a ściślej do potrzeby utrzymania takiego rozwiązania, odzwierciedla szerszy podział na zwolenników regulacji życia publicznego i jej przeciwników. Po jednej stronie są ci, którzy zajmują boskie pozycje i z ich wysokości gotowi są narzucić wszelkie możliwe ograniczenia zbiorowości, która jak sądzą, poza olimpem im podobnych, nie jest dość rozgarnięta by o swoim postępowaniu decydować. Myślenie to przejawia się we wszystkich dziedzinach życia skłonnością do kodyfikacji, od pasów w samochodzie poprzez koncesjonowanie zawodów i biznesów po relacje międzyludzkie.
Po drugiej stronie są ludzie pokory. Ludzie, którzy przyjmują, że są omylni, w związku z czym powstrzymują się od narzucania innym swojego widzenia spraw. Są przekonani, że racji nie ma potrzeby komukolwiek narzucać, bo sama wybroni się jeśli tylko nikt nie będzie blokował komunikacji między ludźmi.
Pierwsza postawa, wbrew mniemaniu jej zwolenników zdradza skłonność do uproszczonego widzenia świata i wynika z braku wiedzy bądź jakichś ograniczeń intelektualnych. Grupa ta jest pożywką totalitaryzmów. Druga, przeciwstawna postawa prowadzi do dojrzałego społeczeństwa obywatelskiego.
Cisza wyborcza jest, jeśli zatrzymamy się chwilę przy niej, dziełem idioty. Nie ogranicza zachowań nagannych tylko je przesuwa w czasie! W dodatku, podobnie jak wszystkie pozostałe kodyfikacje życia ludzi ponad niezbędne minimum prowadzi do regresu rozwoju społecznego i kulturowego.
Skłonności do kodyfikacji w kraju doświadczonym komunizmem, systemem, który normował każde niemal działanie, może bardzo dziwić.
Cóż taka to dziwna epoka nastała. Pewnie dlatego, że odtrąbiono wprawdzie koniec komunizmy, ale nikt nie wyprowadził z mediów ludzi o komunistycznej mentalności. Ludzi należących do pierwszej z wymienionych wyżej grup.
Elity III RP realizują dobrowolnie, a nawet z entuzjazmem, te same cele polityczne, które w PRLu musiały mieć ochronę armii czerwonej, aparatu partyjnego, milicji, SB i WSW, potężnej sieci tajnych współpracowników. Elity III RP realizują dobrowolnie, a nawet z entuzjazmem, cele polityczne agresywnego imperializmu Kremla bez wsparcia rozbudowanego do przecinków w zdaniach aparatu cenzorskiego. Elity III RP nienawidzą elit przeciwstawiających się im tak samo jak pryszczaci w czasach stalinowskich nienawidzili żołnierzy wyklętych.
Elity III RP realizują dobrowolnie, a nawet z entuzjazmem, te same cele polityczne co PRL znacznie lepiej. W PRLu nie stawiano pomników hordom bolszewickim z 1920 roku, ze szkół nie rugowano Mickiewicza, pod koniec nie wsadzano do więzienia na 8 miesięcy kogoś kto powiedział, że rządzący są głupi, nie prowadzono frontalnej wojny z polską tradycją i Kościołem, nie zwalczano w sposób jawny tego wszystkiego co buduje poczucie tożsamości narodowej i co daje poczucie dumy Polakom, nie niszczono na taką skalę oświaty i kultury. Nie zlikwidowano polskiego wojska.
Podobnie jak dzisiaj starano się przykrywać wasalne relacje, uzależnienie i wyzysk, dobrosąsiedzkimi relacjami, sympatią do Rosji, słowiańską wspólnotą. Łatwiej było ukryć uprzywilejowanie, korupcję i inne właściwe dla systemu neokolonialnego patologie, ale też możliwości w tym względzie z powodu organicznej niewydolności systemu były bardzo ograniczone.
W żadnym momencie, nawet w czasie stalinowskiej nocy, nie odważono się zabić, w biały dzień, zbiorowo, na oczach całego świata, przywódców tych, którzy na to wszystko się nie godzą. "Nic się nie stało" w chwilę po tragedii smoleńskiej usłyszały elity III RP od swojego najwyższego kapłana.
Dlaczego tak się porobiło?
"Budowa państwa opartego na aparacie wywodzącym się z PZPR i SB była możliwa tylko pod warunkiem stworzenia gigantycznego systemu kłamstwa. Kłamstwa, w którym agenci komunistycznej bezpieki są bohaterami opozycji, partyjni nadzorcy i niszczyciele polskiej nauki – wybitnymi twórcami, a zwykli tchórze i złodzieje – moralnymi autorytetami" (Antoni Macierewicz - "Najdłuższa walka nowoczesnej Europy")
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Polityka
