Człowiek pandemoniczny, czyli królom z panami brzuchatymi coś w bankach nie sztymuje

 

Ilustracja. Robert F. Kennedy Jr, Berlin, 29 sierpnia, Corona-Demo

 

Zamieszczam świetny tekst Edwarda Curtina. Kilka rzeczy Curtin odważa się powiedzieć bezpośrednio, parę wypowiada domyślnie. Esej rysuje pewien ciąg logiczny od Dallas 1963 r. (zamordowanie JFK) do ery kovidowego wirusa (być może wyjaśnia też ostatnie, publiczne zaangażowanie się RFK Jr...). Lektura obowiązkowa, warta rozpowszechniania drogą mailową lub za pomocą druku ulotnego z komputerowej drukarki - i o to też proszę tych wszystkich, którzy nie chcą być bezczynnym Nikim. [ Edward Curtin is a professor in the Sociology department at Massachusetts College of Liberal Arts]

 

 

ZAMASKOWANI, BEZDOMNI I ODOSOBNIENI

 

                   „Osobowość to persona , maska… Maska jest magiczna… Larva  oznacza maskę;  lub ducha… oznacza                                    również szaleństwo, jako przypadek opętania przez demona ”

                     Norman O. Brown, Love's Body 

 

Przespaceruj się po ulicach Stanów Zjednoczonych i wielu innych krajów w ostatnich dniach, a zobaczysz płynące tłumy ludzi opętanych przez demony, zamaskowanych i anonimowych, których oczy podobne próżni, gapią się w przestrzeń lub są jak puste oczodoły ludzi martwych, bojących się swoich własnych duchów. Sączy się z nich strach i posłuszeństwo. Śmierć chodzi po ulicach krok w krok za ludźmi na smyczach. 

Pojąć to, że padli ofiarą od dawna planowanej kampanii propagandowej mającej na celu użycie niewidzialnego wirusa, aby zmusić ich do uległości i wyłączenia światowej gospodarki za przyczyną globalnych elit, jest poza ich zasięgiem. Nie rozumieją nic z tego, co się dzieje, nawet wtedy, gdy fakty dowodzą, że jest inaczej niż im wmówiono.  Jak mówi Peter Koenig Michelowi Chossudovsky'emu w słusznie głośnym wywiadzie, który trzeba bezwzględnie zobaczyć, operacja ta jest  tym, co się dzieje, nie jest żadną teorią spiskową, ale ewidentną realizacją planu wcześniej przedstawionego m.in. w raporcie Rockefellera z 2010 roku , wydarzeniu 201  z  18 października 2019 roku i Agendzie 21. 

Któż może obudzić lunatyków w tym tchórzliwym nowym świecie, w którym kultura i polityka zmawiają się, by tworzyć i wykorzystywać ignorancję? 

Pięćdziesiąt pięć lat temu, 20 lipca 1965 r., Bob Dylan wydał swoją piosenkę „ Like a Rolling Stone ”. Wtargnęło to jak wstrząs do wnętrza spokojnej popowej kultury muzycznej tamtych czasów. Nie chodziło o chęć pocieszającego trzymania kogoś za rękę lub płacz w kaplicy. To nie była wielka bzdura w stylu „Wooly Bully”, hitu numer jeden. To nie było jak pop pap-ka, która dominuje na dzisiejszej scenie muzycznej. To nie był spowolniony Woody Guthrie. 

To cię pobiło. Zaatakowało. To cię skonfrontowało. Może, gdybyś wtedy żył, myślałbyś, że Dylan z ciebie żartuje. Źle byś myślał. Narzekanie na elektryczność nagrania, było unikiem. Dylan zwracał się do nas wszystkich, łącznie... z samym sobą. 

Wciąż to robi. Ale któż chce wysłuchać jego ostatniego utworu „ Murder Most Foul ” ["Morderstwo najbardziej ohydne", opublikowanego po 16 dniach od ogłoszenia pandemii, 27 marca tego roku i poprzedzonego przesłaniem do słuchaczy: "Stay safe, stay observant and may God be with you"] i przeczytać zjadliwy tekst Dylana o zabójstwie JFK, zabójstwie, które zapoczątkowało powolny rozkład, który doprowadził do dzisiejszego zamaseczkowanego szaleństwa. „I proszę, nie pozwól sobie na to, by mnie źle zrozumieć”, mówi nam wielkimi literami dla podkreślenia tego wezwania. Niezrozumienie - dokładnie to, co zrobiły wszystkie media głównego nurtu wobec tekstu „ Murder Most Foul ”  i to, oczywiście nie przez przypadek. 

