|
|
Ten artykuł od 2014-02 wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji.
Możliwe, że ten artykuł w całości albo w części zawiera informacje nieprawdziwe. Informacje bez źródeł w każdej chwili mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Pomóż Wikipedii i dodaj przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości prosimy usunąć szablon „Dopracować” z kodu tego artykułu. |
Pusta nisza po wysadzonym posągu
Większy posąg Buddy na fotografii z 1963 roku
Posągi Buddy w Bamianie – nieistniejące posągi, które znajdowały się w środkowym Afganistanie, w prowincjiBamian, niedaleko jezior Band-e Amir.
Te olbrzymie posągi buddów wydrążyli w VI w. n.e. w północnej ścianie Bamianu buddyjscy mnisi. Wewnątrz figur i we flankującej je skale znajdowały się liczne korytarze, w tym schody wiodące na szczyt głów. Figur tych było pierwotnie pięć i stanowiły one niewątpliwie dzieło rzeźbiarzy indyjskich. W VII n.e. opisał je buddyjski mnich i podróżnik z Chin,Xuanzang. Najwyższa figura miała 53 m i była największym na świecie wyobrażeniem Buddy, najmniejsza – 9 m.
W marcu 2001 rządzący większą częścią Afganistanu talibowie zrealizowali swój żywiony od paru lat zamiar i zniszczyli za pomocą ognia artyleryjskiego i materiałów wybuchowych dwa największe posągi buddy, 53-metrowy z 554 roku n.e. oraz 36-metrowy z 507 roku n.e. Z punktu widzenia ich radykalnej ideologii istnienie tych posągów kłóciło się z głoszonym w islamie zakazem sztuki figuralnej. Oraz z kategorycznym zakazem innych religii i oddawaniu czci ich symbolom.
Przeciw decyzji zniszczenia zabytków protestowało wiele państw, w tym także muzułmańskich. Nie zapobiegła jej nawet osobista interwencja Kofiego Annana. Zburzenie zabytkowych posągów wywołało falę oburzenia na całym świecie.
W 2003 krajobraz kulturowy i zabytki archeologiczne w dolinie rzeki Bamian umieszczono na liście światowego dziedzictwa UNESCO.
Od czasu tej kulturowej tragedii istnieją plany odtworzenia zdetonowanych posągów, taką gotowość wyrażała m.in.Japonia jako kraj po części buddyjski. Jednak zadanie to bardzo trudne, zwłaszcza że część odłamków lokalna ludność pozabierała na materiały budowlane. Obecnie posągi dalej leżą w gruzach.
W 2005 roku Hiro Yamagata zaproponował odtworzenie posągów za pomocą projekcji laserowej, ale jego projekt nie został zrealizowany. 6 i 7 czerwca 2015 roku za zgodą UNESCO oraz afgańskiego rządu miała miejsce projekcja wizerunków posągów w niszach, w których stały oryginalne figury[1].
Niewielką replikę (wys. 6,5 m) jednego z posągów można obejrzeć w Muzeum – Pracowni Literackiej Arkadego Fiedlera w Puszczykowie koło Poznania na terenie tzw. Ogrodu Tolerancji.
Według raportu Senatu we Francji w ciągu najbliższych kilku lat zostanie wyburzonych ok. 2800 katolickich kościołów. Od 2000 r. zburzono już 18 świątyń, 242 kolejnych może zostać zniszczonych w najbliższej przyszłości.
Katedry św. Jakuba /fr. Saint-Jacques/ w Abbeville już nie ma. Burzenie katedry św. Jakuba w Abbeville odbyło się od 13 lutego do 29 kwietnia 2013 roku.
Nov 11, 2013 - Fot. Burzenie kościoła św. Piotra w Gesté j, we Francji. Wrzesień 2013 ... Jakuba zszokowała wielu mieszkańców Abbeville, po latach ciszy dotyczącej przyszłości ... W miejscu katedry przewidziano 45 miejsc parkingowych.
Oct 23, 2013 - Katedry św. Jakuba /fr. Saint-Jacques/ w Abbeville już nie ma. Burzeniekatedry św. Jakuba w Abbeville odbyło się od 13 lutego do 29 kwietnia ...
