Anioł (Angelos) z greckiego "posłaniec" to najczęstszy motyw w sztuce sepulkralnej (grobowej). Pierwszymi aniołami, które się pojawiły w sztuce cmentarnej, są strażnicy grobu czy po prostu anioły śmierci. Przed XIX wiekiem anioły pojawiały się marginalnie.
Anioły powszechnie zaczęły się pojawiać w XIX wieku w epoce romantyzmu. Anioły ukazywały emocje żałobników. Zaczęło się też pojawiać mnóstwo nowych aniołów: anioł ciszy, smutku czy anioł zemsty.
Ale nie tylko, są też aniołowie opiekunowie dusz (są przedstawiani z wyciągniętą ręką, pod skrzydłem mają dzieci lub kilka postaci). Są też aniołowie przewodnicy, przedstawiani często z pochodnią lub latarnią.
Są również aniołowie pocieszenia i nadziei. Wierzy się, że taki anioł pomaga przejść na drugą stronę. Przedstawia się go klęczącego na jedno kolano lub kucającego; wygląda, jakby miał kogoś objąć. Może mieć na sobie pelerynę, którą ociera łzy. Wygląda radośnie, może się uśmiechać.
Są to też anioły niewinności, przedstawiane jako małe aniołki. Aniołek może trzymać wianuszek z lilii lub być w towarzystwie gołębia lub innego zwierzątka.
Przedstawiane są również anioły ukazujące emocje, np. płaczący anioł pokazuje rozpacz po stracie, anioł zadumy symbolizuje melancholię. Anioł z trąbą symbolizuje zmartwychwstanie.
Inne tematy w dziale Kultura
