Śmiercią samobójczą. Polityczną. Zaprosił do samobójczej kompanii Prezydenta Polski, Bronisława Komorowskiego jako tego, który również ocenia wydarzenia z Wołynia jako „czystki etnicznej”.
Akt samobójstwa miał miejsce w polskim Sejmie. Podczas trwającej sesji parlamentarnej.
Sikorski zrównał akt odwetu po ludobójstwie na Wołyniu z samym aktem pierwotnym.
Uznał, że definicja ludobójstwa jest „na tyle pojemna, że może zmieścić „odrażające czyny” z Kresów. Powiedział, że bliższe jest określenie „czystka etniczna”. Marszałek Zych zmiażdżył te pseudointerpretacje prawne Sikorskiego.*
Sikorski cynicznie wykorzystał w uzasadnieniu wypowiedź śp. Lecha Kaczyńskiego na ukraińskim Majdanie. Słowa o gotowości do przebaczenia i do współpracy wykorzystał jako potwierdzenie do konieczności łagodzenia zapisu uchwały o rzezi wołyńskiej. Jakby wola przebaczenia była równoznaczna ze zgoda na zdjęcie z aktu ludobójstwa jego identyfikacyjnej nazwy. Minister Maciej Łopiński przypomniał o odezwie napisanej do polskich Kresowian przez śp. Lecha Kaczyńskiego, w której dwukrotnie on jednoznacznie użył określenia „ludobójstwo”.
Rolą polskiego ministra wg Sikorskiego jest w jego pojęciu pomoc w radzeniu sobie młodym Ukraińcom z ich trudną przeszłością.Kompletnie ignorując potrzebę straszliwie doświadczonych na ziemi wołyńskiej własnych rodaków.!
Sikorski dzisiaj odkrył swoją twarz. Ministra spraw zagranicznych UE, Ukrainy.Kogokolwiek. A nie Polski. Nie Polaków.
Poprawka upadła. Głosami PO i Ruchu Palikota. Lista głosujących za odrzuceniem wpisania słowa ludobójstwo jest polska listą hańby. Upadła też poprawka o uznaniu dnia 11 lipca dniem Męczeństwa ludzi z polskich Kresów.
Na czele tej listy stoją posłowie PO, Tusk i minister Sikorski.
Ułomna uchwała zostanie zapewne przyjęta. I to jest dramat Kresowian. Powtórzony po 70 latach od tamtych, krwawych wydarzeń. Kat zabija zawsze dwa razy. Kiedy zabija fizycznie i wtedy kiedy skutecznie zabija pamięć.
P.S.
Panie Sikorski ,oto słowa śp. \Lecha Kaczyńskiego z 2009 do Kresowian "Honorowy patronat nad Światowym Zjazdem Kresowian objął Prezydent Rzeczypospolitej Lech Kaczyński. W swym liście do uczestników Zjazdu, odczytanym przez doradcę ds. społecznych Bożenę Borys-Szopę, stwierdził: „Dopiero w wolnym kraju, w odrodzonej Rzeczypospolitej możemy odwiedzać i upamiętniać mogiły ofiar, badać i przekazywać przyszłym pokoleniom wiedzę o unicestwieniu polskich Kresów, o ludobójstwie i wygnaniu. Zobowiązani jesteśmy głośno powiedzieć, że taka tragedia nigdy już nie może się potwórzyć. Krokiem na tej drodze jest uznanie prawdy, żal za winy i wybaczenie”.
TVP na komentatora wybrała sobie ministra Ćwiąkalskiego. Nic dziwnego, że końcowy przekaz polskiej Telewizji państwowej brzmiał” To była czystka etniczna o znamionach ludobójstwa.
Wystawę o Rzezi na Wołyniu w polskim Sejmie zlokalizowano w zaciszu piwnicznym.
