Dynastie Epoki Brązu - sukcesja

Za panowania Wielkiego Yu (Da Yu,大禹,ok. 2205 – 2147 r. p.n.e.)nastąpiła zmiana w sposobie przekazywania władzy z elekcyjnej na dynastyczną. Poprzedni panujący wybierali swoich następców z pośród najlepszych i najmądrzejszych, którzy swoimi czynami już zdążyli się przysłużyć swojej ojczyźnie. Otoczenie Yu nie zaakceptowało wskazanego przez niego sukcesora. Dlatego niedługo po śmierci króla, jego utalentowany i energiczny syn Qi Kai, zyskując przychylność wodzów związku plemiennego, usunął z tronu wyznaczonego przez ojca następcę Boyi, i sam przejął władzę nad wszystkimi wspólnotami. Przeprowadzony manewr dał praktycznie początek pierwszej chińskiej dziedzicznej dynastii Xia (ok. 2205 – 1766 r. p.n.e.).

Cała ziemia kraju i wszyscy ludzie ją zamieszkujący byli własnością cesarza. Prawo do tak wielkiej własności należało w jakiś sposób uzasadnić i utrzymać. Najistotniejszym czynnikiem umożliwiającym objęcie tronu, było to, że pretendent rodził się jako syn poprzedniego władcy. Dopiero po jego śmierci mógł objąć rządy w państwie, a nie jak dawniej, jeszcze za życia poprzedniego władcy. Choć jeden raz się wyłamano z tej tradycji, w przypadku mandżurskiego cesarza Qianlong (ur. 1711 r., zm. 1799 r.), który przekazał władzę synowi Jiaqingowi w 1796 r.

Większość władców przed śmiercią nie miała nic do powiedzenia w sprawie wyboru następcy, chyba że sami wcześniej przysłużyli się przyspieszeniu zejście z tego świata pozostałych synów. W przyszłości jednak trochę ten przepis zmodyfikowano, a umierający cesarz mógł wskazać innego syna niż pierworodny, co nie zawsze miało szansę realizacji w praktyce. Imię wybrańca było ukrywane przed ludem do ostatniej chwili, a konający cesarz trzymał je zapisane pod swoim podgłówkiem. Jeśli główny eunuch był przekupiony przez klan konkubiny-matki innego syna, w momencie oddania ostatniego tchnienia przez cesarza, wyciągał bezcenny zwój, który albo ginął, albo zostawał podrobiony.

Syn obejmujący tron był zobowiązany do wdzięczności wobec ducha zmarłego rodzica, któremu budował ołtarze i w określonych sytuacjach składał ofiary jemu, dziadowi i wszystkim dalszym przodkom, a szczególnie założycielowi rodu.

Źródło: Legendy i pradzieje Kraju Środka – Tadeusz Żbikowski

Trzy dynastie epoki brązu 1

Notki powiązane

Kult Przodków i Mandat Nieba

Zobacz galerię zdjęć: