Rezolucja (dyspozycja) Komisji Europejskiej nie jest uprawniona

W traktacie akcesyjnym przystąpienia Polski do Unii Europejskiej podpisanym 16 kwietnia 2003 r. w Atenach są określone zobowiazania Polski w stosunku do organów UE i kompetencje tych organów. Z zapisów Traktatu wynika oczywiście, iż w stosunku do państw i ich spraw wewnętrzych może mieć władcze kompetencje Rada Europy przy jednomyślności wszystkich członków Rady (szefów państw Unii). Natomiast Komisja Europejska może oceniać, rozliczać i dyscyplinować urzędy unijne i ich pracownikow; może jedynie wnioskować o rozważenie spraw dotyczacych państwa-członka UE do Rady Europy. Samodzielne podjecie decyzji o jakimkolwiek "nadzorze", czy wszczynanie jakiejś "procedury naprawczej",czy objecie "monitoringiem" jakiegoś państwa unijnego - jest nieuprawnione, nie wynika z żadnego zapisu traktatowego.

Jest jeszcze sprawa wprowadzania niepisanego obyczaju i prawa kontrolowania państwa unijnego przez KE; temu należy się przeciwstawić, to przejaw przydawania sobie nienależnych uprawnień i jeżeli zgodzimy się na taką praktyke, to może się ona utrwalić i UE zacznie sie staczać do tworu zarządzanego przez eurokratów, których cele są zazwyczaj rozbieżne z celami państw unijnych...

Niżej przytaczam przepisy Traktatau Akcesyjnego dotyczące omawianej sprawy i przywołany artykuł Traktatu Wersalskiego:

22. WSPÓLNA DEKLARACJA
REPUBLIKI CZESKIEJ, REPUBLIKI ESTOÑSKIEJ, REPUBLIKI LITEWSKIEJ,
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ, REPUBLIKI S£OWENII ORAZ REPUBLIKI S£OWACKIEJ
W SPRAWIE ARTYKU£U 38 AKTU PRZYST¥PIENIA

1. Republika Czeska, Republika Estoñska, Republika Litewska, Rzeczpospolita Polska,
Republika Słowenii oraz Republika Słowacka rozumiej¹, iż okrślenie „nie wprowadziło
w życie zobowiązañ podjêtych w ramach negocjacji w sprawie przystąpienia”
obejmuje wyłącznie obowiązki, które wynikają z Traktatów założycielskich mających
zastosowanie do Republiki Czeskiej, Republiki Estoñskiej, Republiki Litewskiej, Rzeczypospolitej
Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki S³owackiej, zgodnie z warunkami
ustanowionymi w Akcie Przystąpienia oraz obowiązkami określonymi w tym Akcie.
W związku z powyższym Republika Czeska, Republika Estoñska, Republika Litewska,
Rzeczpospolita Polska, Republika Słowenii i Republika Słowacka rozumieją, że Komisja
rozważy zastosowanie artyku³u 38 wyłącznie w przypadkach zarzutu naruszeñ
zobowiązañ, o których mowa w poprzednim akapicie.
2. Republika Czeska, Republika Estoñska, Republika Litewska, Rzeczpospolita Polska,
Republika Słowenii oraz Republika Słowacka rozumieją, że treść artykułu 38 pozostaje
bez uszczerbku dla właściwości Trybunału Sprawiedliwoœci, okreœlonej w artykule 230
Traktatu WE w stosunku do działañ podejmowanych przez Komisjê na mocy artykułu 38.
3. Republika Czeska, Republika Estoñska, Republika Litewska, Rzeczpospolita Polska,
Republika Słowenii oraz Republika S³owacka rozumiej¹, ¿e Komisja, przed podjêciem
decyzji o zastosowaniu œrodków przewidzianych w artykule 38 skierowanych
przeciwko tym pañstwom, umożliwi Republice Czeskiej, Republice Estoñskiej, Republice
Litewskiej, Rzeczypospolitej Polskiej, Republice Słowenii oraz Republice S³owackiej
przedstawienie swych poglądów i stanowiska zgodnie z Deklaracją Komisji
Wspólnot Europejskich w sprawie ogólnej klauzuli ochronnej, klauzuli ochronnej
w zakresie rynku wewnêtrznego oraz klauzuli ochronnej w sprawie wymiaru sprawiedliwości
i spraw wewnêtrznych, dołączonej do niniejszego Aktu Koñcowego.

