Z kim on się zadaje…

Gdyby On był prorokiem, wiedziałby, co za jedna. (Łk 7,39)

 

Szymonowi, faryzeuszowi, który gościł Jezusa nie mieściło się w głowie, żeby Mistrz akceptował zachowanie się nierządnicy, żeby w ogóle pozwolił „komuś takiemu” na przebywanie w pobliżu. Ortodoksyjni Żydzi (a do takich zaliczali się faryzeusze) byli bardzo wrażliwi na punkcie tzw. „czystości”. Czynili rytualne oblucje oczyszczające już wtedy, gdy przypadkiem znaleźli się zbyt blisko poganina, innowierca, grzesznika.
Ta cecha nie jest wyłączną własnością starozakonnych. Objawia się w każdej religii, w miarę upływu lat. Jak wszystko w tym świecie, religie ulegają nieubłaganej ziemskiej erozji a czyni to, rzecz jasna, nie Duch Święty, a zwykła ludzka małość...
I my w swoich szeregach możemy spotkać Szymonów. Nie trzeba wcale długo i daleko szukać. Nie udawaj, że nigdy nie słyszałeś zgorszonych szeptów: „z kim się ten ksiądz zadaje, przecież to znany alkoholik, znana ladacznica, malwersant, komuch” (niepotrzebne skreślić).
Może nawet samemu zdarzało ci się tak pomyśleć?

 

Chwila, przystopujmy nieco z tą bezwarunkową miłością! Jezus niejednokrotnie dawał do zrozumienia, kto może być beneficjentem Boskiego Miłosierdzia. Patrząc na dzisiejsze strofowanie chrześcijan, gromkie przypominanie im o obowiązku bezwarunkowego miłowania, a już zwłaszcza przebaczania bliźnim wszystkiego i na każdym kroku, można by pomyśleć, że w naszej wierze Pan Bóg jest gwarantem łaski a nie jej wolnym dawcą. Nigdzie nie wyczytamy tego w Chrystusowych naukach. Jeśli pochyla się On z miłością nad grzesznikami, to tylko wtedy, gdy znajduje w nich szczerą skruchę, szczere nawrócenie. Tak jest i tutaj: Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała. (Łk 7,47).