Polityka u zwierząt polega na walce dwóch osobników o samicę czy pożywienie. Słabszy czy przegrany ucieka z pola bitwy. U ludzi formy działań są dużo bardziej wyrafinowane ale zasadniczy cel polityki pozostaje ten sam. Czyli Donald Tusk panicznie uciekł przed walką – o ile to była poważna deklaracja.
Teoretycznie Donald Tusk zrezygnował ze startu w wyborach prezydenckich. Ale praktycznie ? Kilka miesięcy temu w ramach wykładów Ośrodka Myśli Politycznej wysłuchałem interesującego wykładu prof.Andrzeja Waśko na temat wyobrażeń Polaków o polityce i politykach. W polską tradycję wpisany jest polityk obejmujący stanowisko z namaszczenia zgromadzenia ludowego – jak Piast, który nie zabiegał o stanowisko przywódcy. Ta wizja była obecna w literaturze jak i świadomości przeciętnych Polaków. Józef Piłsudski nie walczył o władzę ale został poproszony o ratowanie państwa przez żołnierzy. Lech Wałęsa ze swoim „nie chcem ale muszem” wpisał się w nasze tradycje. Dzisiaj Tusk oficjalnie nie zabiega o urząd prezydenta. Ale jeżeli za kilka miesięcy Kaczyński będzie prowadził w sondażach i liberalno-kompradorski lud poprosi o ratowanie przed powrotem kaczyzmu ? Tusk wróci jeszcze silniejszy i uniknie ataków skierowanych na niego jako kandydata na prezydenta. W maju już nie będzie awarii energetycznych pozostawiających tysiące Polaków bez prądu w czasie zimy, pogoda będzie lepsza dla ogłoszenia kandydatury.
Nie należy jednak wykluczyć, że rezygnacja Tuska to poważna deklaracja a nie zobowiązanie wyborcze. Pojawia się podstawowe pytanie – czego boi się Donald Tusk ? Chyba nie przegranej z Lechem Kaczyńskim skoro każdy sondaż daje mu zwycięstwo. Zapewne jednak istnieją bardziej szczegółowe a nie pokazywane opinii publicznej badania, widocznie mniej korzystne dla lidera PO. Drugi poważniejszy powód to walki wewnętrzne w Platformie Obywatelskiej. Premier ma najwięcej instrumentów służących budowaniu poparcia w ugrupowaniu politycznym. A ktoś nowy na tym stanowisku mógłby podważyć pozycję lidera. Zwłaszcza, że Grzegorz Schetyna ma wyraźną ochotę na wykorzystanie realnych wpływów w strukturach. Z punktu widzenia Tuska lepszy wybór mógłby stanowić Jan Krzysztof Bielecki. Pytanie czy Bielecki, niegdyś lider Kongresu Liberalno-Demokratycznego (także szef Tuska) nie zamarzy o powrocie na pierwsze miejsce.
Ciekawa kandydatura to występujący wyłącznie w sondażach jako potencjalny kandydat PO Włodzimierz Cimoszewicz. Przy słabości kandydatury partyjnej SLD czyli Szmajdzińskiego mogłoby ziścić się marzenie o zjednoczeniu wszystkich sił postępowych i anty-PiS-owskich, biznesmenów o postkomunistycznym rodowodzie i solidarnościowców zmartwionych wyrzuceniem z PZPR. Kandydatura Cimoszewicza to realizacja starego planu podziału sceny politycznej autorstwa Aleksandra Kwaśniewskiego z 2000 r. Scena polska miała być trwale podzielona na siły postępowe, centrowe i europejskie skupione wokół SLD a antyeuropejczycy i nacjonaliści mieli się skupić wokół AWS. Identycznym kandydatem skupiającym dawnych partnerów okrągłego stołu może zostać Andrzej Olechowski, jednak obecnie zbyt odsunięty od PO. Od 2005 r. liderzy partii postliberalnej nie zajmują się niczym innym niż próbami pozyskania postkomunistycznych wyborców.
Wycofanie Donalda Tuska otwiera szerokie pole działania dla prezydenta Kaczyńskiego. Każdy następny kandydat PO na Prezydenta RP będzie postrzegany jako (parafrazując określenia z PRL) produkt tuskopodobny czy też etykieta zastępcza. Kandydatura Cimoszewicza oznaczałaby polaryzację i utratę przez PO sporej części wyborców o antykomunistycznej wrażliwości. Walka z każdym kandydatem PO poza Tuskiem będzie łatwiejsza.
Dezawuowanie urzędu prezydenta przez premiera Tuska w wypowiedzi o rezygnacji świadczy o tym, że decyzja nie była podjęta przez lidera PO z entuzjazmem. I Donald Tusk rozumie to, czego nie rozumieją komentatorzy „Gazety Wyborczej” – ta rezygnacja jest ucieczką i porażką. Jak pytał jeden z blogerów – kto polecił Tuskowi złożyć rezygnację.
Inne tematy w dziale Polityka
