Oddać się mu czy nie?

Włosy miał jak lew grzywę, a brodę jak Lew Tołstoj. Na twarzy kamienna nieruchomość, wzgarda, cierpienie, gorycz. Utykając, w kółko przemierzał ulice w otoczeniu psów. W południe zatrzymywał się przy kawiarni "Halinka" (teraz: "Azalia"). Dla psów kupował ciastka, oranżadę, lody. Nasz dzielnicowy pomyleniec.

Gdy spotkał kogoś w swoim wieku, kobietę albo mężczyznę, ożywiał się. "Aśka?"  - pytał. Lub: "Maniek?".

Nas fascynował. Po szkole łaziliśmy za nim. Kawałki kaszanki rzucaliśmy psom. Jemu mówiliśmy, że znamy sporo Asiek i Mańków.

- Won! - przeganiał nas. - Ja najuprzemiej proszę natychmiast won!

Aż raz, gdy za stadionem "Skry" wśród ostów i łopuchów  uczyliśmy sie palić papierosy, przysiadł się do nas sam.

- Przyjaciół miałem - rzekł - dwoje: Mańka i Aśkę. Raz mi powiedział Maniek: "Broneczku! Chodzę z Aśką. I śpię z nią. Już wiem, na czym polega raj. Już wiem. A po religii z księdzem Gniewniakiem nie wiedziałem." Za dwa dni przyszła Aśka. "Brono! Ty wiesz, ja kocham Mańka... - szepnęła. - Lecz nie wiem, nie wiem, oddać się mu czy nie?"

Pomyleniec zaczął płakać. Wydawał dziwne dźwięki. Psy podnosiły głowy. Wyły.

- Jak widać - szlochał wariat - jedno z nich oszukało mnie. Dopóki nie wiem które, nie mam przyjaciół. Bo ja , bo ja z kłamcami nie przyjaźnię się. Szukałem ich, by powiedzieli prawdę, lecz mi zginęli w świecie, zagubili się.

By wariatowi szybko pomóc, zaczęliśmy przemierzać i miasto, i przedmieście wzdłuż i wszerz. Zaczepialiśmy wszystkich po pięćdziesiątce: "Pan Marian?" "Pani Joanna?"

- Cholerne szczeniaki! - denerwowali się. - Gnoje! Do lekcji spierdalać! Do lekcji!

Wtedy przyjrzeliśmy się tym, których zaczepialiśmy. Grube kobiety z siatkami. Pijani męźczyźni.

- Chłopaki! - zapiszczał Jureczek. - Rezygnujemy. Aśki i Mańka już nie ma. Zmienili się w to stare, wściekłe gówno.