ARTYKU£ 38
Jeżeli nowe Pañstwo Cz³onkowskie nie wprowadziło w życie zobowiązañ podjêtych
w ramach negocjacji w sprawie przystąpienia powodując poważne naruszenie funkcjonowania
rynku wewnêtrznego, włączając w to jakiekolwiek zobowiązania we
wszystkich politykach sektorowych dotyczących działalności gospodarczej o skutku
transgranicznym, lub też bliskie ryzyko wystąpienia takiego naruszenia, Komisja mo-
że podjąć odpowiednie środki do koñca najwyżej trzyletniego okresu nastêpującego
po dniu wejścia w życie niniejszego Aktu, na uzasadniony wniosek Pañstwa Członkowskiego
lub z własnej inicjatywy.
Środki muszą być proporcjonalne, a pierwszeñstwo przyznaje siê środkom, które
w możliwie najmniejszy sposób zakłócają funkcjonowanie rynku wewnêtrznego,
a w stosownym przypadku, pierwszeñstwo przyznaje siê istniejącym sektorowym
mechanizmom ochronnym. Takie środki ochronne nie bêdą stanowić środka arbitralnej
dyskryminacji ani ukrytych ograniczeñ w handlu miêdzy Pañstwami
Członkowskimi. Możliwe jest powołanie siê na powyższą klauzulê ochronną nawet
przed przystąpieniem, na podstawie wyników procesu monitorowania; w takim
wypadku wejdzie ona w życie z dniem przystąpienia. Środki te utrzymuje siê
nie dłużej niż jest to ściśle niezbêdne, a w każdym przypadku zostaną one zniesione
w momencie wprowadzenia w życie określonego zobowiązania. Mogą one
jednak być stosowane po upływie okresu wymienionego w pierwszym akapicie,
tak długo jak odpowiednie zobowiązania nie bêdą wykonane. W odpowiedzi na
postêpy poczynione przez dane nowe Pañstwo Członkowskie w wykonywaniu
swoich zobowiązañ, Komisja może odpowiednio dostosować środki. W odpowiednim
czasie przed uchyleniem środków ochronnych, Komisja powiadomi Radê
i weźmie w pełni pod uwagê wszelkie uwagi poczynione przez Radê w tym
wzglêdzie.

Artykuł 230 Traktatu Wersalskiego

Trybunał Sprawiedliwości kontroluje legalność aktów uchwalonych wspólnie przez Parlament Europejski i Radę, aktów Rady, Komisji i EBC, innych niż zalecenia i opinie, oraz aktów Parlamentu Europejskiego zmierzających do wywarcia skutków prawnych wobec podmiotów trzecich.

W tym celu Trybunał jest właściwy do orzekania w zakresie skarg wniesionych przez Państwo Członkowskie, Parlament Europejski, Radę lub Komisję, podnoszących zarzut braku kompetencji, naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, naruszenia niniejszego Traktatu lub jakiejkolwiek reguły prawnej związanej z jego stosowaniem lub nadużycia władzy.

Trybunał Sprawiedliwości jest właściwy, na tych samych warunkach, do orzekania w zakresie skarg wniesionych przez Trybunał Obrachunkowy i przez EBC, zmierzających do zapewnienia ochrony ich prerogatyw.

Każda osoba fizyczna lub prawna może wnieść, na tych samych warunkach, skargę na decyzje, których jest adresatem oraz na decyzje, które mimo przyjęcia w formie rozporządzenia lub decyzji skierowanej do innej osoby, dotyczą jej bezpośrednio i indywidualnie.

Skargi przewidziane w niniejszym artykule wnosi się w terminie dwóch miesięcy, stosownie do przypadku, od daty publikacji aktu lub jego notyfikowania skarżącemu lub, w razie ich braku, od daty powzięcia przez niego wiadomości o tym akcie.