*Ludobójstwo– zbrodnia przeciwko ludzkości[1], obejmująca celowe wyniszczanie całych lub części narodów, grup etnicznych, religijnych lub rasowych, zarówno poprzez fizyczne zabójstwa członków grupy, jak i kontrolę urodzin, przymusowe odbieranie dzieci czy stworzenie warunków życia obliczonych na fizyczne wyniszczenie.
Czystka etniczna– zbrodnia, która według rezolucji Komisji Praw Człowieka obejmuje deportację i przymusowe, masowe usuwanie lub wypędzanie osób z ich domów, jawne naruszanie praw tych osób w celu przemieszczenia lub zniszczenia grup narodowych, etnicznych, rasowych lub religijnych. Stanowi formę ludobójstwa.
W rozumieniu Konwencji niniejszej ludobójstwem jest którykolwiek z następujących czynów, dokonany w zamiarze zniszczenia w całości lub części grup narodowych, etnicznych, rasowych lub religijnych, jako takich:
a) zabójstwo członków grupy,
b) spowodowanie poważnego uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia psychicznego członków grupy,
c) rozmyślne stworzenie dla członków grupy warunków życia, obliczonych na spowodowanie ich całkowitego lub częściowego zniszczenia fizycznego,
d) stosowanie środków, które mają na celu wstrzymanie urodzin w obrębie grupy,
e) przymusowe przekazywanie dzieci członków grupy do innej grupy.
Artykuł III.
Następujące czyny podlegają karze:
a) ludobójstwo,
b) zmowa w celu popełnienia ludobójstwa,
c) bezpośrednie i publiczne podżeganie do popełnienia ludobójstwa,
d) usiłowanie popełnienia ludobójstwa,
e) współudział w ludobójstwie.
Artykuł IV.
Winni ludobójstwa lub któregokolwiek z czynów, wymienionych w Artykule III, będą karani bez względu na to, czy są konstytucyjnie odpowiedzialnymi członkami rządu, funkcjonariuszami publicznymi czy też osobami prywatnymi.
Artykuł V.
Umawiające się Strony zobowiązują się do wydania, zgodnie z ich konstytucjami, przepisów prawnych koniecznych do wykonania postanowień niniejszej Konwencji, a w szczególności do skutecznego karania winnych ludobójstwa lub innych czynów, wymienionych w Artykule III.
Artykuł VI.
Osoby oskarżone o ludobójstwo lub inne czyny wymienione w Artykule III będą sądzone przez właściwy trybunał państwa, na którego obszarze czyn został dokonany, lub przez międzynarodowy trybunał karny, którego kompetencja będzie obejmowała te Umawiające się Strony, które kompetencję te przyjmą.
Artykuł VII.
Ludobójstwo i inne czyny wymienione w Artykule III nie będą uważane za przestępstwa polityczne, o ile chodzi o dopuszczalność ekstradycji.
Umawiające się Strony zobowiązują się w takich przypadkach dokonywać ekstradycji zgodnie z ich ustawami i obowiązującymi traktatami.
Artykuł VIII.
Każda z Umawiających się Stron może zwrócić się do właściwych organów Narodów Zjednoczonych o przedsięwzięcie przewidzianych w Karcie Narodów Zjednoczonych środków, które uznają za odpowiednie dla zapobieżenia i stłumienia aktów ludobójstwa lub innych czynów wymienionych w Artykule III.
Artykuł IX.
Spory pomiędzy Umawiającymi się Stronami, dotyczące wykładni, stosowania lub wykonania niniejszej Konwencji, jak również spory, dotyczące odpowiedzialności państwa za ludobójstwo lub inne czyny wymienione w Artykule III, będą oddawane do Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości na żądanie którejkolwiek Strony w sporze.
Artykuł X.
Konwencja niniejsza, której teksty chiński, angielski, francuski, rosyjski i hiszpański posiadają jednakową moc obowiązującą, będzie nosiła datę 9 grudnia 1948 r.
Artykuł XI.