Après Saint Jacques d’Abbeville voici Saint Pierre de Gesté | Le blog d'Anne Brassié
annebrassie.fr800 × 600Search by image
Les nains montés sur des épaules de géants ont encore frappé. Le maire de Geste(Maine et Loire) s’autorise à détruire l’église Saint Pierre . Le tribunal le lui avait interdit . Mais
Zburzona katedra, zaprojektowana przez architekta Victora Delefortrie w stylu neo-gotyckim została zbudowana w latach 1868 -1876, na miejscu kościoła z XII wieku.
28 czerwca 2013 roku w Hôtelu Drouot w Paryżu został wystawiony na sprzedaż piękny XVII wieczny brązowy dzwon datowany 1645 pochodzący ze zburzonej katedry, wstępnie wyceniony na sumę z przedziału od 5 000 do 6 000 euro. Ze względu na zastrzeżenia prawne sprzedaż została wstrzymana.
18 czerwca 2013 burmistrz miasta Abbeville przedstawił plan zagospodarowania odzyskanego terenu. Zburzony kościół będzie symbolizowała biała budowla. Wstępnie na placu przewidziano 45 miejsc parkingowych.
Kościoła św. Piotr /fr. Saint-Pierre/ w Gesté już nie ma. Został zburzony we wrześniu 2013 roku.
Démolition de la nef de l'église Saint-Jacques
Opublikowany 03.04.2013
Après la dépose délicate des orgues puis de la cloche, la démolition de l'église Saint Jacques a pris un tournant bien plus radical.
Images France 3 Picardie, Bernard Godard. Montage Fabien Desgardins.
Plus d'infos, d'images, de reportages sur le blog Picardie, la mer : http://blog.france3.fr/picardie-la-mer/
Historia kościoła św. Piotra sięga XV wieku. Kościół ulegał licznym przebudowom. Ostatnia jego forma pochodziła z XIX wieku. 19 czerwca 2013 r. na zlecenia burmistrza Jean-Pierre Leger i Rady Miejskiej rozpoczęto wyburzanie kościoła.
W internecie można odnaleźć wiele filmików dokumentujących wyburzanie zabytkowych obiektów sakralnych. Aby przekazać skalę tego zjawiska zamieszczam udokumentowaną listę 18 zburzonych kościołów z zaznaczeniem departamentu:
Allier (1)
1. kościół L’église Saint-Blaise w Breuil
Alpes maritime (1)
1. kościół Notre-Dame-de-Lourdes w Nicei, rozebrany w 2003 roku, na jego miejscu powstał biurowiec z kaplicą.
Aude (1)
1. kościół w Gruissan, rozebrany 18 kwietnia 2010, aby na jego miejscu postawić 4 domki blisko plaży.
Hérault (1)
1. kościół św. Piusa X w Béziers, rozebrany 19 lutego 2013.
Loire Atlantique (1)
1. kościół Contrie, rozebrany 13 kwietnia 2011.
Maine-et-Loire (2)
1. kościół Saint-Aubin-du-Pavoil, rozebrany 17 stycznia 2013.
2. kościół Saint Georges des Gardes, rozebrany 2006.
Mayenne (1)
1. kościół Belgeard w budynku z XII wieku, rozebrany 23 kwietnia 2003.
Nord (3)
1. kościół w Roubaix rozebrany 18 stycznia 2012.
2. kościół w Nord Eclair zburzony w grudniu 2008.
3. kościół Saint-Paul à Haubourdin zburzony w 2003, na tym miejscu pobudowano budynek mieszkalny.
Pas-de-Calais (1)
1. kościół Sainte Marie rozebrano w 2006.
Seine Maritime (2)
1. kościół Saint-Aignan zburzony 2003.
2. kościół Charles de Foucault w Grand-Quevilly zbudowany w 1960, rozebrany 27 lipca 2009.
Tarn (1)
1. kościół Parisot rozebrany 2002.
Essonne (1)
1. kościół Notre-Dame-de-la-Paix w Draveil zburzony 2005.
Somme (1)
1. kościół Saint-Jacques w Abbeville zburzony 29 kwietnia 2013, opisany w pkt.1 tej notki.
