Tuż przed świętami zetknąłem się z przykładem krzywdy ludzkiej, od której kraje się serce. Zastanawiam się teraz jak pomóc skrzywdzonemu człowiekowi, myślę jak dorwać bezwzględnego oszusta. Widać jak przebiegły wydrwigrosz opanował pokrętne ścieżki polskiego prawa, jak sprawnie je wykorzystuje w swoim drańskim działaniu.
Jest to jeszcze jedno słowo słowo o chorobie polskiego prawa. Była kiedyś zasada prawa rzymskiego, według której przestępca nie mógł uciekać pod ochronę prawa. W Polsce, od bardzo dawna wydaje się, że praktyka jest odwrotna. Prawo nad podziw troskliwie opiekuje się przestępcami, często współdziałając w zawziętym dręczeniu ofiar czynów przestępnych. Wystarczy przypomnieć sobie los rodziny Olewników.
Oto prawdziwa historia z życia wzięta:
Dodeptywanie prawem
Parę lat temu, ktoś jeździł własnym autokarem, na zlecenie firmy przewozowej na regularnych liniach autobusowych w transporcie międzynarodowym. Po kilku miesiącach okazało się, że zleceniodawca nie zapłacił ani grosza. Zaległa zapłata sięgała już kilkudziesięciu tysięcy złotych, zwolna przekraczając setkę tysięcy. Sąd w postępowaniu cywilnym wydał nakaz zapłaty i wystawił tytuł natychmiastowej wykonalności w postępowaniu egzekucyjnym. Sprawą zajął się komornik, później firma windykacyjna, oczywiście bezskutecznie.
Firma winna spore pieniądze okazała się być niewypłacalną, pomimo, że jej właściciel i prezes jednoosobowego zarządu poruszał się wspaniałym Audi A8 i nic nie wskazywało na to, że brakuje mu pieniędzy. Pokrzywdzony wierzyciel, w wyniku kłopotów finansowych stracił swój autokar.
Próbował przenieść zobowiązania ze spółki na jej Prezesa, zgodnie z obowiązującym w Polsce prawem korporacyjnym. Zlecał po kolei kilku wziętym adwokatom uruchomienie właściwego postępowania sądowego. Adwokaci podejmowali się zadania, bardzo chętnie pobierali pieniądze, ale ich wysiłki okazywały się być zadziwiająco bezskuteczne. Żadna sprawa sądowa nie została nawet wszczęta.
Dłużnik zaproponował interesujące rozwiązanie, polegające na zrekompensowaniu szkody we wspólnej pracy zarobkowej. Pokrzywdzony naiwnie uwierzył, chyba słusznie przyjmując, że lepszy rydz, niż nic.
Niestety, efekty tej kooperacji okazały się na tyle mizerne, że zwiedziony wierzyciel, harując do upadłego, znowu nie obejrzał ani złotówki.
Szydło wyszło z worka po kilku miesiącach, gdy pokrzywdzony zapomniał już o istnieniu tej spółki. Okazało się, że dłużnik, wykorzystał jej istnienie do uruchomienia działalności czegoś, co chyba może być nazwane grupą przestępczą, której celem było zawzięte i ostateczne finansowe wyniszczenie wierzyciela.
Grupa ta nielegalnie, w imieniu spółki cywilnej, zlecała różnym właścicielom autokarów kursy na regularnych liniach autobusowego transportu międzynarodowego.
Dlaczego nielegalnie?
Dlatego, że spółka nigdy nie miała do tego odpowiedniego zezwolenia.
Psim obowiązkiem jest przedstawienie, razem ze zleceniem, poświadczonej kserokopii odpowiedniego zezwolenia Biuro Obsługi Transportu Międzynarodowego (BOTM). Firmy autokarowe przyjmowały te zlecenia, nie pytając o te zezwolenia, co czyni uzasadnionym przypuszczenie, że czyniły to w złej wierze, świadomie podejmując się nielegalnych przewozów, najprawdopodobniej w zmowie ze zleceniodawcą.
Grupa ta przywłaszczała sobie cały dochód z przewozów osobowych, nie finansując żadnych kosztów działalności, a w szczególności nie płacąc prawie czterystu tysięcy złotych za dokonane przewozy pasażerskie. W ten sposób grupa przywłaszczyła sobie kwotę około miliona złotych, pochodzącą ze sprzedanych biletów, w krótkim sezonie świątecznego ruchu pasażerskiego, przed i po święcie Bożego Narodzenia, parę lat temu. Po sezonie, grupa zwinęła swoją działalność, przedstawiając zerowy PIT, czym upewniła pokrzywdzonego w przekonaniu, że spółka nawet nie rozpoczęła działalności gospodarczej.
Po kilku miesiącach pokrzywdzony dowiedział się jednak o tym, że taka działalność była jednak prowadzona.
Skąd?
Proste. Firmy autokarowe zgodnym szeregiem, po kolei występowały przeciwko pokrzywdzonemu o zapłatę za przewozy autokarowe, zlecone przez tę grupę. Sądy błyskawicznie i najczęściej zaocznie zasądzały zapłatę, komornicy sprawnie egzekwowali należności. Nie pomagała żadna pomoc prawna, żaden adwokat nie zdziałał nic.
