Matura dla pragmatyków - głos w dyskusji. Marta Wróblewska

            Gdy tylko został zaproponowany nowy model matury, podniosły się głosy krytyki przeciwko sprawdzaniu wypracowań z języka polskiego według klucza. Gdy pierwszy rocznik przeszedł próbę, dołączyły oburzone głosy pokrzywdzonych maturzystów. Pewien wybitny młody humanista dostał zaledwie 20% punktów, inny, laureat olimpiady j. polskiego, jeszcze mniej, podczas gdy “myślący według schematów” uczniowie z klas matematycznych święcili triumfy. Matura z polskiego została skompromitowana. Ja również nie zamierzam jej bronić, jako że sama zostałam przez nią pokrzywdzona.

            Sądzę jednak, że poprzednia formuła matury była równie bezsensowna co obecna. Maturę musi zdać każdy, lub prawie każdy, a czy naprawdę należy nam na tym, żeby wszyscy umieli trafnie i oryginalnie interpretować poezję? Uczniowie, którzy interesują się literaturą nie muszą być z tej umiejętności rozliczani, a reszta? Jeżeli nawet do końca życia będą opacznie interpretować wiersze, nie robi mi to najmniejszej różnicy.

            Drażni mnie natomiast, że duży odsetek moich znajomych (studentów!) stosuje słowo “bynajmniej” jako zamiennik “przynajmniej”, że nikt już nie używa (poprawnej) formy “tę”, że zadomowił się, zarówno w mowie, jak i w piśmie koszmarek “wziąść”. Niezwykle rzadko zdarza mi się trafić na niezawierający błędów opis aukcji internetowej (sprawdźcie sami ile okazyjnych “portweli” jest na rynku!). Założę się, że większość autorów tych opisów ma zdaną maturę. I co z tego? Czy nie byłoby z większym pożytkiem dla nich, gdyby zadaniem maturalnym było napisanie krótkiego, treściwego i poprawnego tekstu użytkowego? Czy nie byłoby to z przyjemniejsze dla nas wszystkich, gdybyśmy nie musieli  bezustannie spotykać się z ohydną nowomową internetową? Ja “bynajmniej” uważam że tak.

Marta Wróblewska