że utworzyły całe góry i pokłady węgla ze swoich ciał. Zatem na jakiej naukowej podstawie wmawia się światu, że ewolucja jest takim samym prawem jak grawitacja, ponieważ jeżeli chodzi o rdzeń teorii, to jest to fundament nie do podważenia, że chodzi jedynie o dopracowanie szczegółów: