Szukali młotków przez pół stulecia?

Komisja Europejska dzielnie wsparła tych w Polsce, którzy uważają, że nic się tu nie zdarzyło 4 czerwca 1989 roku. Sympatyczny filmik bardzo dobrze to pokazywał.  

 

Żądanie poprawienia klipu, dodania paru obrazków z „Solidarnością” i usunięcia ujęcia z późniejszych czasów – nie miało wiele sensu. Podobnie niewiele sensu miało ogłaszanie sukcesu po wprowadzeniu tych kosmetycznych przeróbek.

 

Te poprawki nie miały sensu, bo liczy się przecież ogólna koncepcja filmu i jego struktura. I ta nie zmieniła się.

 

Warto temu filmikowi przyjrzeć się, i koniecznie posłuchać jego ścieżki dźwiękowej, bo dorównuje on najlepszym przykładom komunistycznej propagandy lub, ewentualnie, reportażom Fox News z pierwszych tygodni wojny w Iraku wiosną 2003 roku.

 

Najpierw przy głuchych i ponurych perkusyjnych dźwiękach mamy kilka obrazków ze strasznych czasów sprzed obalenia muru. Ścieżka dźwiękowa sugeruje grozę, beznadzieję, ło rety jak było strasznie. Potem nagle muzyka zmienia się, robi się słodko, sympatycznie i optymistycznie, i przy tym pozytywnym akompaniamencie widzimy, jak to mieszkańcy Berlina przy pomocy czterech młotków i jednego kilofa obalają komunizm.

 

I zaraz potem demokracja i wolność rozlewają się potężną zwycięską falą na całą tę połowę Europy.

 

W to wszystko wmontowana jest rozczulająca historia dziecka, które rodził się dokładnie w momencie rozwalania muru. No wiadomo, to taki symboliczny początek wszystkiego. A na koniec dziecko to, już jako dorosły młody człowiek, przyjechało świętować swoje dwudzieste urodziny – oczywiście przed Bramą Brandenburską. Bo dziecko to jest teraz wolnym obywatelem dzięki temu, co tam właśnie się stało.

 

To że w nowej wersji klipu transparent Solidarności powiewa przez sekunde w tej pierwszej, ponurej części, niczego absolutnie nie zmienia.

 

Zastanawiająca jest jedna tylko rzecz. Skoro – według tej wizji historii – do obalenia komunizmu wystarczyło postukać młotkami w mur, dlaczego Berlińczycy nie wpadli na ten pomysł wcześniej i czekali aż pół wieku?