Program 500+ może być rozszerzony w 2019 roku, jeżeli na to pozwoli sytuacja gospodarcza. Taką obietnicę obecna wicepremier Szydło złożyła w Lesznie. Marek Suski stwierdził, że premier Morawiecki dowiedział się o tym z mediów, dementując tym samym zapowiedź.
I mamy pasztet. Bo wedle oficjalnych informacji sytuacja gospodarcza jest nieustająco znakomita, nie ma więc żadnych powodów, aby skąpić narodowi jej owoców. Alternatywą byłby zły stan finansów państwa, które przecież obciążono dodatkowymi wydatkami socjalnymi i obsługą długu. Trudno jednak przypuszczać, że wicepremier intryguje przeciwko premierowi, publicznie składając niespełnialne obietnice.
Mielibyśmy więc do czynienia albo z nieprawdą, albo zgoła kłamstwem. Gdyby obietnica była wynikiem niedostatecznej informacji o zamiarach rządu lub stanie gospodarki, bardziej prawdopodobny by był pierwszy z rzeczonych wypadków. W przypadku pełnej świadomości którejś z zainteresowanych stron, z drugim. Trudno jednak formułować zarzuty, kiedy się jest skazanym na domysły.
Zwłaszcza że kłamstwo jest u chrześcijan grzechem. Zawsze. Wszak kiedy „Bóg jest ‘prawdomówny’ (Rz 3,4), członkowie Jego Ludu są wezwani do życia w prawdzie (Ps 119, 30).” Nie jest nim zawsze na przykład u krisznowców. Aliści pod warunkiem, że wynika co najmniej z powinności. “Kto swój obowiązek pełni bez przywiązania, oddając owoce swego czynu Najwyższemu Panu, ten nie podlega wpływom grzechu, jak liść lotosu, który pomimo że zanurzony w wodzie, nie jest przez nią dotykany” – Bhagavad-Gita.
Nasi rządzący nie są krisznowcami, nie zamierzają też grzeszyć. Pozostaje więc niewiedza, jako wyjaśnienie sprzeczności w przekazach tego samego źródła. I ona właśnie może napawać troską o przyszłość kraju zarządzanego niczym dobroczynność: nie wie lewica, co czyni prawica.
Chyba, że państwo jest oddzielone od religii. A wtedy to coś zupełnie innego. Wtedy jako alternatywę nieprawości mamy zwykły bałagan.
“I to by było na tyle” [Stanisławski].