Proces wyburzania cennych zabytków będzie trwał latami. Każda osoba posiadająca jakąkolwiek nieruchomość wie, że musi o nią stale dbać. Lokalne francuskie władze jako właściciele obiektów sakralnych nie są zainteresowane stałymi drobnymi ich naprawami. I tak niekonserwowane zabytki sakralne ulegają stałej dewastacji, a kiedy ich remont staje się kosztowny, przeprowadza się ich wyburzenie. Kościoły zwykle stoją w atrakcyjnych punktach dla lokalnej społeczności, a teren w ten sposób odzyskany można łatwo wykorzystać dla celów komercyjnych.
Aktualnie sporządzona jest lista 242 kościołów wstępnie przeznaczonych do rozbiórki w następujących departamentach:
Ain (1) ; Aisne (5) ; Alpes de Haute Provence (2) ; Alpes Maritimes (3) ; Ardennes (1) ; Ardennes (1) ; Aube (4) ; Aude (2) ; Aveyron (1) ; Bouches du Rhône (2) ; Cantal (1) ; Calvados (8) ; Charente (6) ; Charente-Maritime (3) ; Corse (2) ; Corèze (1) ; Côte d’Or (2) ; Cotes d’Armor (2) ; Creuse (1) ; Dordogne (2) ; Doubs (1) ; Drôme (1) ; Essonne (1) ; Eure (9) ; Eure-et-Loir (3) ; Finistère (6) ; Haute-Garonne (2) ; Gers (4) ; Gironde (1) ; Haute Loire (1) ; Hérault (4) ; Indre-et-Loire (4) ; Isère (2) ; Jura (1) ; Loir-et-Cher (1) ; Loire (0) ; Haute-Loire (1) ; Loire Atlantique (7) ; Loiret (3) ; Lot (2) ; Lot-et-Garonne (5) ; Maine-et-Loire (9) ; Haute-Marne (2) ; Marne (4) ; Mayenne (1) ; Manche (3) ; Meurthe-et-Moselle (2) ; Meuse (1) ; Morbihan (1) ; Moselle (1) ; Nièvre (2) ; Nord (12) ; Oise (0) ; Orne (3) ; Paris (16) ; Pas-de-Calais (7) ; Pyrénées Atlantiques (4) ; Pyrénées Orientales (1) ; Haut-Rhin (1) ; Rhône (3) ; Saône-et-Loire (2) ; Savoie (2) ; Haute-Savoie (4) ; Seine Maritime (9) ; Seine-et-Marne (5) ; Seine-saint-Denis (1) ; Somme (5) ; Tarn (11) ; Tarn-et-Garonne (2) ; Val d’Oise (2) ; Vaucluse (2) ; Vendée (3) ; Vosges (3) ; Yonne (2) ; Yvelines (2) ; Outre-mer (1)
Przykładowo w Paryżu zagrożonych rozbiórką jest 16 kościołów:
- kościół Notre-Dame de l’Assomption
- kościół Sainte-Rita menacée
- kościół Saint-Joseph-des-Artisans (X w)
- kaplica w starym szpitalu Laenec (hospicjum dla nieuleczalnie chorych)
- kaplica w szpitalu Saint-Vincent-de-Paul
- kościół Saint-Philippe-du-Rogule
- kościół Saint Joseph des Carmes, niszczeją XVII-wieczne freski w kaplicy św. Anny
- kościół La Madeleine (VIII w), freski ulegają uszkodzeniom pod wpływem drgań związanych z 14 linią metra
- kościół Saint-Augustin (VIII w)
- kościół Saint-Merri (IV w)
- kościół Saint-Pierre-de-Montrouge (XIV w)
- kościół Saint-Christophe-de-Javel (XV w)
- kościół La Trinité (IX w)
- kościół Saint-Pierre-de-Chaillot (XVI w)
- kościół Notre-Dame-d’Auteuil (XVI w)
- kościół Saint-Germain-des-Prés (IV w)
Masowe wyburzanie kościołów ma miejsce w jednym z najbogatszych państw europejskim, ale w którym:
- Francuzi pamiętają hasła rewolucji francuskiej oraz jej skutki.
