Kogo zlekceważył Kouchner, choć szybko się zreflektował?

Kouchner, jak zawsze uśmiechnięty i zadowolony z życia (a może tylko udawał?...) zaczął wygłaszać przemówienie. W pewnym momencie pojawia się za mną jakaś pani, zatrudniona niewątpliwie w ministerstwie. Ma przejętą minę, a w dłoni trzyma jakąś karteczkę. Stanęła obok mnie patrząc na gadającego ministra, widocznie czekała na odpowiedni moment, by mu przerwać. Ja oczywiście, wiedziony ludzką i zawodową ciekawością, staram się przeczytać, co jest na karteczce. Ta pani była jednak profesjonalistką – karteczka była złożona.

W pewnym momencie pani sekretarka zdobywa się na odwagę, podchodzi do ministra i wciska mu karteczkę do ręki. Ten przerywa przemówienie, spogląda na kartkę i mówi tak żeby wszyscy słyszeli : „Proszę mu powiedzieć, że teraz nie mogę. Zadzwonię, jak skończę.” Pani asystentka zaczyna wychodzić z sali. Kouchner wyraźnie chce się przed nami popisać i z niewinnym uśmiechem mówi głośno do mikrofonu: „To był prezydent !”. Sekretarka już jest prawie poza jego zasięgiem, i minister nagle zastanawia się. Pyta głośno: „Czy pani myśli, że to coś naprawdę tak pilnego, że muszę oddzwonić natychmiast?” Sekretarka mówi, że tak, że jej zdaniem trzeba oddzwonić natychmiast. No i po tym parusekundowym buncie, pan minister posłusznie wychodzi z sali, by porozmawiać z prezydentem. A my czekamy na dalszy ciąg przemówienia.

Po paru minutach Kouchner wraca i mówi, że Sarkozy po prostu powiedział, że cieszy się, iż my tu wszyscy jesteśmy na otwarciu centrum kryzysowego, które na pewno będzie super, że nam dziękuje za przyjście, że myślami jest z nami i że nas pozdrawia.

Może to i była prawda. A może nie. Jakoś trudno mi sobie wyobrazić, żeby prezydent tylko po to dzwonił do swojego ministra spraw zagranicznych i wywoływał go z oficjalnego spotkania. Post factum, można sobie wyobrazić coś całkiem innego. Jakieś cztery godziny później została oficjalnie podana wiadomość o uwolnieniu w Kolumbii Francuzko-Kolumbijki Ingrid Betancourt, która była przez ponad 6 lat więziona przez FARC. Podejrzewam, że Sarkozy mógł dzwonić do Kouchnera, by coś mu o tym powiedzieć. Może właśnie dostał wiadomość od władz Kolumbii, albo z innych bardziej lub mniej oficjalnych źródeł. Wtedy jednak Betancourt, inni zakładnicy i żołnierze, którzy ich uwolnili, byli jeszcze z pewnością w drodze i nie byli jeszcze w 100 procentach bezpieczni. Chyba lecieli wtedy jeszcze do jednej z baz wojskowych w Kolumbii. Ten moment był oczywiście kluczowy i trzeba było zachować wszystko w tajemnicy.

Jeszcze jeden szczegół, dość zastanawiający. Po zakończeniu przemówienia i po oprowadzeniu nas po nowym centrum, dziennikarze zadawali Kouchnerowi w swobodnej rozmowie różne pytania. Ja zapytałem go o gorącą tego dnia kwestię ratyfikacji Traktatu Lizbońskiego (szczerze mówiąc otwarcie tego centrum kryzysowego zupełnie mnie nie interesowało, byłem tam właśnie po to, by przy okazji dopaść Kouchnera i wyciągnąć z niego jakąś wypowiedź). Jego odpowiedź na ten temat została nadana przez Polskie Radio.

Inna dziennikarka zapytała go, czy jest coś nowego w sprawie Ingrid Betancourt. I Kouchner, który jest przesympatycznym gadułą, i który umie gadać przez minutę lub dwie, by powiedzieć, że nic nie powie, udzielił jej tym razem chyba najkrótszej odpowiedzi w swojej karierze: „Nic nowego”.

Chyba było jednak coś nowego, i dlatego nie można było tego jeszcze powiedzieć.