Zaniechane prototypy wojskowych samolotów polskich, rok 1960.
W 1960 r. opracowano w biurze konstrukcyjnym WSK PZL Mielec projekt samolotu myśliwsko-szturmowego i treningowego PZL M-7 STN (Samolot Treningowy Naddźwiękowy) zbliżony kształtem do samolotu Dassault-Breguet „Mirage III”, o układzie delta. Głównym konstruktorem był inżynier Anatoliusz Inowolski. Konkurencyjnym projektem był TS-16 „Grot”. Współautorem koncepcji samolotu był urodzony we Francji inż. Alfred Baron.
PZL M-7 to samolot w układzie delta, bez usterzenia wysokości. Napęd miały stanowić dwa projektowane silniki SO-2 z dopalaczem. Dopatrywano się tu pewnych analogii do projektu naddźwiękowego myśliwca FM-13, projektowanego kilka lat wcześniej w Instytucie Lotnictwa. W ramach projektu powstał model przeznaczony do prób tunelowych, co pozwala sądzić, że projekt utknął na dość zaawansowanym etapie.
Zastosowanie skrzydeł w układzie delta umożliwiło stworzenie konstrukcji łączącej cechy samolotu myśliwskiego i przechwytującego. Wybrana konfiguracja ze skrzydłem w układzie delty, pozwalała na skompensowanie mniejszego ciągu silników odrzutowych. Teoretycznie M-7 byłby lekkim myśliwcem zdolnym osiągnąć prędkość naddźwiękową, używając równocześnie stosunkowo niewielkiej mocy silników turboodrzutowych. Masa własna samolotu przewidziana była na około 4 tony.
Radzieckie doświadczenia i obserwacje z walk w Korei wykazały, że istnieje zapotrzebowanie na lekki myśliwiec o prędkości naddźwiękowej o możliwościach operowania na pułapie powyżej 20 000 m. Prace nad nową konstrukcją podjęto w oparciu o tę koncepcję. W efekcie prac, zgodnie z założonymi wymaganiami powstał projekt samolotu treningowego dwumiejscowego z kabiną w układzie tandem, z możliwością szybkiego rozwinięcia konstrukcji do postaci lekkiego myśliwca przechwytującego, posiadającego również cechy samolotu szturmowego. Te planowane zastosowania bojowe wydają się jednak mało prawdopodobne, ponieważ M-7 był zbyt mały, żeby pomieścić mocniejsze silniki i radar, nie posiadał też zbyt silnego uzbrojenia. Samolot początkowo był przeznaczony do działań dziennych i przy dobrej pogodzie. Trudno przewidzieć, na ile M-7 był dojrzałą konstrukcją, gdyż pozostał na etapie przedprodukcyjnym.
Model samolotu M-7 STN przez wiele lat stał w Szefostwie Techniki Lotniczej MON w Warszawie. Prawdopodobnie ktoś go przejął, gdy kilka lat temu Szefostwo zlikwidowano.
Przewidywane dane techniczne:
Konstrukcja – dwumiejscowy średniopłat w układzie delta bez usterzenia poziomego o konstrukcji metalowej. Skrzydła trójkątne. Kabina zakryta. Podwozie trójpodporowe z kołem przednim, chowane w locie.
Rozpiętość – 7,3 m, długość – 12,9 m, powierzchnia nośna – 23,0 m2, skrzydła delta o kącie 60°.
Napęd – 2 silniki SO-2 z dopalaczem, każdy o mocy 1000 daN i 1500 daN z dopalaniem.
za: samolotypolskie.pl; lotniczepodkarpackie.pl; aviationsmilitaires.net
rys. „Skrzydlata Polska” nr 4/1995