- W 1905 roku uchwalono ustawę, na mocy której we francuskich szkołach nie można nauczać religii, Kościół nie otrzymuje żadnych dotacji, a budynki sakralne są własnością samorządów, a w przypadku zabytkowych własnością państwa,
- W latach 60-tych XX wieku miała miejsce gwałtowna przemiana obyczajowa, głoszono hasła, że Dekalog jest główna przeszkodą do osiągnięcia „bezgranicznej” wolności.
- Przeciętny Francuz oglądający telewizję słyszy, że w dalszym ciągu zagraża mu powrót katolickiego „totalitaryzmu”.
- W ostatnich latach wielu polityków na korzenie masońskie.
Iskierkami nadziei jest zjawisko stale rozwijającego się we Francji ruchu pielgrzymkowe oraz w wielu miejscach Francuzom udało się uratować lokalne obiekty sakralne przed wyburzeniem.
Gesté - démolition de l'église 3 septembre 2013 (1)
Opublikowany 08.09.2013
Démolition de l'église de Gesté - Anjou.
Rosja bolszewicka - La France !!!
La destruction des églises de France
Opublikowany 20.04.2015
10.000 édifices catholiques seraient menacés de destruction en France. Depuis 2000, une trentaine d’églises auraient déjà été détruites. Récemment, les églises de Gesté dans le Maine et Loire, celle, monumentale d’Abbeville en Picardie ont été démolies à la pelleteuse. Les maires concernés ont justifié ces destructions par le soi-disant mauvais état de ces édifices. Sur place, des habitants révoltés contestent cet argument. Destructions, abandons volontaires, beaucoup de politiques affichent clairement, désormais, un mépris pour le patrimoine religieux, pour l’histoire de leur pays. Résultat, il est à peu près certains que d’autres églises seront détruites en France. Dans ce reportage, un des représentants de l’Observatoire du Patrimoine religieux explique de quelle manière, certains maires s’y prennent pour justifier une démolition auprès de leurs administrés.
Reportage d’Armel Joubert des Ouches
JESZCZE WAS BÓG PRZEKLNIE SADOMICI
https://en.wikipedia.org/wiki/Sodom_and_Gomorrah
Sodom and Gomorrah
From Wikipedia, the free encyclopedia
The Destruction of Sodom and Gomorrah,
John Martin, 1852
Sodom and Gomorrah being destroyed in the background of
Lucas van Leyden's 1520 painting
Lot and his Daughters
Sodom and Gomorrah (/ˈsɒd.əm/;[1] /ɡə.ˈmɔːr.ə/[2]) were cities mentioned in the Book of Genesis[3] and throughout the Hebrew Bible,[4] the New Testament and in the deuterocanonical Book of Wisdom, as well as in the Qur'an and hadith.[5]
According to the Torah, the kingdoms of Sodom and Gomorrah were allied with the cities of Admah, Zeboimand Bela. These five cities, also known as the "cities of the plain", were situated on the Jordan River plain in the southern region of the land of Canaan. The plain, which corresponds to the area just north of the modern-dayDead Sea,[6] was compared to the garden of Eden[Gen.13:10] as being a land well-watered and green, suitable for grazing livestock.
Divine judgment by God was then passed upon Sodom and Gomorrah and two neighboring cities, which were completely consumed by fire and brimstone. Neighboring Zoar (Bela) was the only city to be spared. InAbrahamic religions, Sodom and Gomorrah have become synonymous with impenitent sin, and their fall with a proverbial manifestation of divine retribution.[7][8][Jude 1:7] Sodom and Gomorrah have been used asmetaphors for vice and homosexuality viewed as a deviation. The story has therefore given rise to words in several languages, including the English word sodomy, used in sodomy laws to describe a sexual "crime against nature" consisting of anal or oral sex, either homosexual or heterosexual, or sexual activity between a person and a non-human animal (bestiality).[9][10][11] Some Islamic societies incorporate punishments associated with Sodom and Gomorrah into sharia.[12]
Anka K
Za: ‘Nie rozumiem, dlaczego ….’ – Anka K blog (23.10.2013)
KOMENTARZ BIBUŁY: Oczywiście Francja nie jest żadnym wyjątkowym przykładem odżegnywania się od swych katolickich korzeni i trendu (trądu!), który skutecznie zaatakował wszystkie państwa tzw. Zachodu.
