Unia Europejska pod wodzą Niemiec i Francji odarła Wielką Brytanie ze złudzeń.
Wielka Brytania myślała, że jak wyjdzie z Unii, to w kwestii wzajemnych stosunków dużo się nie zmieni. Brytyjczycy myśleli, że Unia zaraz z nimi podpisze umowę handlową na wzór takiej jaką ma Kanada, że choć przestaną płacić składkę do Unii i odzyskają kontrole nad swoimi wodami terytorialnymi, granicami oraz sądownictwem, to nadal będą korzystać ze swobodnego dostępu do unijnego rynku.
Wszystkie te marzenia prysły jak bańka mydlana.
Unia podyktowała Wielkiej Brytanii drakońskie warunki. Główne z nich to :
- Jeśli Wielka Brytania chce korzystać z dostępu do unijnego rynku to nadal musi płacić składkę.
Co więcej jeśli Anglia nie wyjdzie całkowicie z Unii to po roku 2020 zostanie anulowany tzw. „rabat brytyjski” i Wielka Brytania będzie musiała płacić dodatkowo do Unii rocznie więcej o ok. 5 mld funtów (obecnie płaci średnio netto ok. 7 miliardów).
-Wielka Brytania będzie musiała nadal udostępniać swoje wody kutrom rybackim państw unijnych.
-Wielka Brytania nadal będzie musiała uznawać wysoki sądu unijnego.
-Wielka Brytania traci całkowicie prawo głosu w Unii. Pomimo utraty prawa głosu Wielka Brytania będzie musiała akceptować decyzje Unii.
Przykład : jeśli np. Unia podpisze np. z Chinami traktat handlowy, to wszelkie warunki traktatu Wielka Brytania będzie musiała zaakceptować. Jęli np. w traktacie będzie zapisane że Unia zgadza się na import z Chin rowerów bez cła, to te rowery również będzie musiała wpuścić bez cła na swój teren Wielka Brytania. To Unia, nie Wielka Brytania będzie decydować o warunkach na jakich towary będą wjeżdżały do Wielkiej Brytanii.
Czarę kompletnego upokorzenia Wielkiej Brytanii wydaje się dopełniło ustępstwo premier Teresy May w kwestii Gibraltaru. Aby ułagodzić Hiszpanię, która zagroziła vetem umowy z Unią i zerwaniem szczytu Teresa May musiała zagwarantować Hiszpanii, ze bez jej zgody żadne kwestie przyszłego statusu Gibraltaru nie będą rozstrzygane
