Nawrót choroby

Czy nie dziesięciu zostało oczyszczonych? (Łk 17,18)

 

Polskie przysłowie mówi: „Jak trwoga, to do Boga”. Dobrą ilustracją mądrości owego przysłowia jest nasz kraj na przestrzeni ostatnich trzydziestu lat. W obliczu zagrożenia religijność Polaków nabiera rumieńców. Moje pokolenie pamięta przecież przesyconą religijnym zaangażowaniem atmosferę Sierpnia’80. Nie zapomnieliśmy mszy za Ojczyznę w stanie wojennym. Ileż razy intonowaliśmy „Boże coś Polskę” unosząc w górę dwa rozdziawione palce...

 

Gdy zagrożenie mija, ulegamy dziwnej amnezji. Czasami nie zdążymy nawet pomyśleć o tym, że przydałoby się podziękować Temu, któremu zawierzyliśmy los! Mało tego: gremialnie odwracamy się od Niego! Inspirowani erystycznymi sztuczkami mącicieli (wśród których nie brakuje, niestety, hierarchów KK) bezmyślnie powtarzamy komunały: Kościół nie powinien mieszać się do polityki... wiara to prywatna sprawa obywateli... krzyże w miejscach publicznych mogą obrażać uczucia innych...

Gdzie zgubiliśmy naszą religijną gorliwość? Czyż nie była cudem owa polska transformacja, preludium do europejskiej Jesieni Ludów? Czy wyobrażaliśmy sobie upadek komunizmu inaczej jak światowy kataklizm, okupiony krwią tysięcy? Czy - w całej tej historii - nie czuwała nad nami Ręka Opatrzności?
Ilu z nas zostało oczyszczonych? A ilu przychodzi teraz oddać chwałę Bogu?

 

Na dziesięciu uzdrowionych w historii z dzisiejszej Ewangelii trędowatych znalazł się ledwie jeden taki. Jemu właśnie Jezus mówi: Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła (Łk 17,19). Czy to przypadkiem nie znaczy, że u pozostałych wystąpił nawrót choroby?

A ilu w naszej historii ponownie zostało zainfekowanych postoświeceniowym trądem?