Wczoraj minęło 15 lat od uroczystości pogrzebowych Papieża Jana Pawła II, które odbyły się 8.04.2005 roku na placu św. Piotra w Watykanie. W sieci pojawiło się wiele wspominkowych zdjęć, jedno załączam. Pamiętamy wiatr, który tego dnia hulał po całym placu, i nie oszczędzając nawet biskupich szat. Wówczas wiele osób odczytywało wiatr jako tzw. Palec Boży.
Szybko minął czas. Pamiętamy o rocznicach, o g.21.37. Również zapalam świecę jednocząc się z innymi w duchowej wspólnocie. Na drugi dzień moje uczestnictwo w mszach świętych jest jakby z obowiązku.
Wielokrotnie mówiliśmy o zobojętnieniu, o pustych kościołach - chodź wierni wypełniają go.
Bóg czekał na mnie aż 15 lat i na was tez. I zmusił nas do odosobnienia, do zamknięcia się w celi swoich mieszkań i domów. Hulała dusza, więc mamy koronawirusa.
Rekolekcje
Oglądając niedzielne msze św. transmitowane z Jasnej Góry, czy tygodniowe, poranne z Łagiewnik – wnikam jakby w inny wymiar, poza swój pokój i czuję moc wiary, która była obecna na mszach św. celebrowanych przez Ojca Świętego.
Z powodu choroby zostanę sama na Wielkanoc. Zabroniłam rodzinnych odwiedzin.
Z każdym rokiem wiara stawała się letnia. Pandemia wszystko przenicowała. Zmartwychwstajemy z gnuśności i lenistwa. I nie jest pandemią strachu a nawrócenia.
Mój wiersz z archiwum po niewielkiej adiustacji.
ZROZUMIENIE
Wbijamy gwoździe zazdrości,
zemsty i zdrad – cały arsenał.
On miłosiernie patrzy,
pokornie przyjmuje ból
od katorżniczej ręki mojej, twojej.
Dzidy naszych pazurów rozszarpują
Serce.
Wytryskuje biało-czerwone
Miłosierdzie.
Dla ciebie i dla mnie, dla nich.
Dla dziennikarza, który kłamstwo nazywa dyplomacją.
Tylko dziecko pobite przez matkę sznurem od żelazka, klęka przed
Krzyżem.
Ufnie wyciąga rączki do katorżniczej matki.
Świat zawisł na krzyżu,
trzy godziny konał, po ludzku.
To ja przybijam z tobą, z nimi,
codziennie.