W ten sposób grupa sfinansowała sobie wszystkie koszty przewozów autokarowych. Calutkie czterysta tysięcy złotych. Koszty paliwa, wszystko, nawet wynagrodzenie za pracę zaufanego konduktora grupy. Pokrzywdzony stał się jeleniem, z którego złodziej wyduszał grosz po groszu, bezczelnie posługując się prawem. Sądy stały się potulnymi narzędziami oszusta.
Złodziej wchodził do mieszkania ofiary w majestacie prawa, w towarzystwie komornika, obwieszony prawomocnymi wyrokami, rabując bezczelnie wszystko
Pokrzywdzony stracił już nie tylko autokar, ale już nawet własne mieszkanie.
Widać wyraźnie:
Egzekucja pieniędzy kierunku od krzywdziciela do pokrzywdzonego biegnie opornie, trwa latami, rzesze adwokatów biorą pieniądze i nic z tego nie wychodzi.
Egzekucja w przeciwną stronę, kiedy jej celem jest ostateczne zgnębienie ofiary, by ostatecznie wybić mu z głowy wszelkie mrzonki o zaspokojeniu roszczeń, biegnie bezwzględnie sprawnie, jest skuteczna i i nieuchronna.
Dodam, że Sądy zasądzając zapłatę, oddalały dowód z nielegalności przewozów, ...
Przynajmniej w jednej z tych spraw pokrzywdzonemu udało się stawić się przed Sądem, który jednak murem stanął w po stronie interesu krzywdziciela i jego grupy, odrzucając argumentację pokrzywdzonego, nie robiąc sobie nic z dowodów nielegalnego działania krzywdziciela oraz łamania prawa przez przewoźników.
Istnienieje uzasadnione przypuszczenie popełnienia oszustwa w umyślym działaniu ciągłym w grupie przestępczej oraz przypuszczam, że i przestępstwo skarbowe (zerowy PIT).
____________________________________________________________________________________________________
Przypisy:
Czesław Śliwa używający także nazwiska Jacek Ben Silberstein był legendarnym polskim oszustem, znanym ze znęcania się nad swoimi ofiarami, wyłudzającymi od nich ostatnie posiadane grosiki. Silbersztajn, bezczelny oszust, konsul generalny Austrii we Wrocławiu stał się nawet bohaterem filmu z udziałem Piotra Fronczewskiego.
Podstawę prawną do wydawania zezwoleń zagranicznych przez Biuro Obsługi Transportu Międzynarodowego (BOTM) stanowi zarządzenie nr 18 Ministra Transportu w sprawie upoważnienia Dyrektora Biura Obsługi Transportu Międzynarodowego w Warszawie - gospodarstwa pomocniczego Ministerstwa Transportu do wykonywania niektórych czynności wynikających z przepisów ustawy o transporcie drogowym lub z wiążących Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych (Dz. Urz. MT 2006 r. nr 5, poz.23).
http://www.botm.gov.pl/index.php?m=zezw&i=zasady2008
Oszustwo – przepis prawny – art. 286 k.k. - przestępstwo polegające na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania jej błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.
Pojęcie rozporządzenia mieniem ma na gruncie prawa karnego autonomiczny charakter i nie może być utożsamiane z rozporządzeniem rzeczą w rozumieniu prawa cywilnego. Rozporządzeniem będzie każda dyspozycja pokrzywdzonego prowadząca do zmiany stanu majątkowego własnego lub innej osoby.
Znamię niekorzystności nie jest równoznaczne z wystąpieniem szkody po stronie pokrzywdzonego. O niekorzystności rozporządzenia można mówić już wtedy, gdy zmiana stanu majątkowego nosi zdecydowanie ujemny charakter, choć nie przejawia się w postaci konkretnego uszczerbku. Dyspozycją taką może być prolongata długu lub udzielenie kredytu bez należytego zabezpieczenia. Ocena niekorzystności następuje na chwilę doprowadzenia do rozporządzenia, co oznacza, że późniejsze działania sprawcy np. spłacenie udzielonego kredytu, nie mają wpływu na byt przestępstwa, choć mogą rzutować na wymiar kary.
Wprowadzenie w błąd polega na podjęciu przez sprawcę zabiegów mających na celu wytworzenie w świadomości pokrzywdzonego nieprawdziwego obrazu rzeczywistości. Błąd może przejawiać się w postaci urojenia nieistniejącego faktu lub nieświadomości prawdziwego stanu rzeczy. Przedmiot błędu musi obiektywnie stanowić przyczynę dokonania rozporządzenia i powinien ściśle wiązać się z jego niekorzystnością. Zachowanie sprawcy może polegać na działaniu (nieprawdziwe zapewnienie o pewnych okolicznościach) lub zaniechaniu (zatajenie pewnych okoliczności). http://pl.wikipedia.org/wiki/Oszustwo
Sprawca wyzyskuje błąd, gdy wie o błędnym przekonaniu pokrzywdzonego co do określonego fragmentu rzeczywistości, ale nie czyni nic, by go z tego błędu wyprowadzić.
Wykorzystanie niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania zachodzi w każdym przypadku, gdy sprawca doprowadza do niekorzystnego rozporządzenia mieniem osobę, która nie jest w stanie rozeznać się w skutkach podejmowanej czynności z powodu wieku, upośledzenia psychicznego, odurzenia alkoholowego lub narkotycznego.
Zamiarem sprawcy objęte jest uzyskanie korzyści majątkowej dla siebie lub dla kogo innego.
Art. 7. k.p.k. Organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.
