Odkryłam na wsi, że posiadam jednak wredny charakter. Wakacje to mały pikuś - każdy gdzieś wyjeżdża, często na drugi koniec świata, grzeje się na piasku jak lubi, kąpie w ciepłym morzu albo lata po zabytkach - każdemu to, na czym mu najbardziej zależy. Jeszcze inni napawają się ciszą w mieszkaniu albo brakiem korków w mieście.
Ale kiedy przychodzi wrzesień - bo potem mi mija, wraz z jesiennymi słotami - to puszczam sobie "Kochanowskiego" (im mniej cię w życiu miodzie....) i się napawam - inni już w pracy a ja dalej na Mazurach! Piękna pogoda , staram się znaleźć pracę w ogrodzie a jak jej nie ma to przecież można się pokomponować z książką na słoneczku. Tak,moi drodzy znajomi - już zaznaczyłam w tytule, jestem wredna.
Ale na kompozycję zwykle nie ma czasu - wczoraj był "mój Niemiec" w sile sztuk 8. Się pofotografowaliśmy wzajemnie, Niemiec nie ma Alzheimera i poleciał nad oczko pytać się, co z kamieniem z żarna (widział tam 10 lat temu). Powlekłam go nad inne, pokazałam, że jest. W czasie wojny mielili tym ziarno na mąkę. On z kolei pochwalił się jakimiś kartkami z mapą wioski, z nazwiskami mieszkańcow (sporo polskich). Dobrze kombinowałam, że oni z Rosji tu przyjechali, ale nie wiedziałam, że już w 1917 roku - bo dom jest z 33. Rodzina wyjechała z Niemiec z powodu wojen religijnych - na Ukrainę, za carycy Katarzyny . Dogadaliśmy się, że da mi materiały, linki do artykułu, który pisze - może uda się napisać historię wioski sprzed wojny. Bo skąd przyjechali po wojnie wiem - obleciałam chałupy w zimie i spisałam wszystko, oddałam do muzeum.
Dzisiaj rano kawa i ciasto z sąsiadką u mnie, po południu telefon od innej - co robisz? sielawa już na patelni, ciasto z malinami upieczone....Chyba muszę porąbać trochę drzewa, ale jutro niedziela.Roztyję się chyba z tych odwiedzin:)
Ale oczywiście w międzyczasie praca - kazano mi wykopać marchew i posadzić czosnek. Piszę - kazano, bo ja jeszcze bym czekała, ale podobno mogą się na nią rzucić robaki. Ja wiem doskonale, że wiele osób ma ogrody,mieszka na wsi lub małym mieście i te moje zachwyty tylko śmieszą. Ale nie mnie. W nocy wylazłam do sadu aby zobaczyć tę zorzę polarną. Nie było,ale tu jednak mam szansę zobaczyć gwiazdy - bo ciemno choć oko wykol. I na koniec jednak resztka sumienia się we mnie odezwała. Ja rozumiem, że część ludzi woli duże miasto, sklepy, wystawy a marchewkę obejrzy (?) najwyżej w modnej knajpie. Ale ta cała reszta powinna mieć szanse na własny kawałek ziemi, własny dom nie blok - jak w prawie każdym europejskim kraju. Bo jesteśmy chyba Europejczykami, prawda?