Żadnymi też “iskierkami nadziei” na uleczenie z tej choroby nie są “ruchy pielgrzymkowe” czy inne pseudo-środki z półki hermeneutyki ciągłości, lecz ostre, jednoznaczne, bezwzględne – i dla niektórych bolesne – odcięcie zatrutych gałęzi posoborowego nauczania infekującego Kościół, wiernych i całe społeczeństwa zgubnymi prądami modernizmu.
Tylko powrót do korzeni, do Tradycji, do nieskażonej Nauki Kościoła, tylko porzucenie posoborowych nowinek w Kościele i ponowne pokazanie światu czytelnego drogowskazu i czystego światła nadziei, pomoże podźwignąć ludzkość i pozwoli otrząsnąć się jej z zarazy obojętności, ateizmu, judaizmu, satanizmu; pozwoli obronić się przed kolejną nawałnicą islamu i przyodziać w pancerz rycerza walczącego ze wszelkimi innymi wrogimi tworami Złego. W przeciwnym przypadku, lista wyburzanych kościołów bądź zamieniania ich w magazyny, sklepy czy apartamenty, będzie się lawinowo powiększać, by pod sam koniec spaść do niemal zera, gdy już tych katolickich kościołów zabraknie… Wtedy też resztki gorliwych katolików będzie rozrywana na strzępy w widowiskach publicznych przy aplauzie zahipnotyzowanych tłumów podburzonych przez odwiecznych wrogów Chrystusa. Niemożliwe?? Ależ historia to już przerabiała! A Ona lubi się powtarzać, często w jeszcze bardziej przerażającym wydaniu…
Francja: czy będą burzone kościoły?
Francuskich miast i gmin nie stać na renowację kościołów, które są ich własnością. Niektórzy merowie podejmują więc decyzję o ich zburzeniu. W ciągu ostatnich 10 lat zrównano ich z ziemią 18.
W 1905 r. dokonano we Francji ustawowego rozdziału państwa i Kościoła. Wszystkie budynki kościelne (kościoły, klasztory, plebanie, sierocińce itp.), powstałe przed tą datą, są własnością państwa lub gmin. Kościół, który nie ma osobowości prawnej, użytkuje je jedynie jako dzierżawca, za pośrednictwem stowarzyszeń parafialnych.
Francja ma 100 tys. budynków należących dziedzictwa religijnego (średnio 2,5 na gminę). W całym kraju jest 45 tys. kościołów parafialnych, z czego 35 proc. zbudowanych w XIX w., w zdecydowanej większości nieuznawanych za zabytkowe.
Kierująca wydziałem dziedzictwa narodowego w ministerstwie kultury Isabelle Maréchal tłumaczy, że z faktu, iż świątynia nie jest wpisania do rejestru zabytków, merowie wyciągają błędny wniosek, iż w przypadku złego stanu technicznego mogą wydać nakaz ich zburzenia.
Powołują się oni także na dane statystyczne, z których wynika, że zaledwie 4,5 proc. Francuzów chodzi w niedzielę do kościoła. – Prawie wszystkie kościoły o uznanym charakterze historycznym, architektonicznym lub artystycznym zostały uznane za zabytki i są chronione. Inaczej jest z kościołami z XIX i XX w. i to one płacą cenę za obecny spadek praktyk religijnych – tłumaczy historyk Philippe Boutry, prezydent Uniwersytetu Panthéon-Sorbonne w Paryżu. Z kolei Jean-Louis Hannebert z Towarzystwa Ochrony Pejzażu i Estetyki Francji zaznacza, że krajobraz „wioski, w której zniszczono kościół jest zniekształcony”.
Według raportu francuskiego Senatu zagrożonych jest nawet 2800 kościołów, jednak zajmująca się tą problematyką strona internetowa 40000clochers.com szacuje ich liczbę na 400, zaś Obserwatorium Dziedzictwa Religijnego – na 200. Niektóre już udało się uratować, m.in. dzięki lokalnym referendom, zaskarżeniu decyzji o rozbiórce do sądu przez – niekoniecznie wierzących i praktykujących – mieszkańców lub dzięki interwencjom ministerstwa kultury. W Arc-Sur-Tille w Burgundii mer przegrał wybory, gdy przedstawił projekt zburzenia tamtejszej świątyni.
