JHWH powiedział do Mojżesza i Aarona w ziemi egipskiej: «Miesiąc ten będzie dla was początkiem miesięcy, będzie pierwszym miesiącem roku! Powiedzcie całemu zgromadzeniu Izraela tak: Dziesiątego dnia tego miesiąca niech się każdy postara o baranka dla rodziny, o baranka dla domu. Jeśliby zaś rodzina była za mała do spożycia baranka, to niech się postara o niego razem ze swym sąsiadem, który mieszka najbliżej jego domu, aby była odpowiednia liczba osób. Liczyć je zaś będziecie dla spożycia baranka według tego, co każdy może spożyć. Baranek będzie bez skazy, samiec, jednoroczny; wziąć możecie jagnię albo koźlę. Będziecie go strzec aż do czternastego dnia tego miesiąca, a wtedy zabije go całe zgromadzenie Izraela o zmierzchu. I wezmą krew baranka, i pokropią nią odrzwia i progi domu, w którym będą go spożywać. I tej samej nocy spożyją mięso pieczone w ogniu, i chleby przaśne będą spożywali z gorzkimi ziołami. Nie będziecie spożywać z niego nic surowego ani ugotowanego w wodzie, lecz upieczone na ogniu, z głową, nogami i wnętrznościami. Nie może nic pozostać z niego na dzień następny. Cokolwiek zostanie z niego na następny dzień, w ogniu spalicie. Tak zaś spożywać go będziecie: biodra wasze będą przepasane, sandały na waszych nogach i laska w waszym ręku. Spożywać będziecie pośpiesznie, gdyż jest to Pascha na cześć JHWH. Tej nocy przejdę przez Egipt, zabiję wszystko pierworodne w ziemi egipskiej, od człowieka aż po bydło, i odbędę sąd nad wszystkimi bogami Egiptu - Ja, JHWH. Krew posłuży wam do oznaczenia domów, w których będziecie przebywać. Gdy ujrzę krew, przejdę obok i nie będzie pośród was plagi niszczycielskiej, gdy będę karał ziemię egipską. Dzień ten będzie dla was dniem pamiętnym i obchodzić go będziecie jako święto dla uczczenia JHWH. Po wszystkie pokolenia - na zawsze w tym dniu będziecie obchodzić święto. (Wj 12, 1-14)
W jaki sposób Izraelici przygotowują się do wyjścia z niewoli? Ich przygotowanie nie ogranicza się do sfery materialnej, ważniejsze jest ich przygotowanie duchowe, ich nastawienie. Wejście w pożądany stan umysłu dokonuje się za pośrednictwem „obrządku”, czyli cielesnego i prawnie uregulowanego zwyczaju. Obrządek jest językiem ciała. Wydarzenie wyjścia jest wydarzeniem twórczym dla Ludu Izraela. Wierzący stają się odtąd wspólnotą (eDaH po hebrajsku) - wspólnotą świadków (eD po hebrajsku). Izrael jest wspólnotą osób świadczących o swojej wierze w haSzeM, czyli w Boga Wyzwoliciela.
Taka wspólnota, aby mogła zaistnieć, musi zostać ustanowiona za pośrednictwem cielesnego obrzędu prawnie uregulowanego. Obrzędy liturgiczne nadają kształt duszy wspólnoty. Te obrzędy nie są wymysłem teoretyczno-ideologicznym, ale opierają się na pamięci historycznego doświadczenia, utrzymywanego w pamięci ludu dzięki liturgii.
Wyzwolenie z niewoli egipskiej jest wydarzeniem historycznym. Mojżesz utrwalił pamięć tego wydarzenia za pomocą prawnie skodyfikowanego obrzędu po to aby, z pokolenia na pokolenie, ten cielesny znak nigdy nie uległ wymazaniu lub zapomnieniu. Ludzkie sposoby na utrwalenie pamięci, to na przykład wznoszenie jakiegoś pomnika, spisanie kronik i deponowanie ich w jakimś muzeum. Taka pamięć zanika w ciągu dwóch pokoleń. Obrzęd jest czymś więcej. Obrzęd nie jest czysto intelektualny, jest przeżywany w ciele i zapisuje się w pamięci każdego pokolenia. Obrzędy liturgiczne nadają kształt tożsamości ludu i skutecznie podtrzymują pamięć.
Zresztą to będzie ostatnia rzecz, o jaką zatroszczy się Jezus przed swoim odejściem. W ciągu ostatniej wieczerzy Jezus zainauguruje obrzęd własnej ofiary, zapoczątkuje nowy obrzęd liturgiczny mający wyryć w ciele Wspólnoty Wierzących pamięć o wydarzeniu odkupienia z niewoli grzechu dzięki krwi Baranka Bożego, czyli Jezusa-Chrystusa.
Każde pokolenie wierzących dzięki przestrzeganiu paschalnych przepisów obrzędowych ustanawia siebie jako Wspólnotę Świadków. Kto odmawia uczestnictwa w takim obrzędzie sam siebie wyklucza ze Wspólnoty Wierzących, z potomstwa Abrahamowego, z Ludu Izraela, ze wspólnoty odkupionych.
Obrzędy liturgiczne nie są pustym rytuałem upamiętniającym dawne wydarzenia. Obrzędy pozwalają każdemu pokoleniu na dobrowolne dołączenie do Ludu wyzwolonego z niewoli. Obrzędy są pomostem między przeszłością i teraźniejszością. Nadają teraźniejszości sens, znaczenie, cel i kierunek. Co roku każde pokolenie jest powołane do podjęcia wysiłku wyjścia z niewoli. Każdy z nas musi podjąć decyzję o tym, czy woli pozostać w niewoli egipskiej, czy raczej decyduje się wyruszyć za Mojżeszem, wykazując zaufanie i wiarę w haSzeM, w Boga wyzwoliciela.
Wyjście z Egiptu jest ruchem ku górze, jest wznoszeniem się do Ziemi Obiecanej. Wierzący wstają na nogi i walczą o wolność, podczas faraon cały swój wysiłek poświęcał na to, aby ścinać z nóg i zniewalać Izraelitów.
Dzięki możliwości dobrowolnego obchodzenia paschalnego obrzędu liturgicznego, każdy z nas stoi przed wyborem postawionym przed Izraelitami w Egipcie: każdy z nas musi cieleśnie wypowiedzieć się za wiarą lub niewiarą, za praktyką religijną lub porzuceniem liturgii, za trudną wolnością lub łatwą niewolą.
Jak widzimy, historia biblijna nie jest ciekawostką przeznaczoną dla intelektualistów. Jest żywym opowiadaniem o naszej własnej historii, o naszej pamięci, o naszych obecnych wyborach i o przyszłości wynikającej z naszych dzisiejszych wyborów.
