Unia Europejska
W tej notce chcę się zastanowić:
CZY UE JEST JESZCZE TĄ IDEĄ WSPÓLNEJ EUROPY, DO KTÓREJ DĄŻYLIŚMY?
Zamiast stawiać tezy – płytkie intelektualnie, chcę wskazać parę wątpliwości, co do tego pytania.
Przede wszystkim przychodzi mi na myśl ta znana analogia, tj. porównanie Unii do roweru, który działa dopóki kręcimy, a gdy przestaniemy to się wywróci.
Analogią tą bardzo chętnie posługują się politycy, zwłaszcza unijni.
Jest to WIELKA prawda, ale co to porównanie tak naprawdę oznacza?!
Unia, której potrzebujemy, pochodzi z procesów oddolnych, a jako taka ISTNIEJE I BĘDZIE ISTNIAŁA niezależnie od przymusu ciągłego popychania, bo jest potrzebna.
Tymczasem: obecna Unia już przestała pochodzić z oddolnej inicjatywy polityków narodowych, woli państw i społeczeństw.
Obecna Unia wyposażona w odpowiedni budżet i setki, tysiące urzędników brukselskich uniezależniła się i uzurpuje sobie prawa, które żadne państwo członkowskie jej nie dało: do bycia nieformalnym rządem europejskim.
Ojcowie-założyciele UE (głównie z Francji i Niemiec) nie mogli, albo nawet i nie chcieli temu zapobiec pozostawiając tą kwestię otwartą – tym niemniej przyjęli jako jedną z podstawowych zasad unijnych zasadę pomocniczości, tj. ograniczenie omnipotencji władzy wyższego szczebla do tematów, które na tym wyższym poziomie efektywniej można rozwiązać.
Nie jest tego typu problemem wewnętrznym kwesta rozdziału imigrantów, gdyż jest to problem związany tylko i wyłącznie z ochroną zewnętrznych granic Unii przed niekontrolowaną inwazją obcych kulturowo i stwarzających poważne zagrożenia ludzi.
Kwestie humanitarne zewnętrzne też nie są tego typu problemem, gdzie unijna władza byłaby właściwa.
Można odnieść wrażenie, że Unia europejska jako idea została ukradziona przez ludzi, których celem jest destrukcja państw narodowych dokładnie według wzorca stalinowskiego, który eksterminował narody (np. wikipedia: „Rozkozaczanie”) i przesiedlał je (np. wikipedia: „Wysiedlenie Tatarów krymskich w 1944 roku”), zresztą wzorce tu są jeszcze starsze: zsyłki na Sybir po powstaniach polskich i do Kazachstanu w 1941 r (np. wikipedia: „Sybiracy”).