Obserwatorium Dziedzictwa Religijnego, które walczy o renowację i ponowne otwarcie opuszczonych budowli, podaje przykład Paryża, gdzie na restaurację tylko najważniejszych zabytkowych świątyń (m.in. opactwa Saint-Germain-des-Prés i największej we Francji synagogi przy ulicy Victoire) potrzebnych jest kilkaset milionów euro. Wbrew doniesieniom niektórych mediów, nie są one jednak przeznaczone do rozbiórki, gdyż stanowią część chronionego przez państwo dziedzictwa narodowego. Stołeczne merostwo wydało natomiast zgodę na zburzenie gallikańskiego kościoła św. Rity i sprzedaż kaplicy dawnego szpitala Laennec prywatnemu nabywcy. W przypadku wiejskich kościołów do ich renowacji potrzeba zazwyczaj ponad milion euro.
Obserwatorium podkreśla, że oprócz świątyń bezpośrednio zagrożonych rozbiórką ze względu na fatalny stan techniczny, tysiące innych jest niemal zapomnianych, oczekując restauracji, która nie następuje. Ponadto zanik wspólnot zakonnych powoduje, że niszczeją lub są sprzedawane w ręce prywatne dawne klasztory wraz ze znajdującymi się w nich kaplicami.
Według Obserwatorium los wielu kościołów zależeć będzie od natężenia kryzysu finansowego. Niezależnie bowiem od obecnego kontekstu gospodarczego raz lub dwa w ciągu stulecia konieczna jest reperacja ścian i dachów świątyń, a co 20-30 lat – elektryki i ogrzewania, nie mówiąc już o restauracji znajdujących się we wnętrzu dzieł sztuki. Oznacza to, że w ciągu najbliższych 20 lat od 20 do 30 proc. zabytków kościelnych powinno zostać poddanych restauracji. Jeśli się tak nie stanie – przestrzega Obserwatorium – do 2030 r. we Francji może zniknąć 5-10 proc., a więc od 5 tys. do 10 tys. budynków kościelnych.
Dla porównania w Anglii, gdzie jest 48 tys. tego typu obiektów, w kiepskim lub bardzo kiepskim stanie jest 7-8 proc.
Źródło: KAI
luk
Za: Polonia Christiana – pch24.pl (2013-10-30)
Sur le pont d'Avignon — tytuł fr. wesołej piosenki opowiadającej o tańcach na mościew Awinionie, kolejne jej zwrotki wymieniają tańczących panów, damy, ...
Krzysztof Kamil BaczyńskiSur le pont d'Avignon[1]
1
Światło, WiosnaTen wiersz jest żyłką słoneczną na ścianie
jak fotografia wszystkich wiosen.
DeszczKantyczki[2] deszczu wam przyniosę —
wyblakłe nutki w nieba dzwon
5
jak wody wiatrem oddychanie.
Taniec, Drzewo, Światło, Historia, MarzenieTańczą panowie niewidzialni
«na moście w Awinion».
Dźwięk, CiszaZielone, staroświeckie granie
jak anemiczne pąki ciszy.
10
Odetchnij drzewem, to usłyszysz
jak promień — naprężony ton,
jak na najcieńszej wiatru gamie
tańczą liściaste suknie panien
«na moście w Awinion».
15
W drzewach, w zielonych okien ramie
przez widma miast — srebrzysty gotyk.
Wirują ptaki płowozłote
jak lutnie, co uciekły z rąk.
W lasach zielonych — białe łanie
20
uchodzą w coraz cichszy taniec.
Tańczą panowie, tańczą panie
«na moście w Awinion».
https://www.youtube.com/watch?v=mvGkrwzVdVY
Jan 1, 2009 - Uploaded by smola102
Ewa Demarczyk - Na moscie w Avignon Autor : Krzysztof Kamil Baczyński Tytuł oryginalny : Sur le pont d ...
Taki będzie koniec znaku Bestii 666
The Destruction of Sodom and Gomorrah, John Martin, 1852