 

Nie ma alibi. „Jakie to uczucie: / być samemu / bez kierunku, w domu, / będąc nikomu nieznanym / Jak toczący się kamień?” 

 

To było w połowie lat sześćdziesiątych, kiedy pewność, że się wie, gdzie jest dom i jak się tam dostać,  rozpłynęła się w powietrzu. Gdybyś porzucił rodziców, czy mógłbyś kiedykolwiek wrócić z miejsca, do którego wyjechałeś? Kto miał wskazówki? Absoluty topniały, a teoria względności była powszechna. Życie było dzikie, a CIA planowała uczynić je bardziej dzikim i zagmatwanym wraz z wprowadzeniem LSD na ogromną skalę. MKUltra* rozszerzał swój zakres. Operacja Mockingbird** wyśpiewywała tyle melodii, że kręciło się w głowie, zgodnie z planem planistów. Mordercy z państwowych służb bezpieczeństwa byli już w siodle, zamordowali już prezydenta Kennedy'ego i Malcolma X, i ostrzyli swoje noże dla wielu innych. Pokojowy kandydat, Lyndon Baines Johnson, został wybrany dziewięć miesięcy wcześniej z 61,1% głosów i natychmiast przystąpił do potajemnego rozszerzenia wojny przeciwko Wietnamowi. Wojna jako niewidzialny wirus. Kto o tym wiedział? Kto chciał wiedzieć, prócz małej, antywojennej grupy? Wojna przybiera różne formy, a wola ignorancji i historycznej amnezji trwa. Wojna to choroba. Choroba jest bronią wojenną. W 1968 roku Richard Nixon został wybrany na podstawie „tajnego planu” zakończenia wojny w Wietnamie, a następnie rozkręcił ją do potwornych rozmiarów, by ponownie zostać wybranym w 1972 roku, w 49 z 50 stanów. 

 

Kto chce być świadomym dzisiaj? Historyk Howard Zinn powiedział kiedyś słusznie, że największym problemem tego kraju nie jest nieposłuszeństwo, ale posłuszeństwo. 

 

Co kryje się za maskami? Ślad? 

 

Tego samego dnia, w którym Dylan wypuścił „Like a Rolling Stone”, Sekretarz Obrony Robert McNamara, właśnie wrócił z podróży do Wietnamu w celu ustalenia faktów, zalecił LBJ zwiększenie liczby żołnierzy amerykańskich w Wietnamie do 175 000 oraz to,  żeby USA dramatycznie zintensyfikowało bombardowanie Wietnamu Północnego. Był to ten sam McNamara, który w październiku 1963 r. zgodził się z JFK, podpisując NSAM 263 wzywając do wycofania 1000 żołnierzy z Wietnamu do końca 1963 r., a pozostałych do końca 1965 r. Jedno z posunięć Kennedy'ego, które spowodowały, że jego głowa została otwarta, rozerwana przez kulę. 

 

Biedny McNamara, mgła wojny musiała przysłonić jego sumienie, zdezorientować biednego chłopca, tak jak sekretarza stanu, Colina Powella trzymającego tę ohydną fiolkę „wąglika” w ONZ 5 lutego 2003 r. i okłamującego świat w sprawie broni masowego rażenia w Iraku. 

 

Powell niedawno powiedział: „Wiedziałem, że nie mam wyboru. On jest prezydentem ”. Jakże „bolesne”, używając jego słowa, musiało być dla tego żałosnego, kłamiącego faceta, że tak wielu Irakijczyków mogło zostać zamordowanych. Oczywiście nie miał wyboru. Wszyscy ci zbrodniarze wojenni noszą maski. I nie mają wyboru. 

 

Maski lub opętanie przez demony lub jedno i drugie. A jak jest z Tobą? 

 

Również w tym fatalnym roku 1965, daleko poza zasięgiem wzroku i zapomnienia dla większości Amerykanów, CIA zaplanowała i pomogła w rzezi ponad miliona Indonezyjczyków, prowadzonych przez ich człowieka, generała Suharto. Doprowadziło to do zamachu stanu na prezydenta Sukarno, który dwa lata wcześniej był w dobrych stosunkach z JFK, pracując nad rozwiązaniem powiązanych ze sobą problemów Indonezji i Wietnamu. Ich spotkanie zaplanowane na początek 1964 roku zostało odwołane w Dallas 22 listopada 1963 roku... 

 

A politycy i luminarze mediów wyszli w swoich maskach i powiedzieli opinii publicznej, że to komuniści na całym świecie chcą ich dopaść. 

