Człowiek musi sobie od czasu do czasu polatać*

To był idealny układ; samotny stary mężczyzna i pusty park. Znakomicie się dopełniali - on był smutny, a park zapuszczony. Nikogo więcej w zasięgu wzroku; nawet ptaki nie za bardzo przykładały się do pracy, bo śpiewały leniwie i po łebkach. „Idealnie” – pomyślał mężczyzna, który pielęgnował w sobie smutek i zniechęcenie. Ale z ideałami jest jak z pierwiastkami, bywa, trwają tylko moment, mgnienie oka, i rozpadają się. Ani się obejrzał, a na sąsiedniej ławce usiadł mężczyzna w filcowym kapeluszu. Był bardzo stary. „Jest starszy nawet ode mnie” – pomyślał mężczyzna, który chwilę wcześniej był sam i myślał, że jest najstarszym człowiekiem na świecie.

Ten starszy wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów i zapalił. Palenie sprawiało mu przyjemność; to było widać. Wydmuchiwał dym powoli, z ociąganiem, jakby nie chciał się go pozbywać z płuc.

- Co mi się tak przyglądasz? – spytał. – Podoba ci się mój pypeć na nosie?

Ten, którego zapytano, był tak zdumiony pytaniem, że nic nie powiedział. Nie musiał, bo tamten miał kolejną kwestię na podorędziu.

- Pewnie mi zaraz powiesz, że palenie jest szkodliwe…

Zapytany wciąż milczał.

- Sram na to! – powiedział tamten i zaśmiał się. – A może chcesz zapalić? – zaproponował.

Propozycja nie spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem:

- Lekarz mi nie pozwala… - jęknął ten, któremu zaproponowano.

- Pieprz to, co mówią lekarze. Jesteś naiwny, jeśli ci się zdaje, że oni życzą ci zdrowia! Lekarze są po to, żeby cię trzymać w chorobie. Póki jesteś zdany na ich opiekę, póty jesteś im potrzebny. Na cholerę lekarzowi zdrowy pacjent?!  

- Gadanie. Lekarze składają przysięgę Hipokratesa… - zaczął nie przekonany młodszy mężczyzna.

Nie skończył. Tamten znów się zaśmiał.

- Widzisz tę walizkę? - spytał.

Na ławce obok palącego mężczyzny leżała skórzana walizka. Musiała mieć sporo lat, bo skóra była mocno wytarta. Starszy wskazał ją papierosem.

- Wiesz, co jest w środku?

- Rozczłonkowane ciało pańskiego lekarza rodzinnego? – zapytany pozwolił sobie na żart.

- Dobre, to ci się udało! – zarechotał palacz. I dodał: - Nawet blisko byłeś… Ta walizka jest wypełniona receptami, które przez pięćdziesiąt cztery lata wypisywał mój osobisty lekarz. Gdy tylko źle się czułem, szedłem do mojego osobistego konowała, a on pieczołowicie wypisywał recepty. Przyznaję, jak na lekarza to miał nawet ładny charakter pisma. Ja te jego recepty wrzucałem do walizki. Nigdy żadnej nie zrealizowałem. A wczoraj on umarł - przede mną! – śmiał się jak szalony. – Znasz kogoś, kto przeżył swojego lekarza? No, znasz?!

Mężczyzna zastanowił się. Faktycznie, takiego przypadku sobie nie przypominał.

- Co pan zamierza zrobić z tą walizką? – zapytał, choć go to jakoś szczególnie nie interesowało. Wciąż nie mógł się zdecydować na przejście z tamtym na ty, choć tamten nie miał żadnych skrupułów, by jemu mówić per ty. Tak go jednak wychowano, w szacunku do starszych, a przecież tamten był starszy.

- Właśnie się zastanawiam, co z nią zrobić – odparł starszy. – Może wystawię ją na allegro? Albo przekażę do muzeum farmacji; chyba nikt nie ma takiej kolekcji. A może spalę? Jest wiele wyjść…

Młodszy ze starych mężczyzn zastanowił się.

