Przed chwilką z dużym poślizgiem zobaczyliśmy kontrowersyjny KLER. Dla kogo kontrowersyjny ? Dla nas zupełnie normalne filmidło, do tego sprawnie skręcony obraz z kapitalnymi rolami pp. Więckiewicza, Braciaka, Jakubika i maestro Gajosa.
A że mistrz Smarzowski wziął na tapetę stan kapłański ? Nie on to ktoś inny prędzej czy później pokazałby na dużym ekranie plebanię od kuchni. Scenariusz Smarzowski wysmażył uniwersalny. Drobna manipulacja z miejscem akcji i w trymiga moglibyśmy z równą ciekawością przeniknąć do dowolnego magistratu, fabryki, kuluarów rządowych, redakcji dużej gazety, czy wreszcie komitetu politycznego partii rządzącej lub opozycyjnej.
Wszędzie to samo i po jednych pieniądzach. Pan Smarzowski w pigułce zapodał polskie grzechy główne. Z których nadmierne wciąganie wódy wydaje się jeszcze najmniejszą bolączką.
Mamy wątek kryminalny. Mamy podsłuchy. Mamy lewą kasę w reklamówkach. Bandziorów. Naganną miłość, próbę linczu i wybujałe ambicje by po przysłowiowych trupach osiągnąć zamierzony cel.
Nasz felieton to Boże broń żadna recenzja. A raczej paralela, kapitalne odniesienie reżysera do polskiej brudnej polityki, udzielnych baronów na swoich włościach nie tylko w sutannach i profesjonalnie manipulowanego pospólstwa. Bo Smarzowski dobry artycha jest. I tego się trzymajmy ...