 

Trudno jest być samemu. Zbyt dużo myślenia -  boli. Ale chociaż spróbuj pomyśleć samodzielnie. Aby być posłusznym władzy wyższej niż twoi szefowie. „Zostałem oszukany” to jak mantra, prawda? 

"Nigdy nie odwracałeś się, żeby zobaczyć grymasy żonglerów i klaunów 

Kiedy wszyscy robili dla ciebie te swoje sztuczki” 

 

Dylan był zagubiony i zniesmaczony, kiedy napisał piosenkę. Był znudzony własną muzyką, co dla artysty oznacza, że miał dość samego siebie. Właśnie wrócił z trasy koncertowej po Anglii i miał dość ludzi, którzy mówili mu, jak bardzo kochają jego muzykę, podczas gdy on już jej nie znosił. Musiał się zmienić. 

 

Jaki jest sens sztuki, jeśli nie zmiana? Jeśli jesteś martwy lub boisz się śmierci, nie zmienisz się. Utknąłeś. Kto utknął jest martwy. Po co nosić maskę, jeśli wiesz, kim jesteś? 

 

Wiedza, a dokładniej pseudo-wiedza lub kłamstwa mediów głównego nurtu, to sprzedany nam grobowiec „tajemniczego włóczęgi”, miejsce do ukrycia się, aby uniknąć bólu i poczucia winy. 

 

Przeczytałem więcej książek niż ktokolwiek, kogo znam. Mnie to przyprawia o mdłości. 

Wiem za dużo.

To mnie boli. 

Mdli mnie. Wszystkie wiadomości mnie przyprawiają o mdłości. 

Wiem tyle, że nikt mi nie wierzy. 

Jak powiedział mi kiedyś Francesco Serpico: „To wszystko kłamstwa”. 

Oczywiście. Dylan i Serpico są braćmi krwi. 

Tylko sztuka mówi prawdę. Prawdziwa sztuka. 

Nie bzdury pop-art. Niektórzy mówią, że „Like a Rolling Stone” jest o Edie Sedgwick, „dziewczynie roku” z 1965 roku i jednej z supergwiazd Andy'ego Warhola. Być może do pewnego stopnia tak, ale to znacznie więcej. Słowa utworu „Like a Rolling Stone”dotyczą nas. 

Biedna Edie została zatruta przez luksus swojej rodziny już bardzo wcześnie. Była skrajnym przykładem dość powszechnej amerykańskiej historii. Zatruci ludzie w kołysce. Myślenie o niej sprawiło,  że pomyślałem o Andym Warholu, zbieraczu z obsesją na punkcie śmierci, facecie, który nazwał swoje studio „Fabryką” świadomie lub nieświadomie odsłaniając istotę swojej sztuki i osobowości, swoich peruk i masek oraz wpływu, jaki miał na amerykańską kulturę przez wszystkie te lata. Czyż to nie on był największym celebrytą? 

 

 

Warhol zrobił kiedyś moje zdjęcie na opuszczonej ulicy. To był jego i mój sekret, ale taki jest fakt. West 47th Street wczesnym rankiem w niedzielę 1980 roku. Wydaje mi się, że sądził, iż zajmuje się sztuką lub zbiera obrazy do swojego muzeum martwych głów. Kiedy zapytałem go dlaczego mnie sfotografował, odpowiedział, że mam interesującą twarz. Powiedziałem mu, że on też, ale raczej przejrzystą i przerażającą, ale nie chciałem go przygwoździć. Był duchem z aparatem, twarzą jak pośmiertna maska, próbującym uchwycić trochę życia. Powiedziałem mu, że nie pozwoliłem mu siebie fotografować, ale odwrócił się i odszedł w poranną mgłę. Strzelcy zawsze po prostu odchodzą w pseudo-niewinności. 

 

Potem poszedłem ulicą do Gotham Book Mart, do którego miałem dotrzeć, i zapytałem Jamesa Joyce'a, dlaczego napisał „The Dead”, a Joyce, jak zawsze skryty, zacytował siebie: „Ed”, powiedział: „Myślisz, że uciekasz, a [tu nagle] wpadasz [znów] na siebie samego. Najdłuższa okrężna droga jest najkrótszą drogą do domu ” [Ulisses, rozdz..13, przyp mój, wawel]. To był kierunek. 

 

Tylko ci, którzy umieją grać i kierują się intuicją, są w stanie uciec z żywego grobowca tak zwanej wiedzy; którą Dylan nazywał "martwicą". To słowo  z „ Desolation Row ”, reedytowanego jako zamykający utwór Highway 61 Revisited 30 sierpnia 1965 roku. Jedyna akustyczna piosenka na albumie. Tempo powolnieje, by zmienić punkt widzenia. Pierwszym utworem jest „Like a Rolling Stone”. 

