Według Inwokacji Mickiewicza

Wiele było prób pisania Inwokacji na nowo, ot, i moja do kolekcji.

WEDŁUG INWOKACJI MICKIEWICZA

 

Litwo, ojczyzno dawna! ty jesteś jak skąpiec.

Ile się trzeba zmienić, by nie znaleźć w mowie

Miejsc, tym w grobie, co byli z serc, z ducha –  w Tobie.

Mówię, bo zaniedbujesz te kości rodowe.

 

Unio Przeklęta, co swojej bronisz nowomowy,

I w złości niszczysz dawne ulic znaki, by nowe

Zasiać mroki. Rozdzielasz więź z ludem.

Oni wieko otworzą, berło dzierżąc z duchem,

By od oszustw tej branki, odejść już na wieki.

 

Poczęstowani czarną polewką…, duch leci

Stąd, do Macierzy, pieszo do Swych świątyń progu,

Oddając ziemię, która stała się rarogiem.

I tak po latach, wrócą na Ojczyzny runo,

Bo ślubowali Miłość – na Krzyżu zrodzoną.

Wrócą tu w leśne knieje, do łąk, gór zielonych

Przylepionych wzdłuż Wisły, jak duch z duchem swoim.

 

9.02.2017