Tak daleko, jak zdołałam wrócić pamięcią wstecz, Boże Narodzenie kojarzyło mi się z barwną choinką, prezentami, spotkaniami z rodziną i wędrówką po gdańskich bądź warszawskich Kościołach, związanej z oglądaniem Szopek Bożonarodzeniowych.
Takie wspomnienia mają pewnie wszyscy moi rówieśnicy. Ale był jeden nieodłączny element mojej Wigilii, który na pewno ją wyróżniał od innych. Tuż po życzeniach, gdy wspólnie dzieliliśmy się opłatkiem, Tatuś wręczał Mamusi gałązkę białego, podwójnego bzu. W jaki sposób zdołał zawsze ten bez zimą kupić, nie wiem.
Dlatego w moim domu rodzinnym, stałym elementem dekoracji świątecznej była gałązka bzu, królująca niepodzielnie w biało-zielonym, kryształowym wazonie.
Po śmierci Tatusia bez znikł z wigilijnych dekoracji.
Nadszedł rok 1989. Mamusia miała udar krwotoczny mózgu, ja byłam w niespodziewanej ciąży. Przez wiele tygodni wraz z mężem spędziliśmy przy Jej szpitalnym łóżku. Walkę o Jej życie, wiszące na włosku przez te parę tygodni, wygraliśmy. Opiekujący się nią lekarz powiedział: to tylko w połowie zasługa medycyny.W drugiej to sukces rodziny. Niestety stres i wysiłek spowodowały u mnie problemy z ciśnieniem. Mamusia powoli, wskutek rehabilitacji wracała do zdrowia. W końcu listopada ja musiałam pójść do szpitala.Mój stan wymagał stałego nadzoru lekarza. Wiadomo było, że każdy wzrost ciśnienia, którego się nie da opanować spowoduje konieczność natychmiastowego, cesarskiego cięcia.
Wigilię tego roku spędzałam w szpitalu. Dzięki dobrej komitywie z salowymi, w szpitalnej kuchni przygotowałam sałatkę- niespodziankę. Resztę wigilijnych dań przyniosła Mamusia i Lesio. W sali ustawiłam dwie szafki szpitalne, które imitowały stół. Jakie było moje zdziwienie, gdy oprócz prezentów- dostałam od mojej Mamusi przepiękną, gałązkę podwójnego białego bzu. Dając ją, szepnęła mi na ucho: dałaś mi nowe życie córeczko. Musiałam kupić bez…
Nigdy od mojej Mamusi w święta nie dostawałam kwiatów. I nagle ten bez, tak symboliczny w naszym domu rodzinnym. Którego nie było w żadną Wigilię po 1977 roku, czyli roku śmierci tatusia?
Analizując słowa Mamusi, zrozumiałam, co ten bez dla Niej, zatem znaczył. I czym był w relacjach moich rodziców. Corocznym podziękowaniem, za straszne lata, podczas których mamusia chowała samotnie mojego brata, a Tatuś siedział w ubeckim więzieniu. Za miłość i wysiłek. Za walkę o Jego życie, wreszcie o uwolnienie.
Moja Mama nie była jeszcze w pełni sprawności umysłowej. Wchłanianie się wylewu nie było zakończone. Wróciła do uprzedniej sprawności dopiero po paru miesiącach. Nie zdawała sobie zupełnie sprawy z potencjalnego wpływu swojej choroby na mój stan. Ale czuła intuicyjnie, że gdzieś mam swój udział w tym, że przeżyła.
W 5 dni później nastąpił u mnie gwałtowny wzrost ciśnienia. Lekarz dyżurny, ze strachu nie pozwolił na natychmiastowe cesarskie cięcie. Nie pozwolił mi na kontakt z moim lekarzem prowadzącym. Ne pozwolił na kontakt z mężem. Pod naporem moich błagań wspartych prośbą innych lekarzy, zdecydował się po 2 godzinach na zabieg operacyjny. Za późno. Piotruś był już byt słaby. Długa reanimacja nie przyniosła skutku. Zmarł.
Lekarze musieli sporo czasu walczyć o obniżenie mojego ciśnienia. Kiedy wreszcie wywieziono mnie z Sali operacyjnej, chciałam zobaczyć Synka. Nie pozwolono mi na wędrówkę do szpitalnej kostnicy.
Nie będę epatować swoją rozpaczą.
Kiedy przyszedł do mnie lekarz z środkami uspokajającymi, poprosiłam o jedno:, aby zaniósł mojemu Synkowi gałązkę białego bzu. Koło się zamknęło. Jedno życie Bóg dał, inne zabrał, zanim się rozpoczęło na dobre.
***********************************************************************
Z okazji Narodzin Bożego Dzieciątka życzę wszystkim, którzy odwiedzą mój blog, radości, jaką niesie z sobą wieść o tym wydarzeniu.Tej uświadomionej wiarą i tej intuicyjnej. Życzę ciepła bliskich i znajomych. Z całego serca
Małgorzata Fechner Puternicka
Inne tematy w dziale Rozmaitości
