Czy ktoś pamięta jeszcze Barbarę Labudę?
Owa dama w audycji radia RMF o tytule „Post Scriptum” podsumowała swój polityczny wkład w budowę nowej, szczęśliwej Polski tak dziś bezwzględnie niszczonej. Opowiada, jak walczyła o przyszły kraj jej marzeń, o Polskę w jakiej ona chciała żyć, o tym jak teraz tę jej Polskę się niszczy, bo ludzie wizji Labudy, wbrew jej przeświadczeniu nie pojęli i nie objęli swoim ciasnym rozumkiem.
Poruszony rozczarowaniem pani Basi, cofnąłem się swoim ciasnym rozumkiem do czasu wspominanego przez Labudę i (a pamiętam go doskonale) nie odnalazłem w nim choćby incydentu, który byłbym w stanie przywołać na dowód, że ktoś mnie zapytał choć jednym zdaniem o to, jaką Polskę ja sobie wyobrażam i o jakiej ja marzę.Ba, kiedy choćby szczątkowo te swoje marzenia manifestowałem, byłem w niewybredny sposób postponowany, bo przecież Labudy wiedziały lepiej co jest marzeniem dobrym a co złym.
Wizje Labudy zaczęły sypać się zaskakująco wcześnie, bo już za panowania prezydenta Kwaśniewskiego, którego wybrała była Labuda bez entuzjazmu, w zasadzie w ciemno ale za to słusznie. Jednak nawet szybko zadzierzgnięta więź z głową państwa nie pomogła i Labuda musiała pogodzić się z rujnowaniem marzeń Polaków o aborcji i separacji z Kościołem Katolickim.
Te zwierzenia Labuddy bardzo mi współbrzmią z dzisiejszą wojną „totalnej " opozycji, bo sprowadzają się tak naprawdę do pretensji wyrażonej onegdaj w bardzo arogancki sposób przez Bronisława Geremka. Cieszyłem się wówczas, że do demokracji wedle oświeconych nie dorosłem, cieszę się i teraz obserwując, jak to grono się rozwija i uwstecznia tworząc wreszcie podwaliny pod Naród, czyli coś pani Labudzie wstrętnego i obcego.
Jeśli młodzi ludzie chcą znaleźć genezę podziału społecznego i politycznego w Polsce, tego na przysłowiowy już „nasz kraj” i „tenkraj”, niech poświęcą odrobinę swojego czasu historii pana Geremka i pani Labudy skoro nie chce im się sięgnąć do drugiej połowy piątej dekady ubiegłego wieku.
I niech przemyślą ostatni akapit tego tekstu....
