16 kwietnia padły słowa "zimna wojna"
Z powodu zagrożenia wojną nuklearną uczniowie nosili nieśmiertelniki wydawane przez swoje szkoły. Określano je jako „metalowe identyfikatory”, te nieśmiertelniki obrony cywilnej zostały wydane uczniom w okręgach szkolnych w całych Stanach Zjednoczonych. Uczniowie szkoleni byli jak pomagać żołnierzom zidentyfikować zwłoki. System szkół publicznych w Nowym Jorku jako pierwszy wydał „identyfikatory” w lutym 1952 r., Nauczyciele rozważali również inne sposoby identyfikacji dzieci, w tym tatuaże, karty identyfikacyjne i odciski palców wszystkich dzieci. W tamtym czasie pobieranie odcisków palców było uważane za naruszenie prywatności, a obawy o zniszczone dowody osobiste i nieczytelne tatuaże ze spalonej skóry sprawiały, że najlepszym wyborem stały się metalowe przywieszki. Dla dorosłych wspominających swoje dzieciństwo te znaczniki są dziwnym artefaktem typowego codziennego życia w latach pięćdziesiątych. Chociaż wiele z tych dzieci nie rozumiało pełnych konsekwencji regularnych ćwiczeń tego typu i noszenia nieśmiertelników, jest to przerażające przypomnienie, jak bardzo strach i paranoja były stałym elementem amerykańskiego życia w latach 50.
16 kwietnia 1947 roku multimilioner i finansista Bernard Baruch, w przemówieniu wygłoszonym podczas odsłonięcia swojego portretu w Izbie Reprezentantów w Karolinie Południowej, używa terminu „zimna wojna”, aby opisać stosunki między Stanami Zjednoczonymi a Związkiem Radzieckim.
Termin „zimna wojna” został natychmiast przyjęty przez amerykańskie gazety i czasopisma jako trafny opis sytuacji między Stanami Zjednoczonymi a Związkiem Radzieckim: wojna bez walki i rozlewu krwi, ale mimo wszystko bitwa. Dla wojska to był stan alertu dla szpiegów była to gorąca wojna. Czas podwójnych luster gdzie wszystko nie musiało być tym czym się wydawało.
Zimna Wojna była okresem geopolitycznych napięć między Związkiem Radzieckim a Stanami Zjednoczonymi i ich sojusznikami, z bloku wschodniego i zachodniego, po II WŚ. Uważa się, że okres ten trwał od Doktryny Trumana z 1947 r. po rozpad Związku Radzieckiego w 1991 r. Używa się terminu „zimna”, ponieważ pomiędzy dwoma supermocarstwami nie toczyły się walki na dużą skalę, ale każde z nich wspierało poważne konflikty regionalne zwane wojnami zastępczymi. Konflikt opierał się na ideologicznej i geopolitycznej walce dwóch światów o globalne wpływy.
Choć już od późnych lat dwudziestych XX wieku Związek Radziecki, za pośrednictwem swoich służb wywiadowczych GRU, OGPU i NKWD, korzystał z usług obywateli rosyjskich i urodzonych za granicą, a także komunistów oraz osób pochodzenia amerykańskiego do prowadzenia wojny ideologicznej, wywrotowej i działań szpiegowskich w Stanach Zjednoczonych. Te sieci szpiegowskie miały kontakt z różnymi agencjami rządowymi USA, przekazując do Moskwy informacje, które zostałyby uznane za poufne.
