„...aby radość Moja w was była i aby radość wasza była pełna” (J 15,11)
JESTEM, KTÓRY JESTEM
(Wj 3,13-14) oznacza Imię Boga. Imię, w tym wypadku, to słowa, które jednoznacznie wyróżniają Go spośród wszystkich jestestw. Lecz dopiero Jan pisze
(1J 4,7-16 ): „Miłość jest z Boga”, aby następnie uzupełnić: „Bóg jest Miłością”. Wiemy również, że Bóg - Miłość, jest Trójosobowy. Pełnia Miłości oznacza więc i wartość, która nam ukazuje się jako jedność w
różnorodności.
Czym jest odrzucenie Miłości przez osobowe stworzenie? Pozostaje różnorodnością, ale już bez jedności. Jest samotnością osoby, w najgłębszy sposób sprzeciwiającą się jej powołaniu do komunii z Bogiem i innymi osobami. Jeśli przyjrzeć się grzechowi, to okaże się, że on zawsze jest samodzielnym wykluczeniem się z tej komunii. Zawsze grzech jest aktem przeciw Bogu lub osobie ludzkiej i okazuje się tym samym przeciwny jedności, niweczy ją.
Warto na to spojrzeć również od strony Wcielenia, a następnie Odkupienia. Bóg przyjmuje nieskażoną grzechem pierworodnym ludzką naturę, wchodzi w ludzką rzeczywistość duchową i cielesną, ukazując pełnię człowieczeństwa, utraconą przez Adama i Ewę. Przyjmuje ludzkie ciało, aby stało się ono narzędziem wyzwolenia, ponownego ukazania i ofiarowania Miłości uwikłanemu w zło człowiekowi, który nie zdołał wykorzystać swojego istnienia do przeżywania jedności z innymi na wzór Stwórcy oraz z Nim samym. Dzięki Łasce Odkupienia - przywrócenia stanu niewinności duszy – dobrem pełni nieskażonej ludzkiej natury żywić się człowiek może poprzez Eucharystię. Chrystus daje człowiekowi siebie pod postacią Ciała i Krwi, w których Miłość może przebywać w pełni, a przez to w przyjmującym ten Sakrament człowieku
(J 6,26-69). Również aby ten miał siły na codzienne trwanie w jedności z braćmi w Chrystusie
(J 15,12).
