Mistrz uśmiechniętych ludzi

„Tomek nie dam rady dzisiaj napisać felietonu” – zadzwonił do mnie w poniedziałek wieczorem. Zapomniałem go zapytać o czym miał być ten jego ostatni felieton dla „Gazety Polskiej”, nie wiedziałem, że miał być ostatni.

Może tym razem rozbawiły go niezwykłe jak na sytuację sondaże, może chciał pośmiać się z zapewnień przyłapanych na aferach urzędników, a może dostrzegł coś w niezwykłego w szaleństwie pogody. Zawsze podglądał świat i ludzi ze strony z której rzadko się prezentują. Teatr opinii publicznej, który wdzięczy się autorytetami i celebrytami był dla Macieja po prostu nieciekawy. Za to świat widziany oczami Rybińskiego składał się z barw nie emitowanych w telewizji, w gazetach rzadko spotykanych. W towarzystwie był unikatem. Maciej ze swoim ciepłym poczuciem humoru potrafił sprowadzać nadęte historie do właściwych ram małych, śmiesznych gierek. Zza tej ironii biła jednak ogromna troska o Polskę i chęć pomocy otaczającym go ludziom.

„Gazeta Polska” i całe polskie dziennikarstwo straciła jedno z najlepszych piór w historii. Czytelnicy zapamiętają go jako mistrza felietonu. Ja chciałbym, żeby pamiętano też człowieka zakochanego w Ojczyźnie, który mówił ważne rzeczy w sposób całkowicie pozbawiony fanfaronady. Pisał do nas, bo jak wielokrotnie twierdził dobrze się z nami czuł i chciał tu być, mimo że nigdy nie mogliśmy mu zaoferować tego, co dawały wielkie koncerny prasowe.

Maciej Rybiński przez ostatnie cztery lata tworzył „Gazetę Polską” swoim piórem i swoją niezwykłą osobowością. Liczę, że jego śmierć nie zamknie tej najradośniejszej części naszej redakcji. Człowiek o takiej sile oddziaływania znajdzie wielu naśladowców. Problem w tym, że Macieja Rybińskiego powtórzyć się nie da.

Żonie Macieja Rybińskiego, Krystynie Grzybowskiej i córce Oli składam najgłębsze wyrazy współczucia.

W niebie od dziś będzie radośniej. Nam zdecydowanie bardziej smutno.