Pomimo wprowadzenia w Księstwie warszawskim jeszcze w roku 1807 Kodeksu Napoleona , nawet w znacznie odleglejszych datach dochodziło w Królestwie Polskim do przemocy fizycznej wobec zatrudnianych, płatnych lub przymusowych (np corvee) robotników. I tak jeszcze w początkach funkcjonowania Królestwa Polskiego roku 1817 prezes komisji województwa mazowieckiego słynny skądinąd Rajmund Rembieliński (który nawet wczasach paskiewiczowskich umiał zachować twarz -za co został wyrzucony z urzędu) skarżył się, iż doszły go wieści jakoby osoby odpowiedzialne za nadzór nad postępem prac przy naprawie dróg ,,/.../poważają się używać do znaglenia robotników narzędzi nieprzyzwoitych" .
Otóż, poza pejczami, taki ekonom mógł mieć pod ręką: łopaty, oskardy, kilofy, młoty, etc. nalezy jednak założyć ,iżnajczęściej używano pejczy, których użycie, etc, wobec opornych chłopów odrabiających szarwark trzydniowy najwyraźniej w polskim drogownictwie owego czasu nie było zatem wyjątkiem.
Później, w połowie lat 40-tych XIX wieku, do pomysłu powróci jeszcze tatarski władca polskiego drogownictwa z ramienia Moskwy, hrabia Teniszew, który będzie chciał karać opornych dróżników pejczami. Tym razem zatem idea "odpowiedniego potraktowania' polskiego robotnika drogowego wyjdzie nie od współrodaków, ale od moskiewskiej władzy. Pomysł jednak nie wypali.
i pomyśleć, że to o polskim drogownictwie czasów obecnych krążą "jak najlepsze" opinie.........
@copyright Marek Rutkowski
