Swetoniusz w Żywotach Cezarów tak opisuje Nerona:
„Chłopca Sporusa, po wycięciu mu jąder, usiłował zamienić w kobietę. Sprowadził do siebie z posagiem i w purpurowej zasłonie, uroczyście święcąc obrzęd zaślubin. Żył z nim jak z żoną. (…) Tego Sporusa przybrał w szaty cesarzowej, obwoził z sobą w lektyce, towarzyszył mu po sądach i targowiskach Grecji, a rychło i w Rzymie na Sigillariach, co chwilę obcałowując”. (VI,28)
Swetoniusz później pisze jeszcze:
„Swoim ciałem kupczył tak szczodrze, że nie tylko splamił rozpustą prawie wszystkie jego części, lecz wymyślił jeszcze jakby nowy rodzaj zabawy. Oto przebrany w skórę dzikiego zwierzęcia wypadał z klatki i rzucał się na organy płciowe mężczyzn i kobiet przywiązanych do słupa. A gdy do syta zaspokoił swą okrutną żądzę, oddawał się wyzwoleńcowi Doryforosowi. Co więcej, jak sam poślubił uprzednio Sporusa, tak teraz został żoną Doryforosa, naśladując okrzyki i jęki gwałconych dziewic. Od niektórych osób dowiedziałem się, że był głęboko przekonany, „jakoby każdy mężczyzna żył płciowo z innymi mężczyznami i że każda część ciała bywa narzędziem rozkoszy, lecz że większość spośród ludzi kryje się z tą zdrożną praktyką i chytrze ją osłania". Dlatego tym, którzy wobec niego jawnie przyznawali się do rozpusty, darowywał wszystkie inne występki”. (VI, 29)
W ten sam sposób pisze o Neronie Tacyt w Annales XV.
W sumie, patrząc na stosunek Cesarstwa Rzymskiego za czasów Nerona do chrześcijan, chrześcijaństwa i w ogóle do wszystkiego to... OCZYWIŚCIE! Jak najbardziej!
Neron akurat w tym wypadku jest idealnym kandydatem na patrona.....
Sorry! Za bardzo chciałem uwspółcześnić i pomyliłem obrazek. To ten:
Inne tematy w dziale Rozmaitości
