Chińska wersja Kopciuszka jest bardzo podobna do wersji europejskiej, ale o tysiąc lat starsza.
Historia Yexian to chińska opowieść pisarza Duana Chengshi namalowana w jego książce Yǒu yáng zá zǔ酉阳杂俎z IX wieku (850 r).
Jest to wersja opowieści, której bohaterka jest wszystkim znana jako Kopciuszek.
Bardzo dawno temu pewien wódz wioski na południowym wybrzeżu Chin, o imieniu Wu miał dwie żony. Niestety jedna z nich zmarła po urodzeniu córki.
Jest to najstarsza znana pisemna wersja historii Kopciuszka.
Yexian, niezwykle piękna, miła i delikatna, obdarzona wieloma umiejętnościami, po śmierci ojca, jest wykorzystywany przez swoją macochę i upokarzana przez zazdrosne przyrodnie siostry. Wykonuje najbardziej służebne obowiązki domowe, nosi wystrzępione ubrania. Yexian pewnego dnia znajduje niezwykłą rybę ze złotymi łuskami, którą postanawia się zaopiekować.
Ryba była w rzeczywistości duchem opiekuńczym wysłanym dziewczynce przez własną matkę, która nigdy nie zapomniała o córce, nawet poza grobem.
Pewnego dnia macocha podąża za Yexian udającej się do jeziora i odkrywa, że rozmawia ona z rybą.
Macocha złośliwie zabija rybę i podaje ją na obiad dla siebie i swych córek. Yexian jest zdruzgotana. Jakaś nadprzyrodzona zjawa zaleca Yexian ukryć szkielet ryby. Podobno później wszystkie życzenia sieroty zostaną zrealizowane.
Ubrana w białą sukienkę zakopuje szkielet rybny w czterech doniczkach. Ukrywa każdą doniczkę w rogach pod łóżkiem. Duch ujawnia jej, że każde jej życzenie się spełni.
Raz do roku odbywa się noworoczny bal. To także czas, kiedy młode dziewczyny spotykają potencjalnych mężów. Nie chcąc zepsuć szans swoich nieurodziwych córek, macocha nakazuje pasierbicy pozostanie w domu i zrobienie porządków. Po odejściu macochy i jej córek, duch ryby odwiedza Yexian zapytując ją jakie ma pragnienie. Po czym Yexian ubrana w jedwabną zieloną sukienkę, zimowy płaszcz z piór zimorodka i parę malutkich złotych pantofelków wyrusza na bal. Jest podziwiana przez wszystkich, szczególnie przez młodych mężczyzn, którzy biorą ją za księżniczkę.
Jest zadowolona i szczęśliwa, dopóki nie widzi macochy, myśląc, że macocha ją może rozpoznać. W pośpiechu ucieka gubiąc pantofelek. Kiedy powraca do domu, ukrywa swój strój i pantofelek pod łóżkiem. Macocha i córki powracają z balu, opowiadają dziewczynce o piękności na balu ignorując, że to Yexian.
Miejscowy rolnik odnajduje złoty pantofelek, odwiedza domy wielu rodzin w nadziei odnalezienia jego właścicielki.
Pantofelek dociera w ręce króla sąsiedniego królestwa. Zafascynowany niewielkim rozmiarem buta, władca rozpoczął poszukiwania dziewczyny, której stopa zmieści się w bucie i oświadcza, że poślubi jego właścicielkę.
Rozczarowany nie mogąc znaleźć dziewczyny, której szukał, nakazuje złożyć pantofelek w pawilonie. Yexian przychodzi do pawilonu późno wieczorem, by wziąć pantofelek, ale jest pomylona ze złodziejem. Yexian wezwana przez króla opowiada mu wszystko o swoim życiu, o tym, jak straciła swoją matkę, złotą rybę i pantofelek. Król, wzruszony dobrocią i pięknem dziewczyny, uwierzył jej i pozwolił powrócić do domu z pantofelkiem.
Następnego ranka król udaje się do domu Yexian i prosi ją o rękę. Sierota staje się królową.
Autor tej baśniowej wesji, Duan Chengshi twierdzi, że usłyszał historię z ust jednego ze swych sług, pochodzącego z Yongzhou (dawna prowincja Lingnan, obecnie w regionie Nanning, w prowincji Guanxi).
Prawdopodobnie historia nie jest pochodzenia Han. Imię Yexian nie jest chińskie (叶限, Yè xiàn w tłumaczeniu limit liścia)
Król z baśni stoi na czele północnego królestwa wysp Zatoki Syjamskiej, zależnej od królestwa Dvaravati, gdzie opowieść mogłaby znaleźć swoje źródło.
Pojęcie stopy niewielkich rozmiarów znajduje się w tej chińskiej wersji. W tamtej epoce panowała szczególna adoracja stóp o niewielkich rozmiarach.
Symbolem chińskiego systemu feodalnego były małe buciki robione dla kobiet, których stopy od najmłodszych lat owijano ściśle w bandaże co powodowało zniekształcenie stóp. Małe dziewczynki poddawane były torturom i cierpieniom. Proces ten stosowany był wsród bogatej warstwy społecznej będąc oznaką uznania społecznego, kryterium piękna i sposobem zwiększania pożądania seksualnego mężczyzn. Gwarantował również bogate małżeństwo.
Kobieta pozostawała w domu, zdana wyłącznie na służbę swego małżonka, poruszała się chwiejnym krokiem poszukując równowagi jak zraniony ptaszek.
Bandażowanie stóp było stosowane w Chinach ponad 1000 lat. Jego pochodzenie datuje się jeszcze pod koniec dynastii Tang. Zwyczaj ten początkowo rozpowszechniony w zamożnych rodzinach później spopularyzował się w innych klasach społecznych, prawie we wszystkich narodowościach oprócz mandżurskiej, mongolskiej i Hakka. Zwyczaj ten praktykowany w niektórych częściach Chin przetrwał do XX wieku. Dopiero po 1911 roku został zakazany, lecz nadal uprawiany aż do rewolucji kulturalnej XX wieku.
