Wystarczy parę dni bez ekranu oraz klawiatury i człowiek zdrowieje. Nie dość , że oczy się nacieszą naturalnym pięknem, płuca jakby sprawniej pracują, nerwy postronków nie przypominają to jeszcze zaczyna się postrzegać otaczający świat i ludzi jakby trochę mniej zafiksowanych … No ale niestety – wszystko co piękne szybko się kończy.
I to nie powrót do betonowego, rozgrzanego do nieprzyzwoitości blokowiska powoduje , że człowiek zaczyna się zastanawiać czy to świat zwariował czy samemu stało się osobnikiem niedostosowanym. To wystarczy jedynie przelecieć po głównych portalach by docenić te parę dni bez totalnego zalewu tandetnej, prostackiej indoktrynacji. I nie dlatego , że mogło by się tej indoktrynacji ulec ale dlatego, że choć przez chwile nie odczuwało się żalu i niezrozumienia iż w nakręcającą się spirale tejże indoktrynacji wciągane są osoby do których czuło się szacunek i których zawsze słuchało się z zainteresowaniem nawet znie zgadzając się z nimi. A ten żal jest tym większy, iż odnosi się wrażenie że te osoby uczestniczą w nakręcaniu tej spirali na ochotnika. Co więcej, im większą wypowiedzą brednię tym bardziej są fetowani i gloryfikowani… Wszyscy wiedzą , że to licytacja na brednie ale żaden z uczestników tejże licytacji nie powie „pas” – przyznałby się w ten sposób do porażki… Ale czy zostanie zwycięzcą ten kto wypowie brednię największą? Jeśli świat nie zwariował oczywiście, nie. No własnie - jeśli świat nie zwariował…
Ale to może ja jestem niedostosowany ? Może jestem „dinozaurem” , który musi wymrzeć ? Może. Ale póki co będę Was nękał swoimi fotograficznymi notkami a od czasu do czasu napiszę co „dinozaur” ma do powiedzenia „w sprawie”.
PS
Jeśli chcecie zobaczyć co mnie tak nastroiło, to serdecznie zapraszam na mój fotograficzny blog.... Na razie to nisza ale może dzięki Wam coś po "dinozaurze" zostanie :)