- Czy propozycja poczęstowania mnie papierosem wciąż jest aktualna? – zapytał.

Tamten popatrzył na niego z aprobatą.

- No, wreszcie się łamiesz, facet. Dobrze, może jeszcze coś z ciebie będzie… I przestań do mnie mówić, jakbyś był panienką na wydaniu. Teofil jestem.  

Wstał i podszedł do jego ławki. Nie wziął ze sobą walizki. Wyciągnął rękę, w której trzymał paczkę papierosów. Faktycznie miał sporego pypcia na końcu nosa.

- Roman – przedstawił się młodszy.

- Częstuj się – powiedział starszy i przysiadł się.

Roman wziął papierosa. Dostał ogień, zaciągnął się ostrożnie, tak jak wypadało się zaciągnąć komuś, kto nie palił od prawie trzydziestu lat. To, co działo się w jego gardle i płucach, było miłe.

- Na wiosnę umarła moja żona – powiedział cicho, jakby się przyznawał do czegoś wstydliwego.

- Kochałeś ją?

- Tak, chyba tak...

- Moja nie żyje od sześciu lat. Rozumiem cię. Na początku jest ciężko, ale z czasem przywykniesz. Wbrew pozorom ma to też dobre strony. Możesz bez obaw rozglądać się za młodymi dziewczynami i nikt cię nie skarci wzrokiem. Możesz nie prać skarpetek i nawet rozrzucać je po domu. Może pić dżin bez toniku. Musisz tylko uwierzyć w siebie i rozwinąć skrzydła.

- Niby jak? - spytał ten, który nie potrafił.

- Boże, zwyczajnie, o tak – powiedział ten, który umiał, rozwarł ramiona i zaczął nimi machać. Z dala to pewnie wyglądało komiczne, po prawdzie z bliska również. Młodszy, patrząc na wygłupiającego się Teofila, uśmiechnął się pod nosem. – Jak trochę potrenuję, to kto wie, może nawet zdołam się unieść w powietrze – wysapał starszy. – No, spróbuj…

- Nie, bez przesady, ktoś zobaczy…

- Ty się jeszcze ludźmi przejmujesz?! Pewnie najbardziej dziećmi: tatusiu, daj spokój, nie wypada, w twoim wieku trzeba być statecznym, a najlepiej by było, żebyś się bez zbędnych ceregieli od razu położył do trumny... Daj spokój! W naszym wieku można robić pod siebie i nikogo to nie zdziwi. Korzystaj z tej wolności, z tego, że wreszcie możesz robić to, na co masz ochotę. Kiedy to zrobisz, jak nie teraz?

- Łatwo ci mówić…

- Tak samo łatwo, jak tobie, albo i ciężej, bo jestem starszy od ciebie. Ale dość tego gadania. Zobacz jak latam. Jestem dobry w te klocki...

Rozwarł ramiona i udawał, że fruwa wokół ławki. Ale krążenie wokół ławki szybko mu się znudziło więc „poleciał” nad trawnik. Trochę po nim pobiegał, machając ramionami, ale wnet się zmęczył. Przysiadł na ławce dysząc.

- Latanie jest męczące, ale dopóki się da, trzeba to robić - wysapał.

Wtedy pojawił się koło nich młody mężczyzna. Nie zwracał na siebie uwagi. Pojawił się nagle, niepostrzeżenie. Właściwie przemknął. Na nich nie spojrzał. Był w czarnej wełnianej czapce, miał podniesiony kołnierz kurtki. Gdyby ktoś im kazał go opisać, nie potrafiliby wiele o nim powiedzieć. Roman zorientował się pierwszy.

- Rąbnął twoją walizkę… - stwierdził fakt.

Starszy zastygł w bezruchu.

- Faktycznie. Ale jaja!

Chwilę milczeli.

- Wyobrażasz sobie jego minę, gdy ją otworzy i zobaczy, co jest w środku?! – rzucił Teofil.

Śmiali się jak wariaci aż do zmierzchu.

 

* cytat z filmu „Wniebowzięci”