Muzeum Stalina w Gori

Wstęp

Około 80km od Tbilisi znajduje się małe miasto Gori które kojarzy się tylko z jednym człowiekiem. Tutaj urodził się i wychował Iosif Jughashvili czyli dla niektórych sławny a dla innych zniesławiony Józef Stalin. Gori jest popularnym kierunkiem turystycznym z powodu zakłamanego Muzeum Stalina, które znajduje się w tym mieście na ulicy Stalina oraz niedaleko placu Stalina. Moje doświadczenia w tym małym miasteczku określiłbym jako nieoczekiwane gdyż jest to jedno z niewielu miejsc gdzie Stalina na prawdę kochają.

Ludzie dorośli oraz dzieci spacerujący po Stalin Avenue są z niego dumni i wydaje mi się że pomimo tego że słyszeli o gułagach, o Katyniu, o głodzie i wielu innych horrorach autorstwa Stalina nie ma to dla nich znaczenia. Rozmawiałem o tym z dziewczyną w hotelu gdzie zostawiłem swój plecak i powiedziała mi że wszyscy ludzie w Gori czują tak samo a muzeum jego imienia ma charakter kultowy. Co więcej, gdy wcześniej rozmawiałem z Gruzinami na temat tego muzeum oraz samego Stalina, Gruzini byli z niego dumni i opowiadali o nim z uśmiechem, jednocześnie będąc bardzo miłymi i gościnnymi dla Polaków.

Nie popełnię więc błędu jeśli powiem że to małe 50.000 miasteczko znalazło się na mapie tylko dlatego że jak głosi czerwona legenda to właśnie tutaj swój początek miał „ojciec i nauczyciel narodu radzieckiego który wyłonił się z bezkresnych pól Rosji”........oraz wymordował, zagłodził, trzymał pod absolutnym terrorem i wypowiedział wojnę swojemu narodowi i wielu innym, lecz tych informacji w muzeum po prostu nie ma.

Przed wielkim budynkiem ku czci wąsatego wodza znajdują się pomnik Stalina oraz na pierwszym planie drewniana chatka gdzie mały Josif Jughashvili urodził się w roku 1878 oraz mieszkał przez pierwsze cztery lata swojego życia. Domek jest bardzo skromny choć lepszym określeniem jest tu biedny. To tutaj mały Josif oraz jego matka i ojciec Vissarion Jughashvili (szewc) wynajmowali pokój i zakład szewski w piwnicy. Dziś domek ten został obudowany komunistyczną bryłą z filarami który sprawia wrażenie mauzoleum. Natomiast przed nim znajduje się park gdzie ludzie siedząc w centralnym punkcie miasta mogą patrzeć na pomnik i mysleć o swoim wodzu.

Wagon Stalina

Po lewej stronie muzeum stoi ogromny, opancerzony, 83 tonowy luksusowy wagon w którym Stalin i jego dygnitarze przemierzali Związek Radziecki. Podczas gdy naród radziecki wyrabiał 110% normy za kromkę chleba towarzysz Stalin opływał w wygody. Wagon ma swoją kuchnię, sypialnie i pokój konferencyjny z ładnymi meblami a na podłodze leży czerwony dywan. Warto wspomnieć że Stalin pojechał tym wagonem między innymi na konferencję w Teheranie oraz w Jałcie gdzie Churchill i Roosevelt oddali mu Polskę na pożarcie.

Muzeum kłamstw i przemilczeń

Muzeum Stalina zostało przeznaczone ku jego pamięci w 1957 roku, po czym zostało zamknięte w 1989 roku wraz z „niepodległością” Gruzji i upadkiem Związku Radzieckiego. Od tamtego czasu wielu podróżników z całego świata przyjeżdża tutaj aby zobaczyć historię opowiedzianą z innej strony. Po wejściu do środka zobaczyłem przed sobą kolejny pomnik Stalina a po prawo sklep w którym Pani za ladą była ubrana w bolszewicki mundur czyli zielony z czerwonymi pagonami oraz miała czapeczkę z czerwoną gwiazdką i medal z podobizną Stalina na czerwonej wstążce.

Pani była nawet ładna lecz bolszewizm emanował zarówno z niej jak i z całego personelu. Długo też musiałem ją przekonywać aby przechowała mój plecak gdyż jakby podświadomie wyczuła ode mnie że pochodzę zdecydowanie z drugiej strony barykady. Specjalnie w Muzeum Stalina poprosiłem o przewodnika i była nim inna Pani która opowiadała o Stalinie tak jak było to jej przykazane. Bardzo niechętnie odpowiadała na moje pytania a gdy już nie miała wyjścia to przekręcała fakty w taki sposób aby nie pokazać Stalina w złym świetle. Każda z ekspozycji wiązała się oczywiście ze Stalinem i były tu jego popiersia, dywany z jego podobizną oraz zdjęcia w różnym wieku.

