W Ciele czy poza Ciałem?

Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, aby stanowić jedno ciało. (1Kor 12,13)

Różnorodność nie jest przeszkodą w budowaniu jedności. Św. Paweł przekonuje nas o tym poprzez porównanie z ciałem składającym się z wielu członków, lecz stanowiącym jeden organizm. Kościół stanowi Ciało Chrystusowe, którego jesteśmy członkami. Spaja nas Duch Święty.
Dziś Kościół obchodzi pamiątkę zesłania Ducha Świętego na apostołów. Musimy jednak pamiętać, że nie był to akt jednorazowy. Odtąd Duch Święty ciągle działa w historii.
Zdarza się, że w to wątpimy. Ogarnia nas lęk i frustracja. Czujemy się osamotnieni, osaczeni przez siły, których nie rozumiemy. Ogarniająca nas nieufność zwraca się przeciw wszystkim. Każdy może być naszym wrogiem. Przeobrażamy się w zbieraninę samotnych, zaszczutych wilków: egzystuje w nas jedynie lęk, lęk, który rodzi agresję.
Takie zatomizowane społeczeństwo przerażająco wiernie opisał Orwell w powieści „Rok 1984”. Po cóż nam jednak szukać tak daleko? Czy nie doświadczaliśmy tego zatomizowania w czasach tzw. komuny? Czy wciąż go nie doświadczamy?
Przecież nie zapomnieliśmy Białego Pasterza, który przybył do nas po raz pierwszy właśnie w dzień Zesłania Ducha Świętego i modlił się żarliwie na Placu Zwycięstwa: „Przyjdź Duchu Święty i odnów oblicze ziemi - tej ziemi”.
Gdzie byłeś wtedy? Czy to nie ciebie widziano, jak ocierałeś łzy wzruszenia?
Ale Biały Pasterz odszedł i owieczki znów zaczęły brykać. Trzeba wstrząsu, gromu z nieba, by na powrót zatęskniły za jednością. Choćby takiego jak wtedy - pamiętnego Sierpnia.

Ale obecnie też możemy mówić o wstrząsie. A Ty gdzie jesteś? W Ciele czy poza Ciałem?