 

Czy czujesz się samotny, czy też częścią zamaskowanego gangu wędrującego incognito po ulicach? Panno i Panie Lonely, czy ta maska wam pomaga? Jak się czujecie? 

 

Być odosobnionym oznacza być bardziej niż samotnym. Z łaciny de , całkowicie, solus , samotny [ang. desolation - pustkowie, osamotnienie, dewastacja, depopulacja - przypis mój, wawel]]. 

 

Czy ta maska pomaga? Czy czujecie się teraz wspólnie samotni, jako cząstka tłumu? 

 

Czy naprawdę chcesz poznać odosobnienie, pustkowie i rozpacz? To już jest tutaj. Było to też w 1965 roku. Tylko prawdziwie samotni wiedzą, jak to jest być naprawdę samotnym. 

 

The Umbrella People, ci, których niektórzy nazywają głębokim państwem (deep state) lub tajnym rządem, pod którego ochroną pracują wszyscy politycy, mówią nam, że chcą chronić nas wszystkich przed śmiercią i chorobami. To kłamliwe dranie, które powtarzają swoje wciąż te same zamaskowane sztuczki. Potrafią tylko zaśpiewać piosenkę przedrzeźniacza. 

 

Posłuchaj prawdziwych śpiewaków. Dylan dopełnił swoje życie artystyczne, tak jak robią to prawdziwi artyści. Kto zwrócił szczególną uwagę na to, co powiedział on w tym roku o zamachu na prezydenta Kennedy'ego w swojej piosence „Murder Most Foul”? A może wielu zostało wciągniętych w propagandę wokół koronawirusa i zamiast rozważać Dylana oskarżenie rządu USA i jego wspólników medialnych, kontemplowali swoje pępki, aby sprawdzić, czy aby tam wirus się nie ukrył.  Mówią, że wirusy czają się wszędzie, a korporacyjne media zadbały o rozpowszechnienie szczepionki przeciw prawdzie zawartej w piosence Dylana. To jest normalna procedura operacyjna. 

 

Nadal jesteśmy na Linii Odosobnienia. 

 

„Zdejmij maski”. Taki był tytuł książki księdza Malcolma Boyda, którą recenzowałem dawno temu. Był księdzem gejem, który uznał, że jego maska jest kłamstwem. Wyszedł na światło prawdy. Miał odwagę. 

 

Czas, aby wszyscy zdjęli maski. Uciekniesz z Linii Osamotnienia, Dewastacji i Depopulacji, gdy dojrzysz, co się dzieje za naszymi plecami. 

 

Posłuchaj Dylana, dawno temu - dziś:  

O północy wszyscy agenci / i nadludzka załoga / wychodzą i łapią każdego, / kto wie więcej niż oni /

I przynoszą ich do fabryki, / Gdzie ich defibrylator / Przewieszają im przez plecy / 

A potem ze swych twierdz / Ogłaszają obniżkę cen ropy /

Bezpieczniacy, którzy idą / Sprawdzić Na Ulicę Odosobnienia / Czy nikt nie próbuje z niej uciekać / 

Chwała Neptunowi Nerona / Titanic płynie o świcie / 

Wszyscy wrzeszczą / „Po której jesteś stronie?”

   

=========================

PRZYPISY 

*Operacja Mockingbird – operacja specjalnego oddziału CIA mająca na celu prowadzenie tzw. wojny informacyjnej. Rozpoczęto ją bezpośrednio po zakończeniu II wojny światowej i kontynuowana jest do dnia dzisiejszego. Działania polegały na zniekształcaniu informacji. 

**MKUltra (czasem MK-Ultra) – kryptonim kontrowersyjnego, początkowo ściśle tajnego projektu badawczego prowadzonego w latach 50. i 60. przez Centralną Agencję Wywiadowczą Stanów Zjednoczonych. Projekt został ujawniony i oprotestowany przez dziennikarzy i komisje śledcze Prezydenta i Kongresu USA [...]. Na podstawie ustaleń śledztwa celem projektu MKUltra było zbadanie możliwości sterowania pracą ludzkiego mózgu i kontroli umysłu z wykorzystaniem substancji chemicznych (w tym środków psychodelicznych, m.in. LSD), bodźców elektrycznych, analizy fal mózgowych i form percepcji podprogowej. Według wielu relacji badania były często brutalne i odbywały się także na nieświadomych ich celu obywatelach USA, czasem z tragicznymi skutkami.

 http://edwardcurtin.com/

 

==================================== 

ANEKS 2

Dr H.Schoening, mowa w Berlinie (fragment)