Człowiek jest jak drzewo, żyjące w równowadze z grawitacją. I tak jak drzewo liściom, musi pozwolić myślom rozwijać się. Gdy nadmiar myśli na co dzień nas przytłacza, musi umieć powiedzieć myślom - koniec! Inaczej nadmiar myśli go zatruje i jego ciało zacznie obumierać. Aby to zrobić musi przywołać grawitację do istnienia.
Wszystkie podstawowe prawa fizyczne zbudowane są z podmiotów i orzeczeń. Grawitacja jest działaniem, ktorego zadaniem jest przyciąganie wszystkiego do siebie. Tak funkcjonuje zasada powszechnej miłości realizowana poprzez podmioty dziejące się w orzeczeniach, wyrażana w dążeniu do drugiego człowieka. Miłość grawitacyjna jest słaba, ale powszechna, począwszy od egoistycznego skupienia na nas samych, aż po miłość do innych i całego świata ożywionego i nieożywionego. Czasami ma formę tak zaborczą, że staje się przysłowiową czarną dziurą.
Elektryczność to siła, która opanowała, owładnęła nasze unysły - czasami przyciąga a czasami odpycha. Myśli są jak liście, które dzieją się na drzewie ludzkiego ciała. Nie ma drzewa, nie ma liści. Często człowiek uważa, że jego myśli są ważniejsze od ciała i zapomina o grawitacji, z której te myśli jak liście wyrastają.
Więc na początku było słowo. I Bóg stworzył podmiot (ciało) dziejące się w czasie. I Bóg stworzył podmiot i orzeczenie. A grawitacja jest wyrazem wiecznej miłości człowieka, którą często zakłóca elektromagnetyzm naszych umysłów.
ps.
W każdym języku świata istnieje podmiot i orzeczenie lub słowa pełniące ich funkcję.
W prawie grawitacji podmiotem jest masa, a orzeczeniem odległość, ktorą łatwo przekształcić w czas - w skali człowieka - lub czasoprzestrzeń - w skali Wszechświata.
