Ostatnio obejrzałem sobie filmik o tym jak Jastrzębowski wyciska Jońskiego
To znaczy, wyciska tak, aby nie wycisnąć. Coś tam może dociska, ale soczku z tego nie ma. Kulturka jest. Uśmieszki, dowcipaski tak, ale wszystko to, to jakieś zapasy w kisielku
Dariusz Joński, to moim zdaniem istota banalna, wręcz żałosna. Proszę państwa, to persona, która nie wiedziała, kiedy było Powstanie Warszawskie, i kiedy wprowadzono stan wojenny... Gdyby ja nie wiedział, kiedy było Powstanie Warszawskie, to zawód a raczej powołanie polskiego polityka natychmiast zamieniłbym na posadę sprzątaczki. I działał razem z Lempart. Ona brudzi, a ja, czyli Dariusz Joński, manifestacyjnie nie obsługuje mopa. Wtedy tak. Taka para świrów politycznych miałaby poważanie w pewnych warszawsko – konstancińskich kręgach.
Mówię poważnie. Bo co trzeba mieć w mózgu, aby nie wiedzieć, kiedy było Powstanie Warszawskie” Można nawet nie widzieć, kiedy była Bitwa pod Grunwaldem...bo tak naprawdę krzyżaków nie widzi się już na ulicy, ale Powstanie... Powstańcy... To bliska, wciąż żywa historia.
Jeszcze są tablice. Mury ze śladami kul. Żywi świadkowie.
Ludzie... Jednak Jastrzębowski tego nie docisnął!.
Panie Jastrzębowski, po czymś takim, już nie potrzeba dociskać. Daje pan tylko znak ręką i do pomieszczenia wchodzi sprzątaczka, ale ta z Nowogrodzkiej i wyciera mokrą plamę po Jońskim.
Nie twierdzę, że po stronie opozycji, czy nawet tej totalnej nie ma ciekawych polityków, którzy mają coś ważnego do powiedzenia. Ale pan poszedł tropem, który można nazwać tak - Joński buntownik opuścił reżimową telewizję, to ja go teraz zaproszę.
I porozmawiam.
No i Pan sobie porozmawiał, czyli wycisnął. Kogo? Jońskiego.
Spróbuj pan chwycić Tatarzyna. I wtedy ja pana uściskam.
