Co można zrobić gdy za oknem ponuro ?
Najlepiej wybrać się do kina w niedzielny poranek gdy wszystkie śpiochy jeszcze wystrojone w nocne piżamy błąkają się przy śniadaniu.
‘’Ilo Ilo’’ - to film z Singapuru. W orginale brzmi: ‘’爸母不在家’’(''Rodziców nie ma w domu''), jakoś dziwnie przetłumaczony. W/g recenzji, zapożyczył tytuł od nazwy filipińskiej wyspy, z której pochodzi niania niesfornego, małego bohatera filmu.
Film usytuował się w Singapurze lat 1990, w przeddzień wielkiego kryzysu finansowego. W tym okresie nowe prawa rządzą krajem, jeden wolny dzień od pracy w miesiącu, masowe i bezprawne zwolnienia z pracy, zmniejszenie zarobków...
W tym kontekście reżyser Anthony Chen tka wątek swego filmu autobiograficznego. Jest to słodka i jednocześnie gorzka kronika życia codziennego. Film otrzymał nagrodę na tegorocznym festiwalu w Cannes. Pierwszy raz film singapurski otrzymał takie wyróżnienie.
Właściwie za sprawą tego filmu dzisiejsza notka opowie o czymś przypadkowym, mianowicie o zupełnie wyjątkowym spotkaniu.
Po wyjściu z kina, w drodze powrotnej do domu, spotykamy starsze małżeństwo ‘’o skośnych oczach’’, z walizkami na kółkach, zagubione szukające pomocy wśród przechodniów, podejrzewam w odnalezieniu hotelu. Podchodzę z zapytaniem czy mówią po chińsku i w czym mogę im pomóc. Z uśmiechem trochę zaskoczeni odpowiadają, że tak i wskazują kartkę z adresem hotelu. Proponuję, że możemy ich podprowadzić na niniejszy adres. Jak się okazuje hotel nie istnieje, nasi przypadkowo spotkani przechodnie padli ofiarą oszustów internetowych. Zarezerwowali w sumie 5 dni, ale na szczęście zapłacili tylko za jeden nocleg.
Wszystko jest prawie mało ważne, ale co dalej czynić? Mili nieznajomi są zmęczeni po długiej podróży i rozczarowani. Widzę na ich twarzach, że pierwszy kontakt z najpiękniejszym miastem na świecie (w/g mojej opinii) się nie powiódł. Znam w okolicy kilka hoteli, ale wszystkie są dość kosztowne. Nie ma wyjścia, udajemy się na zwiady. Poszukiwania są podobne do tych, które czynię w Chinach – wejście do hotelu, spytanie o cenę, warunki i najważniejsza ewentualna negocjacja o cenę. Po prawie 1½ godzinnej wędrówce szczęście się usmiecha do nas. Mają spanie, ale tylko na jedną noc, hotel od następnego dnia jest zarekwirowany dla innych przybyszów. Asekurując ich, zapewniam, że do jutra coś znajdziemy i proponuję, że odpoczynek dobrze im zrobi.
Umawiamy się za kilka godzin...
W tym czasie znajduję inny hotel na resztę pobytu w najpiękniejszym mieście świata.
Wracamy o 17°° z dobrą nowiną. Mam wrażenie, że znamy się od dawien dawna. Nasi nowi przyjaciele są emerytowanymi nauczycielami fizyki, obydwoje rodem z Jiangsu mieszkają w Xiamen, portowym mieście w południowo-wschodniej prowincji Fujian.
Xiamen jest miastem partnerskim Słupska.
W Xianmen byliśmy w 2010 roku, zostały z tego pobytu mieszane wspomnienia. Jak na ironię losu, podobne do tych poznanych w niedzielę starszych ludzi, trafiliśmy również na ‘’oszustów hotelowych. Ale pozostały też i miłe wspomnienia, takie jest życie, o złym nie trzeba długo pamiętać.
Nie wiem lub wolę nie wiedzieć jak mogłyby się potoczyć losy państwa Zheng gdyby nie trafili na nas. Cieszę się, że nasza pomoc była owocną.
Dzisiaj byli w Wersalu, na jutro zaplanowali słynną wieżę, a w czwartek przychodzą do nas na kolację.Czyż to nie przypadkowe spotkanie?
Takie jedno małe wydarzenie może wnieść dużo pozytywnego w życie człowieka.
