Nadeszła pora na objaśnienie jak ma działać mój bombowy magazyn energii. Przyspieszenie wyjawienia idei tworzenia magazynów energii cieplnej w najpojemniejszych w Polsce poziomach stwierdzonych w jurze dolnej (lias), nastąpiło ze względu na zdarzające się coraz częściej niedomogi mojego komputera. Na razie poddaje się mojej reanimacji, ale chyba mój sprzęt staje się podobny do mnie; jest już przeterminowany. Zanim razem padniemy, przedstawiam ideę magazynowania energii w poziomie piaskowców, które obecnie oddają swoją pierwotną energię cieplną mieszkańcom Pyrzyc.
W utworach liasu wydzielono kilka poziomów piaskowcowych, które są przedzielone osadowymi poziomami o małej porowatości i przepuszczalności. Magazyny powinno się budować w pierwszym od spągu poziomie piaszczystym, który rozpoczyna się osadami z drobnego żwiru. Kolejne, młodsze poziomy piaskowców cechuje malejąca przepuszczalność, wynikająca prawdopodobnie z przemielenia na drobniejsze ziarna także osadów własnych, wcześniej zdeponowanych na utworach triasowych.
Wszyscy moi komentatorzy mają hopla na punkcie produkcji, zużywania i magazynowania energii elektrycznej. Z tego powodu w pierwszej kolejności wykonałam przekrój ideowy budowy magazynu umożliwiającego produkcję energii elektrycznej, zużywanej do tworzenia magazynu. Na obrazku widzimy otwór do zatłaczania i odbierania gorącej wody. Kosztowniejsze rozwiązanie, rozdzielenie tych zadań na dwa otwory, będzie miało wiele zalet, łącznie z bezpieczeństwem dostaw energii w razie awarii jednego otworu.
Obrazek przedstawia w centrum dziurę w ziemi przebitą do spodu warstwy wybranej na magazyn. Nie ma tu rur okładzinowych i wydobywczych oraz filtrów, bo szczegóły techniczne nie są na tym etapie potrzebne. Zadaniem otworu lub pary otworów jest wtłoczenie do poziomu słodkiej wody buforowej podgrzanej na powierzchni do temperatury wód złożowych (pierwotnych). Szerokość pierścienia buforowego, jego objętość i oddalenie od osi odwiertu będą się zmieniały w trakcie działania magazynu energii odzyskiwanej w krótkich okresach czasu. Jest dość oczywiste, że w trakcie wtłaczania wody o temperaturze wyższej od temperatury złoża pierścień wód o temperaturze złoża będzie się oddalał, a w trakcie odbioru wody gorącej - wracał w położenie podobne do poprzedniego. Przesuwanie się tych konturów oznacza przekazanie części energii cieplnej z bufora do otoczenia pierwotnego oraz z magazynu do bufora. Pochyłe granice zewnętrzne bufora zawierają ideę tych zmian wynikających także z rozkładu przepuszczalności w poziomie (najwyższa w spągu). Osobiście widziałam tę warstwę w rdzeniach z odwiertu Marianowo 1 wykonanym w 1979 r. Przedstawiam niżej fotografię z tekstem dotyczącym tego poziomu z dopiskiem tekstu początku akapitu.
I warstwa piaskowców leżąca na utworach retyku. Cytat: W odwiercie Marianowo 1 warstwę tę nawiercono w głębokości
Podałam ten fragment swojego artykułu z 1990 roku, bo zawiera on ważne informacje dotyczące lokalizacji odwiertów geotermalnych oraz magazynowych:
- Najlepsze własności zbiornikowe stwierdzono w odwiercie zlokalizowanym na wyniesieniu, co może wynikać z okresowego spłycania morza liasowego z plażami na wyspach.
- Test wydajności wykonany w odwiercie Marianowo 2 (druga kolumna) wskazuje na samowypływ wód słodkich (przybitka), której nie stwierdza się w czasie dopływu solanki. Gradient ciśnień w mezozoiku jest nieco wyższy od hydrostatycznego. Dopływ solanki do przewodu zmniejsza samowypływ do zaniku w chwili uzyskania równowagi ciśnień słupa wody w rurach w stosunku do ciśnień złożowych. Domyślamy się, że w rurach musi pozostać resztka wody słodkiej zmieszana z solanką lub nawet z efektem halokliny.
Liczę na możliwość tworzenia się halokliny pionowej na froncie rozprzestrzeniania się bufora wody słodkiej o tej samej temperaturze, oraz termokliny pionowej na granicy zróżnicowanych temperatur w wodzie słodkiej pomiędzy magazynem i buforem.