Konwencja niniejsza będzie do dnia 31 grudnia 1949 r. otwarta do podpisania dla każdego członka Narodów Zjednoczonych oraz dla każdego państwa nie będącego członkiem Narodów Zjednoczonych, do którego Ogólne Zgromadzenie skierowało zaproszenie do podpisania.
Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne będą złożone Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych.
Po 1 stycznia 1950 r. może do Konwencji niniejszej przystąpić każdy członek Narodów Zjednoczonych i każde państwo nie będące członkiem Narodów Zjednoczonych, które otrzymało zaproszenie wspomniane powyżej.
Dokumenty przystąpienia będą złożone Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych.
Artykuł XII.
Każda z Umawiających się Stron może w każdym czasie przez zawiadomienie o tym Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych rozciągnąć moc obowiązującą Konwencji niniejszej na wszystkie lub niektóre tylko obszary, za których politykę zagraniczną Strona ta ponosi odpowiedzialność.
Artykuł XIII.
W dniu złożenia pierwszych 20 dokumentów o ratyfikacji lub przystąpieniu Sekretarz Generalny sporządza protokół, którego odpis prześle każdemu państwu, które jest członkiem Narodów Zjednoczonych, oraz każdemu wspomnianemu w Artykule XI państwu, które nie jest członkiem Narodów Zjednoczonych.
Konwencja niniejsza wejdzie w życie 19 dnia od daty złożenia dwudziestego dokumentu o ratyfikacji lub przystąpieniu.
Każda ratyfikacja lub przystąpienie, dokonane po tej dacie, nabierze skutków prawnych 19 dnia od daty złożenia dokumentu o ratyfikacji lub przystąpieniu.
Artykuł XIV.
Konwencja niniejsza pozostaje w mocy w ciągu 10 lat od daty jej wejścia w życie.
Pozostanie ona w mocy na dalsze kolejne 5-letnie okresy dla tych Umawiających się Stron, które nie wypowiedzą jej przynajmniej na 6 miesięcy przed upływem bieżącego okresu.
Wypowiedzenie następuje przez pisemne zawiadomienie, skierowane do Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych.
Artykuł XV.
Gdyby ilość uczestników tej Konwencji na skutek wypowiedzeń spadła poniżej 16, Konwencja straci moc obowiązującą od daty, w której ostatnie wypowiedzenie stanie się ważne.
Artykuł XVI.
Każda Umawiająca się Strona może w każdym czasie zażądać rewizji Konwencji niniejszej przez pisemne zawiadomienie Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych.
Ogólne Zgromadzenie postanowi, jeżeli to uzna za stosowne, jakie kroki należy przedsięwziąć w związku z takim żądaniem.
Artykuł XVII.
Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych będzie zawiadamiał wszystkich członków Narodów Zjednoczonych oraz wszystkie wspomniane w Artykule XI państwa, które nie są członkami Narodów Zjednoczonych:
a) o wszystkich podpisach, ratyfikacjach i przystąpieniach otrzymanych zgodnie z Artykułem XI,
b) o zawiadomieniach otrzymanych zgodnie z Artykułem XII,
c) o dacie, w której niniejsza Konwencja wchodzi w życie zgodnie z Artykułem XIII,
d) o wypowiedzeniach otrzymanych zgodnie z Artykułem XIV,
e) o wygaśnięciu mocy obowiązującej Konwencji stosownie do Artykułu XV,
f) o zawiadomieniach otrzymanych zgodnie z Artykułem XVI.
Artykuł XVIII.
Oryginał Konwencji niniejszej będzie złożony w Archiwum Narodów Zjednoczonych.
Uwierzytelniony odpis będzie przesłany wszystkim członkom Narodów Zjednoczonych oraz wspomnianym w Artykule XI państwom, które nie są członkami Narodów Zjednoczonych.
Artykuł XIX.
Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych zarejestruje Konwencję niniejszą pod datą wejścia jej w życie.
Inne tematy w dziale Polityka
