NUPOLE (11)

Nupolis, 17.09.19.. . Baza Komisarzy Tymczasowej Rady Przemiany Państwa, Sekcja Interwencyjna.

 

Tomasz podniósł głowę i zmęczonym wzrokiem spojrzał na petenta, który stał jeszcze przy drzwiach, nerwowo mnąc kapelusz.

- Proszę - rzucił krótko. - Co pana sprowadza?

Tamten podszedł szybkimi, kocimi krokami, oparł ręce o blat biurka, pochylając się nad Tomaszem, jakby chciał wywrzeć wrażenie, że przychodzi tu jako sprzymierzeniec, do tego z niezwykle ważną, poufną informacją.

- Chciałem... ee... zająknął się - chciałem złożyć meldunek - wyrzucił prędko.

- Meldunek? - Tomasz zlustrował go podejrzliwie.

- Znaczy... Jestem w posiadaniu informacji niezwykle dla was istotnej...

- Skąd pan wie?

- Co? - spytał z dziecięcym zdumieniem, wyraźnie zbity z tropu.

- Że to dla nas takie ważne.

- No... Tak przypuszczam - przybysz znów zaczął znęcać się nad swym kapeluszem. Tomaszowi zrobiło się go nagle żal. Iluż to szarych ludzi przewinęło się już przez ten gabinet w poszukiwaniu sławy lub taniego chleba... Ich, nieudolne najczęściej, próby żerowania na Przemianie napawały go zwykłym obrzydzeniem. Szczególnie nie cierpiał typów nachalnych, nie kryjących się ze swym cynizmem.

- Słucham - powiedział oschle, chcąc dać petentowi do zrozumienia, że jest raczej intruzem. Tamten, jakby tego nie dostrzegając, pochylił się jeszcze niżej.

- Mam ich. Wiem, gdzie są - prawie wyszeptał.

- Kto?

- Jak to - kto! Nupole - wypalił nagle rozgorączkowanym głosem. - Ponad czterdzieści sztuk, dorodne okazy he he - zaśmiał się obleśnie i od tego momentu na dobre przestał się Tomaszowi podobać.

- Byłoby lepiej, gdyby zostawił pan te problemy specjalnie powołanym do tego celu organom - rozpoczął szorstko. - Jaki jest pański zawód?

- Reżyser. Ale co to ma do...

- Nie mógłby pan zająć się robieniem filmów? Albo spektakli teatralnych? Wie pan, ile obecnie teatrów stoi zamkniętych? Wie pan, że w tym kraju jeszcze nikt nigdy nie wystawiał Ibsena? A Szekspira zna jedynie elita intelektualistów? Pragnęlibyśmy wrócić możliwie szybko do jako takiej normalności. Ten naród zasłużył sobie na to, nie uważa pan?

- Rozumiem, rozumiem. Oczywiście, zgłoszę się, to jasne... ale myślałem, że skoro już odkryłem tę kryjówkę... zresztą... jeśli pan nie chce, pójdę gdzie indziej - zawiesił głos.

- Co to miało być, szantaż? - kpiącym głosem spytał Tomasz. - Dobrze, niech będzie, że się przestraszyłem. Przyjmę pańską informację.

Wyciągnął długopis i formularz, pochylił się, pisząc równym, spokojnym rytmem. Tamten wyciągnął głowę, chciwie rzucając się głodnym wzrokiem na nowo kreowane litery.

- Gdzie - spytał Tomasz, nie odrywając wzroku od kartki.

- Plac Bohaterów Postępu. Mówię po staremu, bo taki teraz bałagan w całym mieście... Ludzie samorzutnie zmieniają nazwy ulic, powinniście się tym zająć, kompletny burdel, mówię panu. Tam jest jakiś zakon, czy co... jedna taka ubrana na czarno ukrywa je w piwnicy. Wyśledziłem to, gdy schodziłem...

- Dobrze, wystarczy - przerwał mu Tomasz obcesowo, odkładając długopis. - Może pan odejść.

Tamten stał, ociągając się.

- Coś jeszcze?

- Nazwisko.

- Nazwisko?

- Tak. Niech pan napisze moje nazwisko. Że to ja doniosłem.

 „Rzygać mi się chce” - pomyślał Tomasz, ponownie biorąc do ręki długopis. - Słucham.

- Rajmund Arnad.

Pióro Tomasza znieruchomiało. Na moment podniósł wzrok.

- Arnad? To pan realizował „Ku przyszłości”?

- Tak, ja - odparł tamten nieco zmieszany. - Cóż, każdy z nas ma coś... Chciałem to jakoś... zrekompensować.

- Zrekompensować, powiadasz pan - Tomasz wstał. Z trudem opanowywał narastającą wściekłość. Każdy z nas, no no. Lepiej mów za siebie. I zjeżdżaj, póki masz wszystkie...

Drzwi otworzyły się i wpadł Leon.

- Gdzieś zawieruszyły mi się papiery sprawy Turksa - obrzucił Arnada ciekawym spojrzeniem. - Nie ma czasem u ciebie?

- Sprawdzę - mruknął Tomasz, wysuwając szufladę z biurka. Przy okazji wrzucił tam formularz z doniesieniem. Arnad, bacznie obserwujący scenę, zawołał od drzwi.

- Niech pan nie zapomni o moim doniesieniu!

- Proszę się nie martwić, nie zapomnę. A teraz już naprawdę do widzenia - Tomasz z trudem ukrywał wściekłość.

Arnad wyszedł. Tomasz wyciągnął z szuflady na chybił trafił kilka teczek.

- O! Ta! - wykrzyknął Leon, wyrywając jedną z nich. Chwilę wertował pośpiesznie plik dokumentów. - Nie wydaje ci się, że tkwimy już po uszy w biurokracji? - zapytał z humorem.

Tomasz uśmiechnął się z przymusem. Leon wrócił ku drzwiom, lecz zatrzymał się.

- Kto to był ten facet? Dałbym głowę, że go już gdzieś...

- Całkiem możliwe. To Arnad.

- Arnad! - Leon gwizdnął przeciągle. - Ta kanalia! Więc nie załapał się do samolotu NUP-a! Czego on tu szuka u diabła?

- Nic takiego.

- Zaraz bratku - Leon zawrócił od drzwi. - Coś tu knujesz. On mówił o jakimś doniesieniu. Rozumiem, chowasz to dla siebie, co, kumplowi nie pokażesz? - klepnął Tomasza po ramieniu. Ten zaklął w myślach i niechętnie wyciągnął formularz. Leon czytał zachłannie. Po chwili oddał kartkę.

- I ty mówisz: nic takiego - pokiwał głową. - Kawalarz z ciebie.