Dziadkowie Jezusa

Piszmy o Dziadkach- swoje przeżyli i swoje wiedzą.

Mądrość przychodzi i odchodzi z wiekiem.

https://www.youtube.com/watch?v=0GmF4mq3wfk

Archanioł Boży Gabriel

Panna się wielce zdumiała
Z poselstwa, które słyszała
Pokorniuchno się skłoniła
Jako Panna świątobliwa
Zasmuciła się z tej mowy
Nic nie rzekła Aniołowi.
Ale poseł z wysokości
Napełnion Boskiej mądrości
Rzekł Jej: „Nie bój się Maryja
Najszczęśliwszaś, Panno miła
Znalazłaś łaskę u Pana
Oto poczniesz Jego Syna
Jezus nazwiesz imię Jego
Będzie Synem Najwyższego
Wielki z strony człowieczeństwa
A niezmierny z strony Bóstwa
Wieczny Syn Ojca Wiecznego
Zbawiciel świata całego

Joseph Paelinck "Święta Rodzina", olej na płótnie, ok. 1820 r. Getty Museum, Londyn

Bruksela AD 1820

Niewiele jest obrazów przedstawiających Świętą Rodzinę jako rodzinę... wielopokoleniową.

A przecież Tradycja przekazała nam pamięć o rodzicach Maryi – Annie i Joachimie – jako ludziach troskliwych i dbających o domowe ognisko. Zwykle jednak artyści ograniczali się do ukazania Maryi z małym Jezusem i św. Anną. Przedstawienia te są nazywane „św. Anna Samotrzecia”.

Babcia i dziadek Jezusa zostali pokazani przez belgijskiego artystę w taki sposób, jak zwykle nam się kojarzą babcia i dziadek w naszych rodzinach. Anna siedzi blisko córki, przytrzymując Wnuczka za rączkę. Maryja i Jezus patrzą na nią z miłością i zaufaniem.

Joachim jest namalowany z tyłu w charakterystycznym geście człowieka, który zaraz przekaże mądrą radę, co jest przywilejem większości dziadków. Szczególnie wymowne jest potraktowanie osoby św. Józefa. Biblia nie zanotowała ani jednego słowa wypowiadanego przez człowieka, który opiekował się Jezusem i Go wychował. Ten skromny święty zawsze usuwał się w cień. Tu też stoi najdalej, a palec przytknięty do ust podkreśla jego milczenie.

Zręcznym zabiegiem artysty była rezygnacja z naturalnego tła poprzez namalowanie za plecami Joachima i Józefa zielonej tkaniny. Dzięki temu przedstawione osoby są wyraziste i nic nie rozprasza uwagi widza.

Leszek Śliwa

WIARA, NADZIEJA i MIŁOŚĆ AD 2022

Takimi słowami anonimowy autor średniowiecznej legendy ”Księga o narodzeniu świętej Maryi” opisuje życie rodziców Matki Pana Jezusa. Dlaczego te postacie intrygowały chrześcijańskich pisarzy? Czy wiemy o nich coś więcej niż to, co przekazują legendy?

https://biblia.wiara.pl/doc/423000.swieta-anna-i-swiety-joachim/2

Dziadek i babcia w rodzinie izraelskiej

W społeczności Żydów żyjących w Palestynie w czasach Jezusa rodzina odgrywała rolę bardzo znaczącą. Zarówno na poziomie społecznym, ekonomicznym, jak i emocjonalnym oraz wychowawczym.

Zasadniczym celem istnienia rodziny była ochrona osób najsłabszych, niezdolnych do samodzielnego utrzymania się: dzieci i osób w wieku podeszłym. Opieka nad dziećmi była czymś instynktownym. Silna identyfikacja z przyszłością własnego rodu sprawiała, że nie trzeba było prawem religijnym nakazywać szacunku i miłości dla dziecka. Inaczej rzecz się miała z opieką nad starszymi osobami. Mogły być one traktowane jako ciężar. Dlatego w prawie religijnym Izraela działała instytucja ”czci dla rodziców” (Wj 20,12; Pwt 5,16). Jest ona powiązana z realizacją obietnicy przymierza (Ef 6,2). Od respektu wobec starszych zależy zamieszkiwanie w ziemi, którą Bóg obiecał patriarchom. Próby ograniczenia tego prawa, nawet motywowane religijnie (ofiara na świątynię), spotkały się z potępieniem Jezusa (Mk 7,11).

Osoby starsze miały więc zagwarantowane w społeczeństwie palestyńskim minimum społeczne, a sankcje prawne za naruszenie obowiązku szacunku i opieki nad rodzicami były bardzo surowe (Wj 21,15.17). Dzieci, które wychowywały się w wielopokoleniowych rodzinach, miały na co dzień żywy przykład szacunku, jaki ich rodzice okazywali swoim rodzicom.

Wiek sędziwy był otaczany dużym poważaniem także dlatego, że nie każdy mógł go dożyć (Syr 8,6). Średnia wieku nie była wysoka (skoro przeciętna życia królów Judy wynosiła ok. 45 lat), a osiągnięcie podeszłego wieku uznawano za dowód Bożego błogosławieństwa. Człowiek stary był traktowany jako ktoś, kogo cnotę poświadcza sam Bóg, oraz jako dobro wspólnoty, ponieważ dysponował większym życiowym doświadczeniem. Rady starszych były często decydującym elementem w lokalnym życiu politycznym (Mk 15,1; Dz 5,21). Kościół od początku swych przywódców określał jako ”starszych”.

Starość zaczynała się po przekroczeniu 60. roku życia. Trudno nam dziś powiedzieć, jakie były zajęcia i prace wykonywane przez osoby starsze. Ewangelia Łukasza pokazuje dwoje staruszków, Symeona (2,26) i Annę (2,36), którzy swój czas spędzają w świątyni. Zdaje się to dość dobrze odzwierciedlać sytuację w samym mieście świątynnym. W innych miejscowościach staruszkowie pozostawali raczej w domu, w którym zajmowali się wychowaniem wnucząt i pracami domowymi. Mogli też, jeśli mieli odpowiedni autorytet, pełnić funkcje doradcze i sądowe na potrzeby lokalnej społeczności.