Dzisiaj obchodzona jest 75-rocznica wyzwolenia KL Auschwitz-Birkenau, będącego jednym z najokrutniejszych niemieckich nazistowskich obozów koncentracyjnych podczas II wojny światowej. Tam więźniowie mogli w każdej chwili oczekiwać wysłania do komór gazowych, wykorzystania do eksperymentów medycznych lub wstrzyknięcia fenolu bezpośrednio do komory serca, co powodował śmierć w ciągu 15 sekund. Jeśli natomiast mieli „szczęście”, zamiast tego wykorzystano ich do wyczerpującej pracy w warunkach urągających ludzkiej godności.
W tym obozie zagłady komisja selekcyjna decydowała, kto jest odpowiedni do pracy, a kto zostanie wykorzystany do eksperymentów medycznych lub eksterminowany. „Lekarz” rysował dowolną linię wysokości półtora metra, a każde dziecko, które nie było wystarczająco wysokie natychmiast wysyłano do gazu. Do komór z cyklonem B bezpośrednio wysyłano też wiele „nieprzydatnych” dorosłych osób zaraz po przybyciu do Auschwitz. Z tego powodu tak naprawdę nie wiadomo, ile niewinnych ludzi zostało w nim zabitych, ale według wiarygodnego portalu CiekawostkiHistoryczne.pl: "W ciągu niespełna 5 lat istnienia w Auschwitz zginęło jak szacują historycy od 1 do 1,5 miliona ludzi. Wśród nich większość, czyli około 1-1,35 mln stanowili Żydzi. Drugą pod względem liczebnym grupą byli Polacy około 70-75 tys., trzecią Cyganie – około 20 tys.". Liczby te zatem są przerażające!
W takich piecach palono zwłoki bezbronnych ofiar.
Okropne cierpienia i warunki panujące w KL Auschwitz-Birkenau były nie do uwierzenia. Ci więźniowie, którzy nie zostali od razu zabici, opowiadali sobie kłamstwa, aby dać sobie nadzieję, że wkrótce zostaną uratowani. Wymyślali te historie dla zachowania resztek wiary na uwolnienie z tego upiornego obozu. Takie nastawienie bowiem dawało tylko cień szansy na przeżycie w tym miejscu zapominanym przez Boga. Po zamknięciu Auschwitz i innych niemieckich obozów zagłady nastąpił rozrachunek. Przez lata naziści byli ścigani i przynajmniej częściowo rozliczeni ze swoich zbrodni.
Czy niczego nie nauczyliśmy się z historii?
Czas nazistowskich Niemiec się skończył, a do dziś ostała się zaledwie garstka osób ocalonych z Holokaustu. Wydawałoby się zatem, że blisko 75 lat po zakończeniu II wojny światowej ludzie nie dopuszczą, żeby istniały takie barbarzyńskie miejsca. Jednak w Korei Północnej i Chinach do dziś istnieją obozy pracy przymusowej, gdzie w bestialskich warunkach umierają niewinni ludzie.
Kwalliso
W KRLD są one usytuowanie w tzw. Kwalliso (źródło 1, 2, 3), które stanowi sieć obozów koncentracyjnych dla dzieci i dorosłych rozmieszczonych w całym kraju. W obozach znajduje się ponad 200 tysięcy więźniów. Zaliczamy do nich:
Obóz koncentracyjny Haengyŏng — założony w 1959 r., który mieści około 50 tys. więźniów i jest ciągle rozbudowywany.
Obóz koncentracyjny Kaech’ŏn — mający ponad 15 tys. więźniów, którzy są przetrzymywani na 15500 hektarach.
Obóz koncentracyjny Oro — trochę mniejszy od pozostałych, w którym przebywa ok. 1,5 tys. więźniów w tym kilkaset kobiet.
Obóz koncentracyjny Sinŭiju — w którym znajduje się ok. 2,5 tysięcy więźniów głównie politycznych.