Rzeczą najbardziej komiczną była jednak propaganda wielkości związku Radzieckiego ze wszystkimi jej fabrykami pracującymi całą parą oraz przede wszystkim propaganda bezgranicznej miłości narodu radzieckiego do swojego wodza. Były dzieci z kwiatami, szczęśliwa klasa robotnicza wyrabiająca 110% normy oraz oczywiście uśmiechający się z przekąsem towarzysz Stalin który samym swoim spojrzeniem „leczył chorych” i „karmił głodnych”. Na jednym obrazie był pokazany młody Stalin który trzymając w rękach książkę oświecał rówieśników swoją „niepowtarzalną inteligencją” a na innym zdjęciu był ze swoją rodziną po ciężkiej pracy w polu.

W muzeum tym Stalin był jednak często przedstawiany jako ofiara prześladowań i aresztowań za swoją rewolucyjną działalność w imię „zbawiennego” bolszewizmu, co najpierw miało miejsce w Batumi pod koniec XIX wieku. Kolejna ekspozycja powiodła mnie poprzez rewolucję w 1905 roku, potem wygnanie Stalina na Syberię, kolejną rewolucję w 1917, wojnę domową i smierć Lenina w 1924 roku. Były też oczywiście zdjęcia z Leninem który w swoim politycznym testamencie z 1922 roku nakazał bolszewikom wyeliminowanie Stalina jako głównego sekretarza.....lecz o tym przewodniczka nie powiedziała. Były też zdjęcia z Jałty z Churchillem i Rooseveltem aż do jego śmierci i „głębokim smutku i wylewnym płaczu” wielu narodów gdy ten w końcu umarł w 1953 roku.

Jest jednak pokazana postać szefa NKWD i seksulanego drapieżnika Ławrietnija Berii (także Gruzina), który po śmierci Stalina oszalał na punkcie objęcia władzy lecz wkrótce został stracony. (Swoją drogą gdyby Beria dziś żył i gdyby był politykiem w Ameryce lub Europie zachodniej to w czasach zboczonego ultra-liberalizmu miałby bardzo dobrze).

W muzeum tym nie ma też ani jednego słowa o sekretnym układzie z Hitlerem w celu podzielenia Polski a następnie o tym jak Wielka Brytania i Ameryka sprzedała Polskę Stalinowi. Chciałbym aby było to jasne że pakt Ribbentrop – Mołotow nie był tylko paktem o nieagresji. Dzięki niemu Stalin dał Hitlerowi wolną rękę na podbicie Europy i przez wiele lat nawet zaopatrywał Rzeszę w niezbędne surowce do budowania machiny wojennej, co oznacza że ten który przeszedł do historii jako pogromca Hitlera przez większość swojego panowania był jego wspólnikiem w zbrodni. (Z drugiej strony kraje Europy Zachodniej takie jak np. Wielka Brytania też mu dały wolną rękę choć bez podpisywania paktu).

Na jedno zdjęcie zwróciłem uwagę szczególnie gdyż przedstawiało ono Stalina gdy ten trzyma godło polskie w ręku podczas gdy polscy generałowie przepisują mu Polskę w prezencie i przyznam że po dziś dzień dla milionów osób nastrój tego zdjęcia jest radosny, zupełnie tak jakby dobry wujek Stalin wybawił Polskę od niepodległości.

Muzeum to jest próbą przedstawienia Stalina jako młodego chłopaka z sąsiedztwa oraz jego życiu w Gori i wielkiej Rosji który wspiął się na szczyty władzy i pokonał Hitlera lecz po zapoznaniu się z całym materiałem miałem wrażenie że ktoś kto nie zna historii bez wątpienia odebrałby Stalina jako „dobrego wujka”. Natomiast zakochany w nim po dziś gruziński naród jawnie odmawia zaakceptowania prawdy i ślepo go kocha pomimo że był on odpowiedzialny za zamordowanie 60 mln ludzi co daje średni wynik około 40.000 w każdym tygodniu jego panowania nawet w czasach pokoju. Uważam że Muzeum Stalina w Gori jest nachalną i wręcz żałosną próbą przedstawienia wilka w owczej skórze a także przykrym dowodem hipokryzji rządu gruzińskiego który jawnie toleruje te kłamstwa.

Uważam także że zanim prezydent Kaczyński pomógł Gruzji podczas inwazji rosyjskiej w 2008 roku powinien był także poruszyć kwestię tego muzeum i obudzić w Gruzinach poczucie że nie mają za co Stalina kochać. Ja bym tak zrobił. Patrząc na politykę tamtych i obecnych lat wiem że Niemcy przynajmniej powiedzieli symboliczne „przepraszam”, Rosjanie z wielkim trudem przyznali się do Katynia zdejmując jednocześnie winę z Niemców oraz przyznali że Stalin zabrał kresy wschodnie należące do Polski, lecz Gruzini którzy są przyjaciółmi Polski wynoszą pod niebiosa największego zbrodniarza narodu polskiego!

Świadczy to także o wielkiej niekompetencji prezydenta Kaczyńskiego oraz działanie na szkodę Polaków. Dla porównania Austriacy cieszą się że wciąż większość ludzi z braku swojej niewiedzy uważa Hitlera za Niemca lecz Gruzini czują się obrażeni gdy ktoś nie wie że Stalin był Gruzinem.