Jacques Chirac, kariery ciąg dalszy

 

Palestyńczycy uhonorowali w ten sposób byłego prezydenta Francji, który zawsze był w krajach arabskich lubiany. Lubią go tam na pewno za odmowę wzięcia udziału w inwazji na Irak. Ale Palestyńczycy chyba najbardziej są mu wdzięczni za to, że w roku 2004 przyjął we Francji umierającego Arafata. Francuscy lekarze nie uratowali go, ale symbol pozostał.

 

A telewizja francuska, jak zawsze gdy mowa jest o sympatii Arabów dla Chiraca, odtwarza niczym kabaretowy skecz ten słynny epizod z wizyty prezydenta w Jerozolimie w roku 1996. Podczas zwiedzania starego miasta Chirac zwymyślał izraelskich ochroniarzy, bo ci starali się nie dopuścić do bliższego kontaktu między nim a arabskimi mieszkańcami miasta.

 

Autentycznie wściekły Chirac krzyczał wtedy po angielsku, że jeśli nie przestaną, to wróci do samolotu i odleci do Francji. Chirac mówi nieźle po angielsku, ale w zdenerwowaniu trochę myliły mu się słowa i gramatyka, i brzmiało to dość zabawnie.

 

Ulica Chiraca będzie dopiero budowana. Będzie miała prawie 3 kilometry długości. Na razie odbyła się tylko uroczystość odsłonięcia tablicy z jego nazwiskiem.

 

Na zakończenie anegdota o tym, jak miło jest mieć ulicę swego imienia. A jeszcze milej jest mieszkać przy takiej ulicy. Victor Hugo mieszkał pod koniec życia przy alei Victora Hugo w Paryżu. Może to prawda, a może tylko zabawna legenda, ale ponoć, gdy podawał swój adres, pisał:

Victor Hugo

Dans mon avenue

Paris

 

I już naprawdę na zakończenie – drobna zagadka związana z nazwami ulic i placów. Czy ktoś może mi powiedzieć, dlaczego prawie żaden Paryżanin nie wie, że w jego mieście istnieje Plac Warszawy? Prawie nikt tego placu nie zna, choć jest on bardzo uczęszczany i widać go na przykład na tysiącach widokówek z tego miasta. Czekam na odpowiedzi...