Paweł Pomianek: 50 dni rządów Platformy

Kilka dni temu minęło 50 dni od zaprzysiężenia rządu Platformy. Niestety od tego czasu w naszym kraju – wbrew odważnym i w dużej części sensownym zapowiedziom Donalda Tuska – zdarzyło się niewiele.

Wolnorynkowe treści, które pobrzmiewały w wypowiedziach Donalda Tuska podczas październikowej debaty z Jarosławem Kaczyńskim oraz w czasie jego exposé szybko zeszły na zupełnie odległy plan. Okazało się bowiem, że wprowadzenie podatku liniowego i innych sensownych reform, m.in. tych mających na celu realne ukrócenie korupcji, jest na razie niemożliwe. Jest za to możliwe reformowanie CBA, czyli dalsza kontynuacja jedynie pozorowanej walki z korupcją.

Również w innych resortach nie zdarzyło się dotąd nic dobrego. W polityce zagranicznej Platforma pcha nas bardzo zdecydowanie w ramiona unijnych biurokratów (tego akurat należało się spodziewać). Tusk prowadzi politykę uśmiechów zarówno wobec Niemiec jak i wobec Rosji, co na dłuższą metę nie wróży nic dobrego. Tu należy jednak wspomnieć o jedynym dotychczasowym wymiernym sukcesie rządu – zniesieniu embarga na polskie mięso. To jednak ewidentnie polityczny prezent Putina dla nowej ekipy rządzącej.  

P. Ewa Kopacz uświadomiła nam kilka tygodni temu, że najgorsze, co dzieje się w służbie zdrowia to fakt, że zapłodnienie in vitro nie jest finansowane z budżetu. Na szczęście rząd szybko wycofał się z pomysłu choćby dyskusji nad refundacją tej metody. Jednak wczorajsze propozycje minister zdrowia znów nie zawierają nic przełomowego. Platforma, która miała tyle pomysłów na naprawę służby zdrowia, gdy była opozycją, dziś wygląda na mocno wystraszoną, gdy sama stanęła przed zadaniem rozwiązania problemu. Wydaje się więc, że podobnie jak za rządów PiS i w tej sferze czeka nas dalsze pogłębianie kryzysu, Platforma bowiem również nie czyni kroków w kierunku przynajmniej częściowego poddania służby zdrowia mechanizmom rynkowym.

W wyżej omówionych resortach panuje stagnacja i to nie jest jeszcze tak tragiczne. Najgorsze jest jednak to, co dzieje się w Ministerstwie Sprawiedliwości i w naszym sądownictwie. Ostatnie wyroki w sprawie p. Jakubowskiej i jej podobnych oraz postawa ministra Ćwiąkalskiego pokazują jednoznacznie, że wraca stare. Wraca bezkarność z czasów SLD. Pewne lobby znów będą mogły bezkarnie wpływać na politykę naszego kraju i nikt nie będzie chciał tego wyciągnąć na światło dzienne. Zbigniew Ziobro był zdecydowanie najmocniejszym punktem rządów PiS i tutaj niestety widać ogromny krok w tył uczyniony przez PO.

W kontekście tego bezbarwnego początku warto przypomnieć sobie z jakim animuszem do realizowania zapowiadanych reform ruszył przed dwoma laty PiS (choćby likwidacja WSI). Jasne, że wiele rzeczy robił nieudolnie, wiele rzeczy w ich programie było po prostu złych, jednak na pewno widać było wówczas ogromną zmianę in plus. Platforma miała realną szansę zrobić kolejny krok do przodu, bo wygrała wybory sensownym programem (jeśli chodzi o program głoszony przed wyborami, chyba nikt z dotychczasowych zwycięzców po roku ’89 nie zaprezentował wizji tak wolnościowej), pokonując populistyczno-lewicujący PiS. Wydaje się jednak, że PO brakuje ludzi, którzy mogliby realizować politykę na wysokim poziomie. A może po prostu brakuje woli, może po prostu szczytne hasła miały jedynie pomóc wygrać wybory i dorwać się do koryta (TKM)? Poczekajmy kolejne pięćdziesiąt dni. Wówczas będziemy mogli powiedzieć nieco więcej…