Dlaczego UE zapałała do Grecji miłością bez granic?

Przyjęcie Grecji do wspólnoty europejskiej zasługuje na rozwikłanie przyczyn tej decyzji w takich krajach jak Polska, które zostały przyjęte do UE w 2004 r. w stadzie liczącym 10 krajów.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Historia_rozszerze%C5%84_wsp%C3%B3lnot_europejskich_i_Unii_Europejskiej

W okresie negocjacji przyjęcia Grecji do Unii w Polsce mają miejsce kolejne bunty robotnicze nad Morzem Bałtyckim, przekształcone wkrótce w pertraktację z władzą ludową. Buntowano się przeciwko decyzjom Gierka, wychowanego we Francji, w której wymyślono powstanie tego co jest obecnie Unią Europejską. W tym samym czasie Grecja, znana z sielskich krajobrazów mórz śródziemnomorskich oraz zabytków archeologicznych dopina na ostatni guzik traktat o przystąpieniu do UE. Byliśmy wtedy zainteresowani własnymi sprawami i z tego powodu, wielu z nas, a przynajmniej ja,  nie bardzo zdaje sobie sprawę z tego, jakie znaczenie dla naszych losów miało przyjęcie Grecji do UE. Czym różni się przyjęcie do Unii dziesiątego kraju od przyjęcia 23 lata później Polski  w „pęczku” liczącym także 10 krajów?

Kraje założycielskie UE, zwane w nagłówkach naszych gazet „wielką szóstką”, zwierają szeregi i spotykają się w Berlinie, aby analizować we własnym gronie to co się ostatnio stało, dlaczego obywatele Wielkiej  Brytanii  opowiedzieli się za wyjściem z UE. Jak można się dziwić, że do tych rozmów nie doproszono Polski, skoro nie ma tam też przedstawicieli Irlandii oraz Danii przyjętych do UE razem z Wielką Brytanią w pierwszym etapie poszerzenia? Może Polska, idąc za przykładem Niemiec powinna zwołać dyplomatów 10 krajów przyjmowanych w „pęczku” do UE? Takie postępowanie podkreśli bowiem równe prawa państw będących w UE, niezależnie od ich wielkości i położenia, w przeciwieństwie do zapowiedzianego przez „wielką szóstkę” informowania o wynikach rozmów kolejno grupy „państw bałtyckich”, a potem „grupę krajów  wyszegradzkich”.

W 2015 roku napisałam tekst o Francji, w którym zadałam tytułowe pytanie. Oto fragment artykułu pt. „Rozwój państwa o nikłych zasobach surowców” zamieszczonego w nr 9 kwartalnika „Szkoła nawigatorów” wydawanego przez Gabriela Maciejewskiego - coryllusa.

Po pięciu latach od zakończenia wojny i wygaśnięcia nadzoru aliantów nad pokonanymi Niemcami, Francja wyszła z inicjatywą (Jean Monnet) wspólnego kontrolowania francusko-niemieckiego rynku surowców. Minister Spraw Zagranicznych Robert Schuman pomysł zaakceptował, lecz rozszerzył jego zapis: "Rząd francuski proponuje umieszczenie całej francusko-niemieckiej produkcji węgla i stali pod zarządem wspólnej Wysokiej Władzy w organizacji otwartej na udział innych krajów europejskich". 18 kwietnia 1951 na mocy traktatu paryskiego podpisanego przez Belgię, Francję, Holandię, Luksemburg, Niemcy Zachodnie i Włochy zostaje powołana Europejska Wspólnota Węgla i Stali. Brytyjczycy, których zaproszono do uczestnictwa w projekcie, nie weszli do wspólnoty, wyżej ceniąc swoją niezależność. Traktat wszedł w życie 23 lipca 1952, a czas jego ważności określono w umowie na 50 lat. Istotnie rozwiązano go w 2002 roku. Powstały cztery główne instytucje wspólnotowe: Wysoka Władza – organ wykonawczy (9 członków, 6 lat kadencji), Rada Ministrów  do podejmowania najważniejszych decyzji, Zgromadzenie (78 posłów) i Trybunał Sprawiedliwości. Po kilku latach, 1 stycznia 1958 na podstawie Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, powołano do życia Europejską Wspólnotę Gospodarczą (EWG) dotyczącą innych dziedzin gospodarki we wszystkich krajach członkowskich oraz Europejską Wspólnotę Energii Atomowej – Euratom, koordynującą działania w celu opanowania i rozwoju energii nuklearnej we wspólnocie.

Równolegle, Wielka Brytania podpisała z Austrią, Danią, Norwegią, Portugalią, Szwajcarią i Szwecją konwencję o powołaniu Europejskiej Strefy Wolnego Handlu (EFTA), która weszła w życie w 1960. Być może, powstanie tej organizacji spowodowało skuteczne blokowanie przez prezydenta Francji de Gaulle  przyjęcie Wielkiej Brytanii do wspólnoty wnioskowane w latach 1961 oraz 1967. Ostatecznie dopiero 1 stycznia 1973 przyjęto do Wspólnoty kolejne kraje: Wielką Brytanię, Irlandię i Danię. Rozstaniemy się mentalnie ze Wspólnotą Węgla i Stali i Unią Europejską obejmującą 9 państw członkowskich, by nie zwątpić w sens jej dalszego rozszerzania, bo dziesiątym przyjętym krajem była Grecja (1981). Oszczędzi to nam czas na rozważanie, dlaczego zapałano do tego kraju miłością bez granic.