Jaki pokój takie meble

Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. (J 14,27)

Piękne są zdania Ewangelii Janowej. Dlatego tak upodobali je sobie autorzy religijnych pieśni. Dziś czytamy fragment testamentu Jezusa - czyli Mowy Pożegnalnej z Wieczernika. A w nim powyższe zdanie pojawiające się jako refren popularnej piosenki religijnej.
W latach siedemdziesiątych ub. w. krążył dowcip o młodym Palestyńczyku, który szedł nowojorską ulicą, taszcząc ciężki tobół. Zagadnięty przez policjanta o zawartość, odpowiada: „meble”. Tobół okazał się jednak pełen karabinów, granatów i amunicji. Młodzieniec wyjaśnia: „jaki pokój, takie meble”.

Taki „pokój” daje świat. Chrystus przynosi nam inny pokój. Zawiódł się ten, kto oczekiwał, że po Jego krzyżowej ofierze znikną wojny, cierpienia, niegodziwości. Że świat będzie na powrót rajem. Niestety nie jest, i sporo w tym naszej winy. Widząc jak wysoko zawieszona jest poprzeczka Chrystusowych wymagań, mówimy: to nierealne, to nieżyciowe, to nie dla nas. By się jakoś usprawiedliwić, próbujemy rzecz rozwodnić w jakichś pokrętnych „egzegezach”, mamroczemy o symbolice, niedokładności przekładu czy przekazu... Jakoś nie spieszno nam do nadstawiania drugiego policzka, darmowego dawania (bo otrzymywania to i owszem), przebaczania po siedmiokroć, a choćby i dwakroć. A w kwestii pokoju ograniczamy się zwykle do zdawkowego kiwnięcia głową sąsiadom podczas niedzielnej Mszy św. Zupełnie jakby kapłan zachęcał nas do przekazania „znaku gołębia”.

Pokój Chrystusowy jest pokojem serca. „Niech się nie trwoży serce wasze ani nie lęka” (J 14,27). Mówi tak do nas Ten, Który zwyciężył śmierć. Zwyciężył to nie znaczy zniósł, unicestwił. Śmierć pozostanie. Będzie do końca czasu zbierała swe żniwo. Lecz nie będzie końcem. Będzie Początkiem.

Gdy wierzymy, że śmierć jest końcem życia, traci ono sens. Targa nami przerażenie. W sercu gości niepokój.
Gdy wierzymy, że śmierć jest Początkiem Życia, ona traci sens. Ogarnia nas Nadzieja. W sercu gości Pokój. Chrystusowy Pokój.