Wiele wskazuje na to, że w wyniku najbliższych wyborów Silvio Berlusconi może wrócić do władzy; w samej rzeczy, zdaniem moich znajomych Wlochow, jest to absolutnie pewne. Będzie to realizacja starego tricku wszystkich populistów: będący od 18 lat częścią elity władzy, „Il Cavaliere” przekona znów Włochów, że jest tej władzy oponentem i kontestatorem. Będąc najbogatszym Włochem, uda mu się ponownie przekonać „prostego człowieka”, że jest po jego stronie.
Spotkałem wielu Włochów, którzy głosowali i będą głosować na Berlusconiego (większość moich regularnych kompanów do picia w winiarni braci Zanobini na via San Antonino we Florencji to zwolennicy Forza Italia), ale nie spotkałem jeszcze Włocha, który by go szanował. Uczucia do Berlusconiego to połączenie admiracji (że tyle pieniedzy udało mu się zrobić i tyle razy wyłgał się skutecznie z więzienia, które mu się pewno należało za przekręty) i typowo włoskiego ludyzmu: zamiłowania do zabawy, hecy i zgrywy.
Bo Berlusconi jest autentycznie zabawny i na swój sposób estetyczny: na pewno jest bardziej „bella figura” niż nudny i poczciwy „Professore” Prodi. Jego wygłupy są najczęściej kiczowate, ale czasem zabawne: odzywka w Parlamencie Europejskim do niemieckiego socjaldemokraty, że nadawałby się do roli strażnika obozu koncentracyjnego w filmie, akurat wtedy kręconym we Włoszech - była naprawdę pyszna.
Zgadzam się z „The Economistem”, że Włosi zasługują na coś o wiele lepszego, niż odgrzewany Berlusconi. Gdy doszedł był do władzy w 2001 roku, pomysł, by w dysfunkcjonalnym państwie przekazać rządy efektywnemu „self-made manowi”, może miał i sens. Po tylu latach, Berlusconi pokazał swe właściwe oblicze; nie tyle biznesmana, który do polityki wprowadza sprawdzone metody biznesowe, ale cwaniaka, który politykę wykorzystuje dla zwiększania potęgi własnego biznesu.
Ale tak naprawdę Włosi (ci Wlosi, którzy na Berlusconiego głosują) lubią go, bo jest taki sam jak oni - tylko lepszy. Oni też oszukują na podatkach - ale Berlusconi robi to w milionach a oni w setkach. Oni też kombinują jak obejść prawo - ale Berlusconi robi to, zmieniając prawo, a oni co najwyżej załatwiając przez znajomego w administracji lokalnej. Przy nim nie muszą czuć się gorsi. Berlusconi jest projekcją ciemniejszych, bardziej wstydliwych cech kolektywnego włoskiego psyche. To połączenie estetyki i marności jest chyba kluczem do zrozumienia fenomenu Berlusconiego.
Mało w tym miejsca na rzeczywiste różnice polityczne. Rząd Prodiego nie był zły, choć był od początku skazany na klęskę, gdyż jego zaplecze polityczne było absurdalnie podzielone. Znajomi Włosi mówią mi, że dziwi ich nie tyle jego upadek, ale to, że udało mu się przetrwać od kwietnia 2006.
Rząd Berlusconiego nie wprowadzi fundamentalnych zmian pollitycznych. Najbliżsi tradycyjni alianci Berlusconiego właściwie jakiś czas temu odwrócili się od niego, więc szanse na stabilną koalicję pod kierownictwem Berlusconiego są na dłuższą metę niewielkie. Europa znów zacznie przyglądać się ze zgorszeniem temu, jak medialny multi-milioner będzie wykorzystywać państwo i prawo dla własnych interesów biznesowych. Ale jeśli AC Milan będzie wygrywał, Włosi jakoś przełkną ten wstyd. Robili to już wcześniej.
Inne tematy w dziale Polityka
