Jest prawie pewne, że miejsce u boku Angeli Merkel, opuszczone przez Sarko, pozostanie puste. Francois Hollande, dobry uczeń Jacques’a Delors, nie będzie raczej skłonny do kontynuowania duumwiratu, bez reszty dominującego politykę unijną. Byłoby to sprzeczne z ideami preceptora, w końcu federalisty, a także z oczekiwaniami znacznej części elektoratu, która z rosnącym zniecierpliwieniem przyglądała się duetowi, w którym Francja mogła śpiewać tylko drugim głosem.
Czy Hollande, już jako prezydent, dotrzyma przyrzeczenia dotyczącego renegocjacji paktu fiskalnego? Ma to zrobić dzień po wyborach, czyli… jutro. A przecież pakt fiskalny to oczko w głowie kanclerz Merkel. To już drugi powód, dla którego duumwirat nie może istnieć. Zamiast dyscypliny finansowej „a la allemande”, francuski prezydent proponuje intensyfikację działań na rzecz wzrostu gospodarczego, stymulowanego… no właśnie, czym?
Wspomniany Jacques Delors, ekonomista, autor projektu wspólnej europejskiej waluty, po pierwszych poważnych wstrząsach w strefie euro, oświadczył: „Nie jestem ojcem takiego euro!” Należy sądzić, że nowy prezydent również te słowa będzie traktował jako ważne wskazanie na przyszłość. Na razie zarys przyszłej polityki ekonomicznej Hollande’a nie jest do końca jasny. Hasła hasłami, a praktyka… praktyką.
Inne tematy w dziale Polityka