Obóz koncentracyjny Yodŏk — przetrzymujący 50 tys. ludzi, którzy są poddawani wielkiemu terrorowi. Według wiarygodnych danych w wyniku głodu zmarło w nim ok. 40% więźniów. Główną przyczyną tych zgonów jest zmuszanie skazanych do nieludzkiej pracy oraz poddawanie ich okrutnym torturom. Do tego wszyscy uwiezieni w tym obozie muszą brać regularny udział w publicznych egzekucjach, które są tam na porządku dziennym.
Listę tę zamyka zaś ten najokrutniejszy z okrutnych...
Obóz koncentracyjny Pukch’ang — będący największym tego typu obozem w Korei Północnej i liczący ponad 50 tys. więźniów. Panują w nim jeszcze strasznie warunki niż w pozostałych. Według relacji Kim Hye-sook, która 28 lat spędziła w tym obozie, osadzeni w nim dokonują wielu okrucieństw, aby nie umrzeć z głodu m.in. „zdarzało się gotowanie niemowląt oraz zabijanie i sprzedawanie ludzkiego mięsa”. Natomiast: „Wybuch klęski głodu sprawił, że na terenie obozu znikła cała roślinność”. Niedziwne więc, że wielu więźniów obozu Pukch’ang umiera z niedożywienia. Ponadto stają się ofiarą chorób, wypadków przy pracy i następstwa stosowania tortur. Na co dzień zmusza się ich do pracy, w pobliskich kopalniach gdzie harują od 16 do 18 godzin bez posiłku i odpoczynku. Oprócz dorosłych pracują tam także dzieci. Pukch’ang jest niewątpliwie najdobitniejszym przykładem panującego w północnokoreańskich obozach okrucieństwa i łamania praw człowieka.
Laogai
Jeszcze więcej niż w Korei Północnej przetrzymuje się ludzi w obozach koncentracyjnych w Chinach. Tamtejsza siec obozów zwie się „Laogai” nazwa ta, stanowi natomiast skrót od Laodong Gaizao (劳动改造), hasła w chińskim wymiarze sprawiedliwości oznaczającego naprawę przez pracę. Aktualnie w 1007 chińskich obozach koncentracyjnych więzionych może być nawet 6,8 mln ludzi, zresztą taką liczbę więźniów podawał raport Laogai Research Foundation, z 2006 roku. Obozy „Laogai” wzorowane na sowieckim Gułagu i od 1949 r. osadzono w nich około 50 mln osób. Do tych obozów trafiają najczęściej Ujgurowie, Muzułmanie i chińscy więźniowie polityczni. Oprócz mężczyzn trafiają tam też dzieci, starcy i kobiety. Jak wiadomo w tych obozach koncentracyjnych, panują bardzo ciężkie warunki i tylko szczęśliwcom udaje z nich się cało wydostać. Reszta osadzonych zaś nie wychodzi z nich żywa.
Z chińskich i północnokoreańskich obozów państwa te czerpią źródło darmowej siły roboczej, a towary są eksportowane dla zysku i konsumpcji na całym świecie. Podobnie jak w nazistowskich obozach, zaprezentowane tutaj koszmarne kołchozy pracy są źródłem cierpienia, tortur i śmierci. Nasuwa się zatem fundamentalne pytanie — dlaczego są one ciągle tolerowane przez wielkich tego świata z ONZ i USA na czele. Bo jest wręcz podejrzane, iż pomimo wielu lat działania ciągle nie zostały zamknięte. Zresztą Amerykanie wraz z Brytyjczykami byli równie głusi w 1942 r., jak legendarny kurier Polskiego Państwa Podziemnego Jan Karski przekazał im poruszające wieści o Holokauście.
Meritum
Słynny poeta Elie Wiesel, sam ocalony z Auschwitz, powiedział: „Przeciwieństwem miłości nie jest nienawiść, lecz obojętność. (…) A przeciwieństwem życia nie jest śmierć, lecz obojętność.”. Tymi słowami dosadnie dając do zrozumienia, że nic nie robić, to ignorować lekcje przeszłości, a także cierpienia teraźniejszości. Czy zatem nie nadszedł czas, aby zabrać głos? A może strach przed militarną potęgą tych azjatyckich państw jest na to za wielki?
